افت سطح علمی در دانشگاه ها؛

• شنبه ۰۲ خرداد ۱۳۹۴ ۱۱:۲۴
• کد خبر : 322361

• اخبار
• سایر رسانه ها

فلسفه وجودی دانشگاه ارتقاء سطح علمی، آموزشی و تربیت نیروی انسانی جهت حرکت در جهت رشد و تعالی بشر است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا، به نقل از نطنزنا، بدون شک دانشگاه عامل رشد و شکوفایی استعدادهای درونی و شاخص پیشرفت علمی و فرهنگی کشور و دانشجو نماد روشنفکری، حقیقت جویی و عدالت خواهی ملت خواهند بود.

فلسفه وجودی دانشگاه ارتقاء سطح علمی، آموزشی و تربیت نیروی انسانی جهت حرکت در جهت رشد و تعالی بشر است.
جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب اسلامی جهش نسبتا خوبی در زمینه آموزش و تربیت نیروی انسانی برداشته و دانشگاه ها از نظر کمی توسعه قابل توجهی یافتند و برای این مهم مراکز آمزشی متعددی در کشور راه اندازی شد.

در این راستا علاوه بر دانشگاه های ملی که قبل از انقلاب وجود داشت دانشگاه های دیگری از جمله دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه غیر انتفاعی، دانشگاه علمی کاربردی، دانشگاه پیام نور و دانشگاه مجازی و …در کشور تاسیس و به سرعت رو به گسترش نمود.
رشد کمی دانشگاه ها و افزایش سطح پذیرش دانشجو، آرزوی جوانان کشور برای تحصیل در سطوح عالی علمی را محقق ساخت؛ آرزویی که برای بسیاری از جوانان کشور در اوایل انقلاب دست نیافتنی بود و در حال حاضر امری آسان و سهل الوصول است.

در حال حاضر تعداد صندلی های دانشگاه ها در مقاطع کاردانی و کارشناسی بیش از تعداد داوطلبین کنکور است و به عبارت دیگر امکان ادامه تحصیل در این مقاطع تحصیلی برای همه داوطلبین میسر است.
ادامه تحصیل در سطوح عالی برای دانشجویان جز در دانشگاه های ملی و آن هم بخش روزانه مستلزم پرداخت هزینه آن توسط دانشجویان خواهد بود و بدیهی است بقا و استمرار حیات این دانشگاه ها منوط به جذب دانشجو و کسب درامد از آنان است.
مساله ای که امروز دانشگاههای کشور ما را تهدید می کند افت سطح علمی دانشگاه ها و پایین بودن کیفیت آموزشی و ضعف در تربیت نیروی انسانی است؛ مساله ای که اگر ریشه یابی شود عوامل متعددی را می توان در آن جستجو نمود.

با نگاهی اجمالی به نظام آموزشی دانشگاه ها بخشی از مهمترین عوامل افت تحصیلی در این مراکز به شرح ذیل است.
۱-رشد کمی و بی رویه دانشگاه ها بدون توجه به نیاز کشور.
۲- پذیرش صد در صدی دانشجویان در مقاطع کاردانی و کارشناسی بدون لحاظ شرط نمره حد اقلی و بر اساس این روش، کنکوری های با نمره صفر و حتی زیر صفر هم قادر به ورود به دانشگاه هستند.
۳- پولی بودن اکثر مراکز آموزش عالی و گسترش فرهنگ انتفاعی و سوداگری در دانشگاهها، به طوری که بیش از اینکه دانشجو برای ادامه تحصیل به دنبال دانشگاه باشد این دانشگاه است که بقا و استمرار خود را در پذیرش دانشجو می داند.
۴-رشد فرهنگ مدرک گرایی در بین دانشجویان و کم توجهی به علم اندوزی و کسب دانش و تکنولوژی.
۵-فراوانی فارغ التحصیلان دانشگاه، عدم جذب آن ها در اشتغال و کم ارزش شدن مدرک تحصیلی آن ها.
۶- تعطیلی زیاد دانشگاه ها در ابتدا و انتهای ترم تحصیلی و به مناسبت های مختلف و عدم تشکیل کلاس در سقف لازم.
۷- غیبت بیش از حد مجاز دانشجویان و عدم برخورد جدی با آن ها.
۸-سهل انگاری برخی از اساتید در اداره کلاس، حضور و غیاب دانشجویان، ارزیابی دانشجویان، طرح پرسش و پاسخ در کلاس، انجام تحقیق، رعایت سر فصل دروس و…
۹- عدم دقت کافی در انتخاب عناوین پایان نامه ها و رساله ها، خرید و فروش آنها و سهل انگاری اساتید راهنما، مشاوران و داوران در این امر.
۱۰- دغدغه های فکری، روحی، اعتقادی و معیشتی دانشجویان که موجب کاهش توجه آنان به درس و کلاس و مطالعه می گردد.

