محمدیان در این خصوص در پیج شخصی‌اش در اینستاگرام نوشت: «گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود... . المپیک برای من از روزی که چشم باز کردم و خودم را شناختم شروع شد، از اولین باری که در خانه چشمم به مدال‌های نقره‌ای پدرم خورد. از روز نخستی که پاهایم تشک کشتی را لمس کرد، از زمانی که دوبنده پرافتخار تیم ملی کشورم را به تن کردم، در تمام سال‌های آن محرومیت سیاه و از زمانی که از آن زندان چهار ساله رها شدم... در تمام این سال‌ها روزی نشد که با رؤیای سکوی المپیک، مدال خوشرنگ آن، پرچم پرافتخار کشورم و لبخند رضایت شما از خواب بلند نشوم، تمرین نکنم و به خواب نروم.

از روزی که استارت دوباره برای حضور در دایره طلایی را زدم تا زمانی که روی تشک سالن ماکوهاری مسه به مسابقه بپردازم از وقت و جوانی و زندگی خودم مایه گذاشتم به عشق اینکه لبخند شادی را بر لبان مردم شریف و خسته کشورم بیاورم، اما هر خواستن به داشتن نمی‌رسد انگار! همه چیز مثل یک خواب بد و کوتاه رقم خورد و در چشم بر هم زدنی رؤیاهای بافته نقش بر آب شد و المپیک، این رؤیای ورزشی، بی‌رحم‌تر از آن است که به کسی فرصتی دوباره برای برگرداندن آب رفته به جوی را بدهد. در زندگی‌ام در کنار لحظات زیبا، شکست کم نخوردم و اشک از چشمانم کم جاری نشد، اما جنس این تجربه متفاوت بود. توکیو برای من سرشار از تجربه اما به بهای گزاف بود. توکیو را می‌گذارم کنار تمام لحظات تلخی که زندگی سیلی محکمی به من زد، اما در توکیو نمی‌مانم چون با ماندن در گذشته‌ای که قابل بازگشت نیست، آینده زیبایی که می‌شود رقم زد را از دست می‌دهم.

به هیچ عنوان قصد فرافکنی و توجیه آنچه رخ داده است را ندارم و تمام مسئولیت شکست و اشتباهاتم را مثل همیشه بر عهده می‌گیرم... به همه عزیزان این قول را می‌دهم تا زمانی که از شرمندگی این شکست در پیشگاه مردم سرزمینم خارج نشوم لحظه‌ای از تلاش و تکاپو دریغ نکنم».

 

انتهای پیام/