سیاست از منظر حقوق

• سه‌شنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۴ ۱۶:۱۳
• کد خبر : 330810

• اخبار
• سایر رسانه ها

تنها دست آورد این امر آن بود که تمام توان وزیر امور خارجه و در نتیجه وزارت امور خارجه کشور به زلف مذاکرات هسته ای گره بخورد و از استفاده از ظرفیت ها و فرصت های دیگر باز ماند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از  بام ایران خبر،

امور خارجه ایران در دولت یازدهم تا اندازه قابل توجهی محدود به مذاکرات هسته ای شد وتقریباً از بقیه ظرفیت ها غافل ماند. مسأله این است که چرا وظیفه مذاکرات از شورای امنیت به وزارت امور خارجه محول گردید. ممکن است گفته شود طرف های ما در مذاکرات در سطح وزیر امور خارجه در مذاکرات ظاهر می شوند پس ما نیز باید به همین روش عمل کنیم .

پاسخ این مطلب آن است که در قانون اساسی ما امور امنیتی به شورای امنیت واگذار شده است و این خود دارای حکمت بوده است . وانگهی شرح وظایف وزارت امور خارجه هم معلوم است .

گرچه وظیفه شورای عالی امنیت سیاست گذاری ست و از سوی دیگر اجرای سیاست خارجی با وزارت امور خارجه ست اما به نظر می رسد سیاست های خارجی امنیتی خارج از شرح وظایف وزارت امور خارجه و داخل در وظایف شورای عالی امنیت باشد . هرچند که به این امر در قوانین مربوط به شورای عالی امنیت تصریحی نشده  با این حال شورا خودش نحوه اجرای سیاست های امنیتیش را می تواند تعیین کند زیرا ممکن است نحوه اجرا نیز از مقوله امنیتی باشد .

اگر خود شورای امنیت این موضوع را دنبال می کرد ضمن استفاده از ظرفیت های این نهاد قانونی ، پیگیری موضوع جنبه ملی و فرا قوه ای نیز پیدا می کرد و حال آنکه دنبال نمودن این موضوع توسط امور خارجه آن را به یک موضوع دولتی تبدیل کرده است.

شاید طراحان این طرح می خواسته اند با این روش از جنبه امنیتی موضوع بکاهند اما این امر نمی توانست محقق شود زیرا که امنیتی بودن آن از قبل از این ها غلبه و هویت پیدا کرده بود وانگهی موضوع از آن موضوعاتی نبود و نیست که بتوان واقعیت آن را با پوشش های این چنینی از افکار پنهان نمود  تنها دست آورد این امر آن بود که تمام توان وزیر امور خارجه و در نتیجه وزارت امور خارجه کشور به زلف مذاکرات هسته ای گره بخورد و از استفاده از ظرفیت ها و فرصت های دیگر باز ماند به گونه ای که در این مدت ، چندان که باید شاهد دیپلماسی خارجی فرا مذاکرات هسته ای و فراتر از1+5 نباشیم و جالب آنکه مذاکرات 1+5 هم محدود به موارد چندی بوده که پس از سال ها نشستن و سخن گفتن همین که می خواهد نتیجه گرفته شود ، باز چیزهائی می شنویم که گویی هنوز در پله اول هستیم و هر بار بر میگردیم به یک یک  یک.

هر چند که شنیده می شود عامل این وضعییت ما نبوده ایم بلکه زیاده خواهی و دبه درآوردن طرف های ماست و هر چند که نباید از این وضعییت خسته شد اما باید مواظب بود که این وضعییت ، ناخواسته امور داخله ما را به مذاکرات پیوند ندهد در این صورت ممکن است طرف های ما از رهگذر این وضعییت ، بار بلاتکلیفی را بر ما تحمیل کرده و از آب گل آلود بلاتکلیفی ، ماهی رکود همه جانبه و احتمالاً اختلافات داخلی را صید کنند .

نادر پورارشد، عضوهیئت علمی دانشگاه

انتهای پبام/ر

• برچسب ها
• #
• #
• #