۱۱- مطالعه صرفا شب امتحان دانشجویان، حفظ کردن مطالب، جهت اخذ نمره قبولی و گذراندن درس مربوطه بدون توجه به فهم عمق مطلب و تفکر در آن و زایش و تولید علم.
۱۲- فقدان ضوابط علمی لازم در گزینش متقاضیان کار و استخدام آنها در ادارات دولتی و توسعه فرهنگ رابطه و پارتی بازی در این امر که انگیزه برای علم اندوزی را در دانشجویان کاهش می دهد.
۱۳- کم توجهی به ارزش علم و عالم و نخبگان علمی کشور و کم اثر بودن علم در جذب ثروت.
۱۴- بی ثباتی در سطح مدیریتی و تزلزل در مراکز تصمیم گیری دانشگاه که ناشی از تاثیر پذیری آن از تفکرات سیاسی حاکم بر دولت هاست.
۱۵- کمبود کرسی آزاد اندیشی در سطح دانشگاه ها، محدودیت های آزادی بیان به بهانه جلوگیری از تنش های سیاسی و اجتماعی که موجب کاهش انگیزه مطالعه و کسب علم و دانش در اقشار دانشجو می شود.
۱۶- ضعف فرهنگ گفتگو، پایین بودن فرهنگ تحمل سخنان مخالف، برخورد قهر آمیز با دانشجو و امنیتی شدن فضای دانشگاه.
۱۷- کمبود بودجه و امکانات لازم برای انجام فعالیت پژوهشی و تحقیقاتی در دانشگاه ها.
۱۸- کمبود مشوق های قانونی لازم برای دانشجویان درسخوان و برجسته.
۱۹- غیر کاربردی بودن بسیاری از مطالب آموزشی دانشگاه ها در امر تولید و صنعت و تکنولوژی.
پیشنهادهایی برای افزایش سطح علمی دانشجویان و کیفیت آموزشی و تربیتی دانشگاه ها
برای افزایش سطح علمی دانشجویان و ارتقاء کیفیت آموزشی و تربیتی دانشگاه ها با توجه به مطالب بالاموارد اصلاحی زیر پیشنهاد می گردد:
۱-جلوگیری از رشد کمی دانشگاه ها و تقلیل کرسی دانشگاه ها در مقاطع کاردانی و کارشناسی.
۲- کاربردی کردن رشته ها و محتوای علمی دروس با توجه به نیاز کشور.
۳- شرط کسب حداقل نمره قبولی در کنکور جهت ورود به دانشگاه برای جلوگیری از ورود افراد ضعیف.
۴- توسعه رایگان آموزش عالی در کشور بر اساس اصل سی ام قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و جلوگیری از نگاه انتفاعی و سوداگری در امر آموزش عالی و تربیت نیروی انسانی.
۵-توسعه خوابگاه های دانشجویی در کنار مراکز آموزشی جهت تسهیل در امر مطالعه و کسب علم و دانش.
۶- جدیت بیشتر اساتید به اداره کلاس، رعایت سرفصل درس ها، ارزیابی دقیق از آموخته های دانش آموزان.

۷-رعایت شایسته سالاری در عزل و نصب مدیران، ثبات مدیریتی، تمرکز در مراکز تصمیم گیری، پرهیز از افراطی گری و جبهه گیری های سیاسی در دانشگاه ها.

۸-افزایش بودجه آموزشی و تحقیقاتی و تخصیص بیشتر آن به دانشگاه ها.
۹- اولویت دادن به علم و دانش و تخصص در کنار تعهد و کارامدی و ضابطه مند کردن آن در گزینش استخدامی و پرهیز از رابطه بازی و باندیازی در جذب نیرو.
۱۰-در نظر گرفتن مشوق های قانونی لازم برای دانشجویان درس خوان و دانشجویان ممتاز کلاس.
امید است مسئولان محترم نظام با توجه بیشتر به امر آموزش و تربیت نیروی انسانی در دانشگاهها زمینه های لازم برای ارتقاء علمی دانشگاه ها و پیشرفت تحصیلی دانشجویان را فراهم کنند.

انتهای پیام/گ

• برچسب ها
• #
• #
• #