این اتفاق اما تنها مسئله رخ داده در روزها و ماه‌های اخیر نیست؛ سریال قصاصِ قبل از جنایت علیه ورزشکاران ایرانی مدت‌هاست روی آنتن بسیاری از کشورهای اروپایی و امریکایی در حال پخش قرار گرفته اما در ناتوانی مفرط و یا شاید بی‌تفاوتی عجیب مسئولین دستگاه‌های ورزش و دیپلماسی کشورمان، هر روز قربانی‌های بیش‌تری می‌گیرد.

 

شاید کسی به رشته‌های کم‌تر برخوردار توجهی نداشته باشد اما در رشته پدل، کشور مصر به ۲ بازیکن اصلی تیم اعزامی کشورمان ویزای ورود به خاک این کشور برای شرکت در مسابقات قهرمانی جهان را نداد تا تیم ملی پدل ایران در عین ناباوری و از روی همین پاشنه آشیل، قهرمانی حتمی را به تیم میزبان تقدیم کند.

 

سپس نوبت به ورزش‌های رزمی بالاخص کاراته رسید؛ مسابقات ورلدگیمز در امریکا که چند ماه گذشته برگزار شد و اهمیت بالایی در آماده‌سازی برای المپیک ۲۰۲۴ پاریس هم داشت، باز هم بهره‌ای از حضور رزمی‌کاران ایرانی نداشت و علت آن هم عدم صدور روادید ایالات متحده امریکا از سمت دولت این کشور عنوان شد.

 

در ادامه هم مشکات‌الزهرا صفی، دختر مستعد و آینده‌دار تنیس کشورمان علی‌رغم پی‌گیری‌های بسیار از سوی فدراسیون تنیس و حتی وزارت ورزش و جوانان، به علت عدم صدور ویزا از سوی دولت انگلستان اجازه حضور در مسابقات تنیس گرنداسلم جوانان ویلمبدون به عنوان یکی از معتبرترین رویدادهای این رشته ورزشی در جهان را نیافت.

 

دوومیدانی، رشته مادر و رشته‌ای که اکنون یکی از قهرمانانش به کسوت وزیری ورزش و جوانان در کشورمان رسیده هم از این قاعده مستثنی نیست. دوومیدانی‌کاران کشورمان هم از قربانیان این سلسله اتفاقات شده‌اند و باز هم با وجود پی‌گیری‌ها، به علت عدم صدور روادید از سوی دولت امریکا از حضور در مسابقات جهانی باز ماندند.

 

این اخیراً هم که نوبت به تکواندو، سومی ورزش پرمدال کشورمان در تاریخ بازی‌های المپیک تابستانی رسید که طی آن ویزای انگلستان صادر نشد. در این بین فقط کشتی با وجود مشکلات زیاد توانسته ویزای اسپانیا برای مسابقات قهرمانی زیر ۲۳ سال جهان را در دقیقه ۹۰ و با وجود کلی نگرانی و استرس برای اردونشینان به دست بیاورد.

 

این اتفاقات که مانند بلوک‌های دومینو رج به رج کنار هم چیده شده‌اند، بیان‌گر این هستند که عدم صدور ویزا مسئله‌ای اتفاقی نیست و به نظر تبدیل به یک روند شده تا ورزشکاران ایرانی روز به روز بیش‌تر در انزوای بین‌المللی فرو بروند و در ادامه هم بالاجبار نوبت به مسائلی نظیر خروج از کشور و یا حتی مبارزه زیر پرچم کشوری دیگر برسد.

 

بر کسی پوشیده نیست که عدم صدور ویزا از سوی برخی دولت‌ها با خط فکری و سیاست‌های کلان مشخص و مبرهن، امری سازمان‌دهی شده بوده که محدود به همین چند مورد هم نیست اما نکته تأسف‌بار و ناامیدکننده این‌جاست که در دستگاه ورزش و جوانان با امور خارجه کشورمان، هیچ تقابل و برخورد مؤثری حتی احساس هم نشده.

 

صرف شعار دادن و محکوم کردن چنین اقداماتی که ناقض اصل جدایی سیاست از ورزش هستند، قطعاً پولیتیک و راه‌کار پسندیده‌ای در برابر این ظلم علیه جوانان ورزشکار ایرانی نیست. فقدان یک دکترین، گفتمان و سیاست درست در دیپلماسی ورزشی، شاید مهم‌ترین نکته‌ای باشد که این روزها در دستگاه ورزش کشورمان احساس می‌شود.

 

عدم نفوذ فدراسیون‌های ایرانی در مجامع جهانی از یک سو و تحریم‌های همه‌جانبه از سویی دیگر، دست به دست انفعال و ناتوانی وزارت ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و حتی وزارت امور خارجه داده تا بیش از بیش این جوانان بی‌دفاع ورزش کشور از حق مسلم خود باز بمانند و ناچار به تصمیماتی خلاف عرف جامعه ورزشی شوند.

 

کمیته ملی المپیک به عنوان عالی‌ترین دستگاه ورزش ملی در سطوح بین‌المللی، می‌بایست شکایت رسمی خود از دولت‌های مذکور را به IOC تسلیم می‌داشت و تا حصول نتیجه از هیچ پی‌گیری و تلاشی فروگذار نمی‌کرد. مشخص نیست خروجی دیدارهای سرِپایی و چند دقیقه‌ای محمود خسروی‌وفا یا سیدرضا صالحی‌امیری با توماس باخ در این رابطه اصلاً چه بوده!

 

با وجود برپایی چنین نشست‌هایی انگار آب هم از آب تکان نخورده و تمام دستاوردهای دیپلمات‌های ورزش کشور در دیدار با رئیس کمیته بین‌المللی المپیک همان عکس یادگاری بوده و بس. انگار هیچ راهی برای رهانیدن ورزشکاران ایرانی از مجازات این گناه ناکرده نیست و همه محکوم به تلف شدن عمر قهرمانی‌شان در این بن‌بست هستند.

 

تقابل با اتفاق غلطی که تبدیل به یک عُرف، رویه و یا عادت شده؛ مسئله‌ای نیست که ساده باشد اما برای دستگاه ورزش ایران امری ضروری‌ست. وزیر ورزش و جوانان به عنوان عضوی از کابینه دولت و وزیر امور خارجه نیز باید به بیش‌ترین میزان، نگران آینده افتخارآفرینان مملکت‌مان باشند و برای حفظ‌شان در عمل تلاش کنند؛ نه در سخن‌رانی.

 

بیشتر بخوانید،؛

 

تکواندو در بن‌بست تاریک ورزش و سیاست/ وقتی خبری از عمل به شعارها نیست!