به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به  نقل از   مرصاد  نوگل باغ امامت و پیشوای نهم ما شیعیان را جوادالائمه نام نهاده اند؛ همان که عابدترین و خالص‌ترین مردم زمانه‌اش بود و در جود و سخاوتمندی همتایی نداشت.

امام جواد (ع) در هشت سالگی به مقام امامت نائل آمدند؛ ۱۷ سال امامت کردند و در ۲۵ سالگی به شهادت رسیدند در میان ائمه شیعه ایشان جوان‌ترین امام در هنگام شهادت بوده‌اند.

کثرت بخشش و احسان او به مردم را دلیل ملقب شدن پیشوای نهم شیعیان به جواد در منابع بیان کرده‌اند ایشان در همان سال‌های اولیه زندگی به سخاوتمندی معروف و زبانزد بوده‌اند.

این امام همام را همچنان باب‌الحوائج خوانده‌اند و برخی عالمان شیعی توصیه کرده‌اند که پیروان برای گسترش رزق و گشایش در امور مادی به این امام توسل جویند.

امام جواد(ع) با زندگی خود بسیاری از اندیشه های انحرافی و باطلی را که در جامعه پیدا شده بود، به چالش جدی کشید و دوباره آموزه های قرآنی و معجرات و بینات روشنگری و بصیرت بخش آن را زنده کرد.

ایشان معجزه الهی و حجت کامل خداوندی بر امت اسلام بود و با دعوت کردن مردم به صراط مستقیم، مردم را از مسیرانحرافی باز داشت وبا علمی از ظاهر و باطن و مشکل گشایی و سخاوت توانست در میان مردم درجایگاه والای قرار گیرد.

جوان ترین امام شهید که در عمر کوتاه اما با برکت خود میراث ماندگارِ فرهنگِ تشیّع را پاس داشت همانند دیگر حضرات معصومان (ع) جان و روحش با کلام الهی مأنوس و همدم بود، به گونه ای که یکی از القاب آن امام همام را ترجمان القرآن بیان کرده اند.

امام جواد (َع) در حدیثی فرموده‌اند: «لَنْ یَسْتَکْمِلَ الْعَبْدُ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ حَتَّى یُؤْثِرَ دِینَهُ عَلَى شَهْوَتِهِ وَ لَنْ یَهْلِکَ حَتَّى یُؤْثِرَ شَهْوَتَهُ عَلَى دِینِهِ» (بحارالانوار/ج75/ص81) اگر می‌خواهی ببینی دینت کامل است یا نه، ببین اگر امر دائر شد بین دین و نفس، اگر به خاطر دینت پا روی نفست گذاشتی دینت کامل است.

امام جواد (ع) فرهنگ سخاوت را بین پیروان شیعه به یادگار گذاشتند؛ مطالعه تاریخ زندگى سخاوتمندان و بخیلان و مقایسه آن دو با یکدیگر و احترام وآبرو و شخصیتى که گروه اول داشتند و ذلت و بد نامى که دامنگیر گروه دوم بوده است‏نیز در ایجاد این‏«سخاوت اخلاقى‏»بسیار مؤثر است.

آثار مثبت «سخاوت» در زندگی فردی و اجتماعی انسان که با تجربه ثابت شده و یا در احادیث اسلامی به آن اشاره گردیده است، بسیار زیاد است، از روایات متعددی استفاده می شود و تجربیات روزانه نیز آن را تایید می کند که «سخاوت» محبت دوست و دشمن را جلب می کند، بر عدد دوستان می افزاید و ازدشمنان می کاهد؛ سخاوت پوششی برای عیوب انسان هاست و به این ترتیب، آبروی انسان راحفظ می کند.

بخشش یکی از خصلت‌ها و فضایل خوب و زیبای انسانی است. کسی که اهل بخشش است نه تنها به دیگری کمک می‌کند تا از نظر اقتصادی و آسایشی، وضعیت بهتری پیدا کند، بلکه به خودش کمک می‌کند تا از نظر روانی در آرامش قرار گیرد که بازتاب آن سرور و شادابی است.

بنابراین، بخشش و سخاوت پیش از آن که آثارش به دیگری برسد به خود فرد می‌رسد. البته این بدان معنا نیست که شخص بخشنده با این قصد و نیت این کار را انجام می‌دهد بلکه از آن روست که بخشندگی و سخاوت یک عمل انسانی و نشانه رنگ خدایی گرفتن انسان است.

حالا ما پیروان شیعه مانده‌ایم و این میراث ماندگار امام سخاوت که می‌توانیم با مزین کردن خود به این صفت وارسته جامعه را نیز از این فرهنگ زیبا سیراب کنیم.

انتهای پیام/