به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از “سیرجان خبر” در واقع شهر قدیم سیرجان بوده که در حال حاضر جز دیوارهای فروریخته و منبر سنگی چیزی باقی نمانده و اگر آثاری موجود باشد، جز در دل خرابه ها و داخل ساختمانهایی کهبه صورت تپه های خاک در آمده اند، چیزی دیده نمی شود .

منبر سنگی قلعه سنگ ، تنها یادگار شهر قدیم سیرجان است که این منبر با ارتفاع ۱٫۵ متر و به وزن بیش از دو تن ، از دوران سلطنت سلطان احمد مظفری ( ۷۸۹ هجری قمری ) به یادگار مانده که هفت سال قبل از خرابی شهر قدیم سیرجان به این صورت حجاری شده است .

قلعه سنگ بر روی کوه سفید آهکی، که در وسط جلگه سیرجان با ارتفاعی در حدود ۲۰۰ متر از سطح جلگه قرار دارد، بنا شده که محیط آن حدود ۴۰۰۰ متر است و بالای این کوه را مسطح نموده اند تا بتوانند ساختمان بسازند که این قلعه در اصل قلعه نظامی شهر بوده و ساختمانهای شهر در اطراف قلعه و بخصوص در قسمت شرقی و شمالی آن تا حومه کهن شهر بنا گردیده است .

امروزه که در بعضی جاها ، بولدزرها خاک آن را برای زراعت و به عنوان کود به باغهای اطراف می برند ، قسمتهایی از دیوار اطاقها و سقف ها نمایان می گردد .

در قسمت جنوبی ای قلعه ، خانه هایی عالی و منازلی مرتفع با دیوارهایی بلند وجود داشته که محل سکونت اعیان و اشراف بوده است و در سمت شمالی آن خیابانی وسیع، از شرق به غرب امتداد داشته که در اطراف آن بازار، منازل مسکونی و تجارت خانه قرار داشته است و در سمت شمالی، در نزدیکی های بالای این قلعه، سنگ را تراشیده و آن را به صورت صفه ای در آورده اند که به نام شاه نشین معروف است .

در قلعه ، محبسی وجود داشته که در آن مومیایی پیدا شده است و این محبس در سمت جنوبی قلعه است و شکافی در آن وجود دارد که معدن مومیایی است و در سمت غربی قلعه ، مغاره ای است در کمر کوه که به طور طبیعی، توخالی و تشکیل دالانی طولانی داده و به جز همان راهرویی که دارد دیگر منفذی بر آن نیست و به همین دلیل کسی نمی تواند به منتهای آن برسد که ظاهراً اینجا زندان قلعه بوده است و اشخاص سیاسی را که از طغیان آنها بیم داشتند، در این زندان حبس می کرده اند که این محبس محل زندانی امیر مبارزالدین محمد مظفر و سلطان شاه بوده است .

خلاصه شهری که قرنها پابرجا بوده و هزاران انسان را در خود جای و پرورش داده و نیز قلعه ای مهم در ایران به شمار می رفته ، بیش از شش صد سال است که ویران شده است و برای ساختن قلعه چون بردن مصالح ساختمانی بر فراز کوه که ارتفاع آن از سطح جلگه ۳۰۰ متر است آن هم با شیب تند، کار مشکل و خسته کننده ای بوده، از ابتکار حمل مصالح ساختمانی به وسیله بز استفاده کرده اند ؛ به طوری که بر پشت بزها خورجینک هایی انداخته و داخل هر خورجین یک یا دو آجر می گذاشته و بزها را روانه بالای کوه می کرده اند و در بالا کارگرانی بودند که بار آنها را خالی و مجدداً آنها را روانه پائین می کرده اند و این کار دوباره تکرار می شد.

انتهای پیام/م