قابل توجه مسئولین!!!

• یک‌شنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۵ ۱۴:۱۹
• کد خبر : 721811

• اخبار
• سایر رسانه ها

کلید اصلی توسعه و پیشرفت بدون شک در دستان توانمند و ماهر کارگرانی است که با قدرت اراده و همت خود سخت ترین موانع را از میان راه بر می دارند و قفل های تحریم ها و تهدیدها را در هم می شکنند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از  "آرمان کرمان"؛ کارگران همان قشر تلاشگری هستند  که گاه از دل کوه، ثروت می کاوند و گاه در دل یک کارخانه سرود تولید می سرایند.

آری کارگران همان افرادی هستند که پینه دستانشان گواهی بر همت و پشتکارشان است و لباس های خاکی و رنگی شان، نمونه همان لباس رزمی است که سال ها قبل فرزندان غیور این سرزمین به تن کردند و در دفاع از ارزش ها مردانه جنگیدند.

کارگران به عنوان مهره اصلی اقتصاد ایران، در کنار مهندسان و کارآفرینان لباس رزم به تن کرده اند و در جبهه اقتصادی کشور تلاش می کنند تا راه اعتلای نظام مقدس جمهوری اسلامی را هموارتر کرده و توسعه روز افزون کشور را محقق سازند.

آری اقتصاد مقاومتی همان رویکرد اصلی نظام برای برون رفت از اقتصاد متکی به نفت است که با همت مسئولان و تلاش کارگران به ثمر می نشیند و همه از میوه های شیرین آن حلاوت استقلال و خودباوری را در کام خود تجربه می کنند.

به یقین کارگران این سرزمین به خوبی دریافته اند که جوهره اصلی هر انسان کار و تلاش است که به زندگی قوام می بخشد و جامعه را به سوی پیشرفت رهنمون می شود و این امر در سال جاری اهمیت ویژه ای می یابد.

در سال "اقتصادمقاومتی؛ اقدام و عمل" بسیار به جاست که بیش از گذشته به پینه دست کارگران این سرزمین بوسه مهر بنشانیم و قدردان تلاش های آنها در مسیر تحقق اقتصاد مقاومی باشیم.

 گوشه ای از مشکلات کار گران

به همین منظور به سراغ چند تن از کارگران رفتیم تا از نزدیک مشکلات انان را جویا شویم کارگرانی که کارهای سختی  را انجام می دهند یکی از کارگران شرکت های تولیدی می گوید در کارخانجات اکنون نیروها به چند گروه استخدامی ، پیمانکاری ، قراردادی موقت یکماهه ،  کارگر روز مزد ، و شرکتی تقسیم بندی شده اند که کارگرانی که د ر قالب شرکتی و غیره در کارخانه کار می کنند با مشکلات زیادی نسبت به دیگر کارگران مواجه هستند.

وی گفت : شرکت ها کار پیمانکاری برمی دارند و این گونه نیروهای شرکتی تامدت قرار داد با حقوق های ناچیز کار می کنند و از هیچ گونه مزایای کار برخوردار نیستند  حتی کارشان را با لباس متفاوت انجام می دهند ، نسبت به دیگر کارگران از مزایای بهره وری مثل بن کارگری و پاداش برخوردار نیستند  حتی لباسشان متفاوت است بین آنان تبعیض قائل می شوند .

آنها باید بدون انگیزه کار کنند تعهد کاری ندارند ، طبیعتا  اگر انگیزه در کار باشد کار بهتر و دلسوزانه تر  انجام می شود  و تجربه کاری خوبی هم حاصل می شود و هنوز این امر اصلاح نشده است  و این دسته از نیروها با پایان یافتن قرارداد تسویه حساب می شوند و  این در حالیست که آنان امید دارند با یاد گرفتن کار مشغول بکار شوند که عملا این امر میسر نمی شود.

وی ادامه می دهد : طرح نظام رتبه بندی شامل نیروهای شرکتی  نمی شود علاوه بر اینهک ازمزایای کار برخوردار نیستند حتی  افزایش حقوق در سال نداشته  و عنوان شغلی آنان هم تغییر نمی کند .

چرخ زندگی با وجود مشکلات هم باید بچرخد

خانم باردار ی  هم که در یکی از شرکت ها کار می کرد به خبرنگار ما گفت :  اکنون دوران بارداری را سپری می کنم و در این شرکت کار سبکی که من بتوانم انجام دهم پیدا نمی شود و طبق قراردادی که با آنان بسته ام باید سخت کار کنم، چون به پول آن نیاز دارم.

یکی دیگر  از کار گران تولید ی بیان داشت  :  به موقع حقوق ندادن  یکی از مشکلات کارگران است و بغیر از کارخانجات سیمان ، لاستیک و صنایع جنبی مس مابقی شرکت ها حقوقشان پایین است.

