کارگران یکی،یکی وارد تولیدی می شوند و با خنده به معصومه کارآفرین سلام می کنند. شوق خاصی در دیدگانشان مشخص است و دلیلش را روی گشاده و نگاه مهربان معصومه می دانند و خوشحالند از این که برای او کار می کنند.

 

 

 

 

کرمانشاه به دنیا آمده است و خودش را با اصالت می داند، این را از لحن صحبتش می شد فهمید. در رشته پرستاری لیسانس می گیرد اما برای تبعیت از خانواده اش درسش را رها می کند و پس از ازدواج به کرج می آید و  شروع به یادگیری رشته خیاطی می کند. کار انفرادی را دوست ندارد و بیشتر دوست دارد کارآفرین باشد و خانم های زیادی را اطرافش جمع کند.

 

 

 

از فرزندانش می گوید و گلگی آن که نتوانستند کاری را برای خودشان دست و پا کنند و برای پیدا کردن کار، حتما باید پارتی داشته باشند. یکی از آ ن ها که مدرک الکترونیک دارد، برای کمک به مادرش هر روز به تولیدی می آید.

از چند سال پیش برایم می گوید که زیاد دور نیست، اما برای برخی به اندازه چندین سال می گذرد. سالهایی پراز فراز و نشیب.....

 

 

 

 

روزهایی که شاید پس انداز زیادی نداشت و با کمک فرزندانش و گرفتن وامی 3میلیون تومانی توانست چرخ خیاطی بگیرد و کارش را آغاز کند. اول برای کودکان بیمارستان لباس می دوزد، اما به دلایلی که دوست نداشت عنوان کند وارد دوختن لحاف و سرویس خواب می شود و با گرفتن وام 15میلیون تومانی از جهاد سازندگی به فکر گسترش کارش می افتد.و از جهادسازندگی می گوید که با جان و دل پذیرای کارآفرینان است و گلگی هم از بانک دارد که بخاطر نداشتن سند ملک بجای دریافت 40میلیون تومان وام به او 15 میلیون پرداخت کرده اند و تمامی برنامه ریزی هایش را دچار مشکل کرده است.

 

ناگهان قفسه ای در گوشه ی تولیدی نظرم را جلب کرد. پر از چادر نماز هایی برای دختران جوان ....
می گوید دستم سبک است و دوست دارم چادر بدوزم و خوشحالم از این که زمانی که دختران این چادرها  را سرشان می کنند یا به زیارت می روند و یا ازدواج می کنند.



از زمین خوردن های بسیارش می گوید و خدا را رأس کارهای همیشگی اش میداند.
بغض در گلویش جمع می شود و سوال های متفاوتی که از طرف کارگرانش به سمت او روانه می شود و دلیل سرازیر شدن اشکش را چیزی جز شوق نمی تواند عنوان کند.
خوشحال است از اینکه توانسته مقداری کارش را گسترش دهد و 5 کارگر را مشغول به کار کند و او را کارآفرین خطاب کنند و راضی از این که دستش جلوی هیچ احدی دراز نیست و خودش توانایی کار کردن دارد.

 

از بازار خراب ایران می گوید و تکرار مجدد حضور جنس های چینی در ایران. از خریداران جنس هایش می گوید که وقتی می بینند جنس چینی ارزان است به سراغ آن ها می روند بدون اینکه کیفیت کار خانم لعلی را بسنجند جنسهایش را رد می کنند.


تا چشم کار می کند تمامی دستگاه های تولیدی چینی و ژاپنی است. وقتی دلیلش را پرسیدم از تولیدکنندگان چرخ خیاطی در ایران می گوید. در گفته هایش کاملا می توان فهمید از آن ها گلگی دارد و می گوید زمانی که می خواستم چرخ خیاطی بگیرم، اولین کاری که کردم یک چرخ ایرانی گرفتم و مدت زمان زیادی نگذشت که فهمیدم بسیار چرخ بی کیفیتی است و زمانی که مشغول به دوختن می شوم، باید هر از چندگاهی نگاه به آن کنم که نکند زوارش در رفته باشد. واز چینی هایی می گوید که دزد ایده های کشور های دیگر هستند. دزدانی که بسیار هوشمند عمل می کنند و جنس بی کیفیت را با قیمتی اندک وارد بازار های مختلف جهانی می کنند بدون آن که کیفیتی داشته باشند.
 

از مردمی می گوید که باید با چشم باز خرید کنند بدون آن که قیمتش را سرلوحه خرید کنند و می گوید چون مردم اغلب درآمد بالایی ندارند، با توجه به جیبشان خرید می کنند و کیفیت را نمی بینند و پس از خرید مدت زیادی نمی گذرد باید آن جنس را دور بندازند و یکی دیگر بخرند.

معصومه در پایان می گوید آرزو های فراوانی دارد اما فقط دوست دارد بتواند کارش را گسترش دهد تا بتواند افراد زیادی را مشغول به کار کند چرا که راه رهایی اقتصاد بیمار و بیکاری را اقتصاد مقاومتی می داند.

در دل هموطنان با اراره ای مثل  او را ستایش و از معصومه و کارگاهش خداحافظی می کنم و امید دارم که دستان بااراده ای چون دستان این کارآفرینان روزی آمار بیکاری را پائین و چرخ بیمار تولید داخلی را سلامت خواهند کرد.