به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا به نقل از شیرازه، هنوز بعد از چندین قرن می توان صدای کاروان را شنید و به دیده نظاره گر نور برافراشته از کاروانیان بود. درست است که هزار و ۳۰۰ سال از روزی که کاروان مدینه را به قصد مرو ترک کرد می گذرد، اما هنوز هم نور و رحمت در مسیر گام های این کاروانیان موج می‌زند.

امام رضا(ع) سال 200 هجری قمری مجبور شد به مرو عزیمت کند، زمانی که مأمون امام را به این سفر مجبور کرد تصور نمی‌کرد امام پس از طی مسیری سخت با استقبال گسترده مواجه شده و محل عزیمت ایشان به قطب معنوی و معرفتی تبدیل شود.

مسیری که مأمون تأکید داشت حضرت رضا(ع) را از آن عبور دهد یکی از راههای متداول آن زمان بود که از مدینه به بصره و از طریق سوق الاهواز (اهواز) به فارس و سپس از راه کویر و بیابان میان فارس و خراسان می گذشت و به مرو ختم می شد.

روایت است، وقتی که امام خود را از سفر به خراسان ناگزیر یافت، در چند نوبت کنار مرقد پیامبر آمد و با شکل وداع خود با قبر پیامبر ناخرسندی و نگرانی خویش را از این سفر آشکار ساخت، تا دیگران نیز بدانند که امام(ع) بر انجام این سفر مجبور است.

آن طور روایت می شود، امام هشتم در فصل تابستان از بصره به اهواز حرکت کرد. با ورود امام به اهواز، بیماری امام روی می دهد و مدتی را در این شهر می مانند.

درباره خروج امام از اهواز خبر دقیقی وجود دارد که امام از پل اربق یا اربک عبور کرده اند. درباره ورود به فارس هم دقیقا معلوم نیست که حضرت از کدام مسیر وارد این استان شده اند. اما قدمگاه سده در شهر اقلید حاکی از آن است که امام هشتم در مسیر حرکت خود به سمت مرو از این شهرستان نیز عبور کرده اند. حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) و اصحاب خویش بر سر چشمه ساری که هم اکنون درختانی چند صد ساله و سر به فلک کشیده دارد توقف کرده و مدتی در آنجا سکنی گزیده اند که هم اکنون این چشمه سار یکی از قدمگاه های ایران به شمار می رود.
امام با گذشتن از مسیر شهرهای شمالی استان به ابرقو وارد می شوند که روزگاری جزو قلمرو سرزمینی فارس و بخشی از شهرستان آباده به حساب می آمده است.
 

از اینجا دانلود کنید