وی ادامه داد: به غیر از نیروهای استخدامی ، کارگرانی که قراردادی آن هم کوتاه مدت مشغو به کار هستند، مسئولیت کار به عهده خودشان است و اگر اتفاقی برایشان بیفتد کسی مسئول نیست و آنان امنیت شغلی ندارند، از مسئولین خواهشمندیم که در کارگاه ها و کارخانجات نظارت بیشتری داشته باشند.

   مشکلاتی که بارها شنیده اید

متاسفانه باید گفت در جامعه کنونی ما کارگران زحمت کشی نیز هستند که کمتر از آنان صحبت به میان می آید ولی وقتی اتفاق ناگواری برایشان پیش می آید ، مثل بمب صدا می کند و آن وقت می شود تیتر رسانه ها و شاید یک کمی البته تعداد کمی از مسئولین زیر سوال می روند و باز تعداد کمی به فکر می افتند ولی بعد از یک مدت دوباره اوضاع مثل روز اول می شود و دیگر کسی به فکر آنان نیست.

آری کارگران معدن را می گویم که اکثرا هم از قشر کم درآمد جامعه هستند و  برای اینکه بتوانند پایه و ستون زندگیشان را محکم نگه دارند حاضرند در عمق چند صد متری و گاهی اوقات بیشتر از زمین با فضای غیر بهداشتی و فاقد اکسیژن سخت کار کنند.

آرزوی یک ساعت وقت خالی را دارند و حتی اگر بیمار هم شود کسی به او توجه ای نمی کند  یا وقتی خدای ناکرده اتفاقی برایشان پیش می آید و جانشان را از دست می دهند و باعث می شود تا خانواده ای بدون سرپرست بمانند آن وقت هم کسی به فکر خانواده اشان نیست.

مسئولین کشوری ! ، ای کسانی که هر گاه می خواهید به مقام و منسبی برسید، قبل از انتخابات برای تبلیغات شعارهای خود را در بوق و کرنا می کنید و می گویید اگر من انتخاب شوم و راهی مجلس شوم یا اگر رأی بیاورم و رئیس جمهور و غیره شوم چنین و چنان می کنم ، پس کجاست آن غیرت و مردانگی شما ؛ خوب می دانید که اقتصاد مملکت به دست همین کارگران می چرخد ، چرا به دادشان نمی رسید؟؟؟

کارگران باید تنها دلخوشی اشان به این باشد که در تقویم ایران روزی به نام آنان ذکر شده و یادشان گرامی داشته  شود ، نه این طور نیست با برخوردهایی که با آنان داشتیم همگی لب به اعتراض می گشودند می گفتند چرا باید دلخوش این روز باشیم ، در صورتی که در طول سال با مشکلات زیادی روبرو هستیم و هیچ کدام از مسئولین پاسخگوی ما نیستند  و هر کدام به دیگری پاسمان می دهند.

هر جای از شهر را که نگاه می کنی از کار آسان گرفته مثل فروشندگی، باربری و ... تا کارهای سخت اکثر کارفرمایان حاضرند  با اتباع خارجه کار کنند ولی وقتی ما از آنان خواهش می کنیم می گویند آنها بیشتر از شما کار می کنند و بیمه هم نمی خواهند بشوند، بارها این مسئله را به گوش مسئولین رسانده ایم  متاسفانه آنان فقط شعار می دهند و می گویند چشم ولی هیچ گاه به شعارشان عمل نمی کنند.

نمی دانیم کی مسائل این قشر زحمت کش به پایان می رسد و کی مسئولین به دادمان می رسند خدا می داند.

به سراغ دیگری رفتم لباس نارنجی پوشیده بود و سرو رویش پر از گرد و غبار بود ، یک  جاروی دسته بلند در دستانش بود ، وقتی مرا دید سرش را پایین انداخت و مشغول کارش شد انگار نه انگار که می خواهم ازش مصاحبه بگیرم ، صدایش کردم باز بی توجهی کرد، این بار بلندتر صدایش کردم ، گفت تمایلی برای مصاحبه ندارد، وقتی علت را جویا شدم ، گفت: دخترم این همه نوشتید ، این همه گفتید، اما مشکلی از ما حل نشد ، انگار که گوش مسئولین کر شده و چشمانشان نابینا، من چندین سال است که در شهرداری کار می کنم و تنها کارگرانی هستیم که در فضای باز در زمستان و تابستان کار می کنیم بدون کوچکترین چشم داشتی اما مسئولین نمی دانم فکر چه می کنند ما هم مثل آنان عهد و عیال داریم و چندین فرزند که هم مدرسه ای هستند و هم دانشگاهی که هر وقت آخر ماه می شود باید شرمنده اشان باشیم و پاسشان به ماه بعد بدهیم و گاهی اوقات تو خرج خانه می مانیم چه برسد به هزینه مدرسه و دانشگاه، مسئولین اگه یک گوشه چشمی به ما داشته باشند بد نیست.

و من دیگر نتوانستیم چیزی بگویم و اینبار من سرم را پایین انداختم و ازکنارش با شرمندگی دور شدم.

نویسنده:مهین نامجو

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #