به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ این یک ناکامی تمام عیار بود. درست به اندازه فاصله ای که از چند دهه قبل تا به امروز ایجاد شده. یک تاریخ طول و دراز که در آن از عرش به فرش رسیدیم. از آن روزها زمان زیادی گذشته. روزهایی که دوومیدانی ایران در قاره پهناور سری در میان سرها داشت و با مدالهای رنگارنگ خود را در زمره مدعیان جا زده بود. سنتی که از دیرباز و روزهای پیش از انقلاب در سپهر ورزش ایران وجود داشت. درخشش دوومیدانی کاران در این رشته مادر در رویدادهای بین المللی معوطف به یک رشته خاص نبود و دوومیدانی در اغلب رشته ها برای مدال استارت می زد. از احمد باغبانباشی در دوهای استقامت و محمد وجدان زاده در نیمه استقامت تا جلال کشمیری در پرتاب دیسک و تیمور غیاثی در پرش ارتفاع و... از جمله ستاره هایی بودند که در آسیا بر و بیایی داشتند و کلکسیون مدال هایشان دوومیدانی ایران را به عنوان یک مدعی در قاره معرفی می کرد.

این رویه در سالهای ابتدایی بعد از انقلاب هم با حمید سجادی وزیر فعلی و دونده استقامت سابق، فرامرز روستایی فر در دو سرعت، حسین شایان در پرش ارتفاع، کاوه موسوی در پرتاب چکش، هادی سپهرزاد در هفتگانه، در نهایت احسان حدادی در پرتاب دیسک ادامه یافت و حتی به مدال المپیک و جهانی رسید، اما هر چه جلوتر آمدیم، دوومیدانی از مدال و افتخار دورتر شد تا به امروز که دیگر به خط پایان مدال نمی رسد و از ستاره تهی شده. رقابتهای دوومیدانی داخل سالن قهرمانی آسیا در آستانه قزاقستان مصداق عینی عسر و حرج در این رشته مادر است. آنجا که کاروان ایران با 8 دوومیدانی کار به مسابقات رفت اما تنها دستاورد تیم 8 نفره ایران مدال طلای فرزانه فصیحی در دوی سرعت 60 متر زنان بود.

تیم ملی دوومیدانی با ترکیب ریحانه مبینی، حمیده اسماعیلی نژاد، فاطمه محیطی زاده و فرزانه فصیحی در بخش زنان و حمید رضا کیا، ارشیا مصدقی، مسعود کامران و جلیل ناصری در بخش مردان در این مسابقات شرکت کرد. در روز نخست مسابقات، فرزانه فصیحی در ماده ۶۰ متر با ثبت زمان ۷.۲۸ ثانیه از سایر رقبا از خط پایان عبور کرد و مدال طلا و عنوان قهرمانی آسیا را به دست آورد. او در مرحله مقدماتی با ثبت زمان ۷.۲۳ ثانیه رکورد ملی کشورمان را در این ماده که به نام خودش بود را بهبود بخشید اما سایر ورزشکاران ایران در این مسابقات ناکام مطلق بودند و برخی ها حتی به فینال هم نرسیدند.

حمیده اسماعیلی نژاد در ماده ۶۰ متر (رتبه هفتم)، فاطمه محیطی زاده در ماده پنجگانه (رتبه هفتم)، حمید رضا کیا در ماده پرش سه گام (رتبه هشتم)، مسعود کامران در ماده ۶۰ متر با مانع (حذف به دلیل انجام خطا)، جلیل ناصری در ماده ۳۰۰۰ متر (رتبه هشتم)، ریحانه مبینی در ماده پرش طول (رتبه نهم)، جلیل ناصری در ماده دو‌های استقامت (رتبه هشتم) و ارشیا مصدقی در ماده پرش با نیزه (رتبه ششم) را کسب کردند و از رسیدن به فینال و مدال بازماندند.

بدترین نتیجه تاریخ

قیاس آنچه در این دوره اتفاق افتاده با ادوار گذشته به خوبی سقوط آزاد دوومیدانی را نشان می دهد. تیم ملی دوومیدانی در دوره قبلی مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۸ توانست با ۵ طلا، ۹ نقره و ۱۰ برنز عنوان نایب قهرمانی این رقابت‌ها را به دست آورد، اما امسال با یک طلا به کار خود پایان داد که این دومین نتیجه ضعیف کاروان کشورمان  در این رقابت‌ها محسوب می‌شود. تنها یک دوره در مسابقات داخل سالن نتیجه ای ضعیفتر از سال جاری گرفتیم که به سال ۲۰۰۸ بازمی گردد که  تنها ۲ مدال نقره به دست آوردیم.

نتایج ایران در ادوار قبلی به شرح زیر است:

- سال 2018: کسب عنوان نایب قهرمانی با 5 طلا، 9 نقره و 10 برنز

- سال 2016: رتبه هفتم با یک طلا، 4 نقره و یک برنز

- سال 2014: رتبه هفتم با 2 طلا، یک نقره و 2 برنز

- سال 2012: عنوان نایب قهرمانی با 3 طلا، یک نقره و 3 برنز

- سال 2010: عنوان قهرمانی با 5 طلا، 6 نقره و 12 برنز

- سال 2008: رتبه دهم با 2 نقره

- سال 2006: تیم ایران حضور نداشت

- سال 2004: عنوان نایب قهرمانی با 6 طلا، 12 نقره و 8 برنز

۲۴ مدال سال ۲۰۱۸ طی چند سال به یک مدال کاهش پیدا کرده و سوال اساسی این است که که اتفاقی رخ داده که رشته پایه‌ای در عرض چند سال باید این همه افت داشته باشد؟

پیست بدتر از سالن!

مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا با فضای باز مسابقات از زمین تا آسمان تفاوت دارد. فراموش نکنیم که دوومیدانی داخل سالن در قیاس با هوای آزاد از اعتبار و اهمیت کمتری برخوردار است و دوومیدانی کاران مطرح  و مدعیان این رشته معمولا از آن استقبال نمی کنند. در آستانه هم تعدد تیم های شرکت کننده و رقبای مطرح کمتر از پیست بود و در دوومیدانی پیست شرایط ناامیدکننده تر است.

مسابقات دوومیدانی قهرمانی  داخل سالن آسیا از پایین‌ترین سطح در آسیا برخوردار است و برخی از قهرمانان و ورزشکاران شاخص که جایگاه خوبی در رنکینگ آسیایی و جهانی در این رشته ورزشی برخوردارند در این رقابت‌ها حضور پیدا نمی‌کنند و نتایج ضعیف ورزشکاران ما در قزاقستان نشان می‌دهد که دوومیدانی ما فرسنگ‌ها با روز‌های اوج خود فاصله دارد.

به عنوان مثال همین فرزانه فصیحی که در ماده ۶۰ متر زنان طلا گرفت و موفقترین دونده ایران در این رقابتها بود،  نسبت به شرایط قبلی خود افت کرده. اگر نتیجه ای که او در قزاقستان گرفت را با نتایج چند وقت اخیر فرزانه فصیحی و سایر ورزشکاران در بخش زنان مورد قیاس قرار بدهیم، متوجه می‌شویم که تا چه اندازه در دوومیدانی پسرفت داشته ایم.

این حکایت بسیاری از دوومیدانی کاران ایران است؛ یکی مانند احسان حدادی که در مسابقات اخیر نتوانست بالای ۶۰ متر پرتاب کند و حتی  نتایج سایر ورزشکاران نشان از به بن بست رسیدن این رشته ورزشی در آسیا دارد.

نقش مدیریت در ناکامی دوومیدانی

مدیریت یکی از عوامل اصلی این ناکامی است در سقوط آزاد دوومیدانی نقش اساسی داشته. هاشم صیامی که از سال ۹۹ ریاست این فدراسیون را برعهده گرفته طی چند سال گذشته چه اقدامی انجام داده که دستاورد آن تبدیل ۲۴ مدال رنگارنگ به تنها یک مدال است؟ خیلی از ورزشکاران به حال خود رها شدند و با هزینه شخصی به اردو‌های برون مرزی می‌روند و برخی از آن‌ها نیز به علت بی توجهی مسئولان، این رشته ورزشی را کنار گذاشتند و برای امرار معاش به شغل آزاد روی آوردند. نتایج چند وقت اخیر زنگ خطر را برای این رشته المپیکی که بیشترین مدال را در المپیک دارد به صدا در آورد و اگر مسئولان هر چه زودتر فکر اساسی برای این رشته ورزشی نکنند باید منتظر نتایج بدتری در مسابقات قهرمانی آسیا و حتی بازی‌های آسیایی باشیم.

هزینه کرد برای تاریخ مصرف گذشته ها

فدراسیون دوومیدانی اما به جای سرمایه گذاری روی استعدادها و ساختن نسل جدید برای پایان دادن به این دور ناکامی، تمامی تمرکز خود را معطوف یکی دو ستاره فرتوت و کهنه کار کرده که دوران درخشش و قهرمانی آنها مدتهاست سپری شده اما در کویر دوومیدانی ایران هنوز عرصه را خالی از رقیب می بینند و برای خود هیمنه پوشالی ساخته اند. مهمترین آنها احسان حدادی نایب قهرمان اسبق المپیک است که چند وقته اخیر در هر مسابقه ای حضور داشته، ناکام بوده اما فدراسیون هنوز به ساز او می رقصد و برای سفرهای مارکوپولووار و اردوهای خارجی اش هزینه می کند. حدادی حتی در لیگ برتر دوومیدانی در رقابت با رقبای گمنام هم دیگر نمی تواند نفر نخست باشد و در بازهای بی کیفیت کشورهای اسلامی در قونیه و در رقابت با پرتابگران بی نام و نشان هم ناکام بود اما فدراسیون دوومیدانی چشم را بر روی این ناکامی ها بسته و اعتبارات اندک و ناچیز دوومیدانی را برای او هزینه می کند. در حالی که تاریخ مصرف او مدتهاست به پایان رسیده. چرا دوومیدانی ایران باید برای ساکت نگه داشتن احسان حدادی خرج هنگفتی برای او کند و از بسترسازی در زمینه های دیگر غافل شود؟

دوومیدانی ایران مدتهاست در بیراهه می دود و البته که به خط پایان نمی رسد.

خبرنگار: سعید آقایی