مساله دارای دو صورت است:

 

1. در صورتی که روزه بگیرند مریض می شوند : در این خصوص همه مراجع می فرمایند : حکم مریض را دارد.

 

یکی از شرایط صحیح بودن روزه، ضرر نداشتن آن است؛ پس اگر مکلف بترسد روزه برایش ضرر داشته و با گرفتن روزه مریض شود یا بیماری وی شدت یابد و یا بهبودی آن به تاخیر بیفتد، روزه ی وی صحیح نیست.

 

 حتی اگر روزه گرفتن برای عضوی از بدن مانند ضعیف شدن چشم مضر باشد روزه گرفتن صحیح نخواهد بود .

 

در تمام این موارد که ذکر شد، یقین و علم داشتن به ضرر شرط نیست، بلکه حتی اگر مکلف گمان کند و یا احتمال عقلایی بدهد که روزه برایش ضرر دارد، نباید روزه بگیرد و روزه اش صحیح نیست . 

 

همچنین در تشخیص ضرر، ملاک ، نظر شخص بیمار است و تا برای خود شخص ترس از ضرر حاصل نشده باشد، گفته ی دیگران حتی پزشک معتبر نیست، مگر اینکه از گفته ی دیگران ترس از ضرر برایش پیدا شود .  

 

به فتوای همه مراجع ضعف، بی حالی، سردرد و مواردی مانند آن که به خاطر روزه حاصل می شود ، ضرر محسوب نمی شود.

 

 لذا انسان نمی تواند بخاطر ضعف، روزه را بخورد هرچند زیاد باشد؛ اما اگر ضعف او به قدری است که معمولا نمی شود آن را تحمل کرد ، در این صورت خوردن روزه اشکال ندارد . 

 

 

2.تمام کردن روزه برای آنان سختی فوق العاده ای داشته باشد : 

 

آیت الله خامنه ای: اگر تمام کردن روزه برای آنان سختی فوق العاده ای دارد که معمولا چنین سختی قابل تحمل نیست ، می توانند روزه خود را افطار کنند و بعدا قضا نمایند . اما اگر تا رمضان بعد نگرفتند ، باید هر روز کفاره ی تاخیر به مقدار یک مد غذا ( 750 گرم) به فقیر بدهند ، مگر آنکه در تاخیر معذور باشند که در این صورت پراخت یک مد غذا هم لازم نیست هرچند احتیاط مستحب است که پرداخت نمایند؛ اما کفاره بر آنها واجب نیست .  

 

آیت الله مکارم شیرازی: اگر قادر بر انجام روزه نباشند ، انجام آن برای آنها واجب نیست و اگر تا ماه رمضان سال بعد قادر بر قضای آن هم نباشند، قضا نیر ندارد، ولی برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهند و اگر در همان سال قدرت پیدا کردند ، علاوه بر فدیه ، قضا هم لازم است؛ اما کفاره بر آن ها واجب نیست .

 

آیت‌الله سیستانی: اگر تمام کردن روزه برای آنان سختی فوق العاده ای دارد که معمولا چنین سختی قابل تحمل نیست، باید به قصد قربت مطلقه  روزه بگیرند و هنگامی که به علت ضعف شدید یا احساس تشنگی زیاد ، ادامه روزه ماه مبارک رمضان بر آنان فوق العاده سخت شد، می توانند آب بیاشامند یا غذا بخورند ولی نابر احتیاط واجب در خوردن وآشامیدن ، تنها به مقدار ضرورت اکتفا نمایند و در بقیه روز از انجام کاری که روزه را باطل می کند پرهیز نمایند؛ هرچند در هر صورت ، با خوردن یا آشامیدن ، روزه آنان باطل می شود ( و باید آن را قضا کنند ) اما کفاره بر آنها واجب نیست . 

و اگر آنان می توانند با استفاده از راه های معمول برای تقویت، مثل سحری مقوی خوردن یا کاهش فعالیت بدنی در طی روز یا استراحت بیشتر بدون داشتن ضرر و سختی فوق العاده روزه ماه مبارک رمضان را بگیرند ، این کار لازم است .