نتایج ورزشکاران یک فدراسیون در بازی‌های المپیک که عالی‌ترین و مهم‌ترین فستیوال بین‌المللی ورزشی در دنیاست، به تنها معیار سنجش موفقیت یا عدم‌موفقیت آن فدراسیون در اجراسازی برنامه‌ها و عمل‌کرد تبدیل شده و کشتی هم مانند سایر رشته‌ها شامل این قانون می‌شود.

 

نمایندگان کشتی کشورمان در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو و در حالی که در دو بخش آزاد و فرنگی با ۱۱ دوبنده‌پوش از مجموع ۱۲ وزن راهی دهکدۀ ساحلی شدند، تنها به ۴ مدال دست یافتند که به‌رغم ثبت آمار ۵۷ درصدی از کلیۀ مدال‌های کاروان ستارگان ایران زمین، در نقطۀ عطف خود به افتخار اصلی دست نیافتند.

 

سوای نمایش خوب شاگردان محمد بنا در کشتی فرنگی المپیک که پس از ۹ سال بالاخره یک مدال طلا و مجدداً یک مدال برنز به موزۀ افتخارات فدراسیون افزوده شد، کشتی آزاد کشورمان چندان نمایش دل‌نشینی از خود برجای نگذاشت تا زمینه‌های نقد و بروز پرسش فراهم گردد.

 

تیم ملی کشتی آزاد به‌رغم اعزام تمام و کمال در همۀ ۶ وزن المپیکی، قدِ کوتاهی برای رسیدن به سکوی نخست داشت و در مهم‌ترین وزن خود یعنی ۸۶ کیلوگرم با وجود سوپرستاره‌ای به‌نام حسن یزدانی که طی سال‌های اخیر به نماد و برند تمام ارکان ورزش ایران بدل شده، نتوانست به خوش‌رنگ‌ترین مدال دست یابد.

 

این راندمان تقریباً متوسط در حالی در المپیک ۲۰۲۰ ثبت شد که فدراسیون کشتی به نخستین برگزارکنندۀ رقابت‌های لیگ برتر خود در دوران کرونایی سراسر جهان بدل شد؛ هم‌چنین سیکل انتخابی به‌شکل قابل‌قبولی در تیم ملی کشتی آزاد رعایت شد و حتی ستاره‌ای مانند حسن یزدانی هم در این چرخه قرار گرفت.

 

البته که حمایت‌های لجستیکی، مالی و ورزشی هم در ماه‌های منتهی به المپیک توکیو از المپین‌های کشتی کشورمان اصلاً کم نبوده و فدراسیون کشتی هر آن‌چه در توان داشته، برای این دوبنده‌پوشان به منصۀ اجرا درآورده. بنابراین با برگزاری اردوهای منظم و پی‌درپی، برقراری جو مناسب و سایر مسائل، زیرسازی‌ها برای موفقیت‌های حداقلی رخ داده اما این پردازش به خروجی خوبی منتهی نشد.

 

فدراسیونی که علی‌رضا دبیر به‌عنوان قهرمان المپیک ۲۰۰۰ سیدنی این روزها سکان هدایت‌اش را برعهده دارد، طی حدود ۲ سالی که از انتخابات‌اش می‌گذرد در ابعاد زیرساختی و عمرانی میراث و آثاری غیرقابل انکار و مثبت را از خود برجای گذاشته. فدراسیون جدید توانسته ۳ خانۀ کشتی مهم و قدیمی را با بازسازی سریع به یکی از بهترین مکان‌های تمرینی و اردویی بدل سازد تا خیال گوش‌شکسته‌ها از محل رقابت و سرشاخ آسوده شود اما تمام این‌ها با نتایج فدراسیون در آوردگاه المپیک سنجیده می‌شود و از این رو، هیچ‌چیز در شرایط آرمانی نیست.

