جوانی سبزه‌ درب را باز می‌کند، وقتی خودم را معرفی می‌کنم می‌شناسد و راهمان می‌دهد، از اتاق کوچک ورودی عبور می‌کنم و به حیاط مجتمع می‌رسم، هفت هشت نفری به عشق تیم ملی والیبال، تور بسته‌اند و ورزش می‌کنند. تا اینجا با آنچه در ذهن داشتم تفاوت از زمین تا آسمان دارد.

آقای حسن رحمتی مدیر مجتمع به استقبال می‌آید و به دفتر می‌رویم. در و دیوار پر است از پروانه و مدارک دانشگاهی. مدرک کارشناسی مددیاری اعتیاد دارد و گواهینامه ماتریکس برای درمان اعتیاد به مصرف مواد محرک و شیشه.

این طور صحبت را آغاز می‌کند: 7 سال پیش بود که این مجتمع بهبودی را تأسیس کردیم با این امید که بتوانیم به جوانان این شهر کمک کنیم و از همان روزهای اول تعداد زیادی از افرادی که در دام اعتیاد، این بلای خانمان‌سوز گرفتار بودند، با یک دنیا امید و آرزو به ما مراجعه کردند، البته شیوه ما با آنچه آن روزها معمول بود تفاوت بسیاری داشت و همین باعث شد از نقاط مختلف کشور مراجعه کننده داشته باشیم.

اینجا کار بر اساس درمان پرهیزمدار و ایمان مداراست. این را رحمتی می‌گوید و ادامه می‌دهد: قدم اول در درمان اعتیاد، اراده است و برای به دست آوردن اراده سعی می‌کنیم ایمان را در افراد قوت ببخشیم. اعتیاد یک خلأ معنوی و روحانی را در وجود بیمار ایجاد می‌کند که با درمان دارویی نمی‌توان آن را رفع کرد.

معتاد شخصیت خود را از دست داده است و با دو نوع جلسات سعی در ترمیم این شخصیت داریم، اول جلسات گروهی که معتادان بهبودیافته (گروه‌های همتا) روزی دو بار در مرکز جمع می‌شوند و تجربیاتشان را می‌گویند و دوم کارگاه‌های آموزشی آشنایی با عوامل اعتیاد و مهارت‌های زندگی و مانند اینها.

یک‌سوم کسانی که اینجا می‌آیند کاملاً بهبود می‌یابند و وارد چرخه اجتماع می‌شوند، البته باید بدانیم در درمان روانپزشکی ما به عنوان درمانگر و جامعه و خانواده سهم یکسانی داریم و کسانی که بازگشت به اعتیاد می‌کنند در جامعه و خانواده مجدداً لغزش کرده‌اند. مثلاً خیلی از بهبودیافتگان به خاطر سابقه اعتیاد از محل کارشان اخراج می‌شوند که باعث سرخوردگی آنها می‌شود.

تا به حال 3 هزار بیمار داشتیم که همگی در قدم اول درمان موفق هستند، اما تنها حدود هزار نفر از آنها کاملاً بهبود می‌یابند، مشکلات بقیه افراد بیشتر ناشی از روابط خانوادگی و روابط اجتماعی نامناسب و مسائلی مانند طلاق همسرانشان یا طرد شدن از سوی جامعه است.

با آقای رحمتی گشتی در مجتمع می‌زنیم. کلاس‌های آموزشی پر است از کسانی که با افتخار از سابقه درمان خود می‌گویند و دوستانشان را راهنمایی می‌کنند. اینجا همه مثل یک خانواده‌اند، زیباترین لحظه را هم لحظه ترخیص یکی از دوستان از مرکز می‌دانند و این شیرین‌ترین جدایی دنیا است.

چهره‌های اینان گرچه در پیچ و خم سرنوشت شکسته شده است، اما با دلی پرامید پا در این مجتمع گذاشته‌اند و رنج درمان طولانی را به جان خریده‌اند. از آرزوهایشان می‌گویند، از خانواده از مادران و همسرانی که چشم به راهشان هستند و گاهی از بی‌وفایی عزیزانشان که تنهایشان گذاشتند.

صورت‌های‌شان همانند همان‌هایی هست که هر روز در خیابان می‌بینیم، نه خشن هستند و نه ترسناک، فقط زخم‌خورده‌اند از تیغ روزگار و در تلاشند برای بهبود.

خداحاحافظی می‌کنم و تنهایشان می‌گذارم با دنیایی کوچک اما پر از نور امید و در انتظارشان می‌مانم در دنیایی بزرگتر. و دعا می‌کنم به امید روزی که در این سرزمین هیچ معتادی نباشد.

انتهای پیام/