نیستیم

به پای درد دل یک آتش نشان فداکار مشهدی نشستیم اما وقتی آتش نشان بعد از عملیات گریه می‌کند یعنی اوضاع خیلی خراب است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از مشهد پیام، اینجا جایی است که باید بشینی و منتظر باشی تا یک نفر از تو کمک بخواهد، لحظه‌هایی که می‌شنوی عملیات داری، باید در چند ثانیه حاضر شوی، خودت رو مسلح کنی، آژیر رو روشن کنی و به سمت حادثه بروی.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, مشهد پیام,

فرقی نمی‌کند که حادثه حریق باشد یا انفجار یا صدمه جسمی، تو باید از دل آتیش عبور کنی و آب بپاشی روی همه آن چیزی که آسایش و آرامش همشهریان را از آن‌ها گرفته است.
ثانیه‌ها روی دایره ساعت از هم پیشی می‌گیرند و دل‌هایی که منتظرند تا تو همکارانت از راه برسی؛ دست‌هایی که با دیدنت بلند می‌شوند و بعد از خدا به شما قرمز پوشان اعتماد می‌کنند.
آتش نشانی که با عشق کارش را ادامه می‌دهد و خود را در دل آتش می‌اندازد که مبادا مادری در بیرون از خانه دلش از فرزند در آتش مانده‌اش بگیرد.

,
,
,

آتش نشان فداکار مشهدی
سید سعید ویرانی یکی از آتش نشانان مشهدی است که مجالی شد با او گپ و گفتی بکنیم و بگوییم: آتش نشان فداکار مشهدی حال دلت خوب است؟ این روز‌ها چه می‌کنی؟ و چرا سنگ آتش نشانی را به سینه‌ات میزنی؟

,
,

سید سعید ویرانی، ۲۸ ساله هستم؛ کارشناسی مکانیک دارم و کارشناسی ارشدم را در مقطع مدیریت اجرایی اخذ کردم و پنج سال و نیم است که افتخار دارم آتش نشان باشم.

سال ۸۹ بود که فارغ التحصیل شدم، شناخت زیادی از آتش نشانی نداشتم ولی در آزمون استخدامی آتش نشانی شرکت کردم و وارد این حرفه شدم؛ یک سال که از کار من در آتش نشانی مشهد گذشت فهمیدم که «خیلی زودتر از این‌ها باید آتش نشان می‌شدم».

آتش نشانی شغلی است که من و همه مردم دوست دارند در این حرفه سهیم باشند و بتوانند جان مردم را نجات دهند، «اینکه بدانم فردا شیفت کاری من است، به من حس خوبی می‌دهد».

ساعت ۳۰ دقیقه بامداد؛ به وقت عملیات

ساعت ۳۰ دقیقه بامداد ۱۰ تیر ماه سال ۹۳ بود که برای اطفای حریق به منزلی واقع در خیابان آیت الله عبادی رفتیم، خانه‌ای که بخشی از آن انبار پارچه شده بود، شعله‌های آتش محاصره‌اش کرده بود، فرزند صاحب خانه در میان آتش گیر کرده بود و دیگر نمی‌توانستیم برای آوردن تجهیزات بیشتر منتظر باشیم.

وارد منزل شدم و بخشی از آتش را خاموش کردم، فاصله من با آن کودک پنج متر بیشتر نبود راهنماییش کردم که از چه مسیری به پشت بام برود، در این شرایط بود که حریق به طور ناگهانی شعله ور و آب قطعش شد، «تنها سلاح من در میان آتش از بین رفت».

۳۰ درصد سوختگی درجه دو و سه در ناحیه صورت و تمامی اندام فوقانی برای من نتیجه این اطفای حریق بود؛ ۳۳ روز در بیمارستان بستری بودم و پس از مرخص شدن از بیمارستان، سه ماهاستراحت مطلق در منزل داشتم.

در زمان بازگشتم به محل کار، ۶ ماه به عنوان متصدی ارتباطات بودم ولی پس از آنکه از نظر فیزیکی قدرت گرفتم، به عملیات بازگشتم.

چهارشنبه سوری یا چهارشنبه سوزی؟

همکاران ما هم خانواده دارند و شب چهارشنبه آخر سال چشم انتظار هستند که پدر، برادر و یا همسرشان در سلامت به منزل بازگردند؛ در چهارشنبه آخر سال هم استرس حادثه دیدگان زیاد است هم اینکه باید به بهترین وجه کار خودمان را انجام دهیم.

سوختگی دردی است که درمان ندارد و تا آخر عمر با انسان همراه است، برای یک درصد سوختگی باید سه تا پنج میلیون تومان هزینه شود، زمانی که حادثه سوختگی در آستانه سال نو رخ دهد بسیار وحشتناک است؛ خانواده‌هایی که خود را درگیر ایام عید و خرید می‌بینند باید ناگهان سر از بیمارستان درآورند.

بعد از پلاسکو؛ از عملکرد مردم تعجب می‌کنیم!

پس از حادثه فروریختن ساختمان پلاسکو وقتی مردم ماشین آتش نشانی را می‌بینند توجه بیشتری نشان می‌دهند و سریعا راه را برای خودرو‌های امدادی باز می‌کنند؛ در گذشته از هر ۱۰ خودرو تنها یک خودرو به ماشین آتش نشانی راه می‌داد تا عبور کند ولی در حال حاضر هماهنگی بسیاری میان همشهریان صورت گرفته اشت، حتی خودمان هم از عملکرد مردم تعجب می‌کنیم.

سوپرمن نیستیم

از نگاه مردم ما انسان‌های محکمی هستیم و گاهی ما را با سوپر من‌ها اشتباه می‌گیرند، ولی ما هم مثل آن‌ها انسان هستیم؛ زمانی که یک آتش نشان گریه می‌کند یعنی اوضاع خیلی خراب است.

کار ما سخت و زیان آور است، به بنده نشان ایثار داده شده ولی این نشان هیچ مزایایی برای من نداشته است؛ اینکه همکاران ما شهید خدمت شوند تنها در حد اسم است و به خانوده‌های آن‌ها هیچگونه تسهیلاتی تعلق نمی‌گیرد، کمی نیاز به توجه و حمایت داریم.

یک سوال، یک جواب

پلاسکو: عدم درایت مسئولان

اطفای حریق: لذت زندگی

آتش نشان: کوه درد

۱۲۵: نجات زندگی

چهارشنبه سوری: فرهنگ خوب ولی وحشتناک

انتهای پیام/

]