 

تیم ملی کشتی فرنگی توانست ضمن کسب ۲ مدال باارزش و مهم، نوید درخشش در المپیک ۲۰۲۴ پاریس را هم بدهد و تنها ضعف این تیم در وزن نخست مشهود بود اما اوضاع در تیم ملی کشتی آزاد مطابق با پیش‌بینی‌ها پیش نرفت. وقوع ۲ فاجعه در اوزان ۷۴ و ۹۷ کیلوگرم و ناتوانی در کسب مدال برنز وزن ۵۷ و ۶۵ کیلوگرم، همه‌چیز را مهیای ناکامی بزرگ‌تر کرد تا این اتفاق هم روی تشک توکیو شکل بگیرد.

 

حسن یزدانی، برند معتبر کشتی آزاد ایران و دارندۀ مدال طلای المپیک ۲۰۱۶ ریو در حالی که در یک وزن بالاتر نسبت به بازی‌های برزیل روی تشک قرار گرفت، مقابل گربه‌سیاه همیشگی‌اش در فینال برای بار سوم شکست خورد تا تنها طلای تقریباً قابل پیش‌بینی کاروان ایران به‌دست نیاید. 

 

عدم توانایی تیم ملی کشتی آزاد در کسب مدال طلا در شرایطی رخ داد که تیمی مانند کاراته در نخستین و شاید واپسین حضور المپیکی خود آن‌هم با تنها یک ورزشکار توانست به مدال طلا دست یابد و وزنه‌برداری هم با ۲ المپین، به مدال نقرۀ المپیک توسط یک وزنه‌بردار جوان و کم‌تجربه رسید.

 

از یک‌طرف هم برخی انتقادات از سوی کارشناسان حوزۀ کشتی روانۀ اردوگاه مدیران فدراسیون و کادرفنی تیم ملی کشتی آزاد شد که برنامه‌ریزی‌های متراکم آن‌ها باعث بروز عارضۀ تمرین‌زدگی و ضعف بدنسازی شده که به این نتایج در المپیک ختم شد.

 

با تمام این توصیفات، کاروان ۱۱ نفرۀ کشتی ایران در بازی‌های ۲۰۲۰ نتوانست نمایشی حتی در حد مسابقات جهانی پیشین از خود نشان دهد و در مهم‌ترین نقطه هم تیم ملی کشتی آزاد نتوانست تنها مدال طلای خود در بازی‌های ۲۰۱۶ را افزایش داده یا لااقل آن‌را حفظ کند.

 

گرچه علی‌رضا دبیر یکی از مهم‌ترین کارهای خود برای فدراسیون را تبیین سند توسعۀ راهبردی کشتی تا المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس می‌داند، اما با این نتایج همه‌چیز کمی زیرسؤال رفته تا نیاز جدی واکاوی اساسی مشکلات پایه‌ای کشتی جهت ایرادیابی و جلوگیری از تکرار این فاجعه در المپیک ۲۰۲۴ پاریس احساس شود.

 

فدراسیون کشتی ضمن خودداری از اظهار موضع‌های تکراری و پاس‌کاری علل ناکامی به شیوه‌های مختلف، بهتر است به ایرادیابی اصولی و دقیق این نتایج ضعیف بپردازد و مسئولیت شکست را به گردن مسائل دیگر نیاندازد. نخستین گام برای برخاستن از شکست، پذیرش آن است و خلأ این مبحث دیگر نباید در رأس فدراسیون کشتی تکرار شود.

 

از این نکته هم البته نباید غافل شد که کشتی ایران به‌عنوان مهم‌ترین ورزش ملی به‌دلیل عدم حمایت‌های اصولی از سوی وزارت ورزش‌وجوانان و دور ماندن از متن، دچار چنین نتایجی شده که رئیس فدراسیون هم بارها به این موضوع تأکید داشته. نگاه دولت و وزارت‌خانه به ورزش ملی طی سال‌های اخیر صرفاً در حد شعار و برای روزهای شادی و مدال‌آوری بوده و هیچ‌گونه حمایت همه‌جانبه و پدرانه‌ای نیز از این رشته صورت نگرفت تا سیستم فدراسیون به‌رغم ورودی و پردازش مطلوب، به خروجی مناسب ختم نشود.

 

انتهای پیام/