به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانا؛ رقابت‌های کشتی فرنگی و آزاد قهرمانی آسیا پس از نزدیک به یک هفته مسابقه، بالاخره روز گذشته با اتمام رقابت‌های کشتی آزاد به پایان رسید که در این بین، تیم فرنگی ایران به مقام قهرمانی و تیم آزاد هم به عنوان سومی قاره کهن دست یافت.
اتفاقی که برای کشتی ایران در قزاقستان رخ داد، بی‌شباهت به ۲ نیمه متفاوت یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای فوتبال نیست. تیم ملی کشتی فرنگی که سال گذشته نایب‌قهرمان آسیا شده بود، امسال به قهرمانی رسید اما تیم کشتی آزاد به جای دفاع از عنوان قهرمانی، به مقام سومی بسنده کرد.
کشتی فرنگی سال گذشته با هدایت محمد بنا که به عنوان دومی آسیا رسید، مورد انتقاداتی جدی قرار گرفت اما امسال در نخستین تجربه آسیایی رنگرز، تیم جوان و برآمده از چرخه انتخابی کشتی فرنگی ایران با شایستگی و اقتدار هر چه تمام‌تر و کسب ۵ نشان طلا، در جایگاه نخست قاره قرار گرفت.
این اتفاق اما دقیقاً برعکس برای تیم پژمان درستکار رخ داد؛ چرا که تیمی که سال گذشته ۶ مدال طلا گرفته و با طعنه به سایر رقبا به مقام قهرمانی رسیده بود، امسال با تنها طلای رحمان عموزادخلیلی و واقعاً به ضرب و زور، توانست خودش را در جمع تیم‌های برتر جا بدهد و به سومی برسد.
شکی در این مسئله نیست که هر ۲ تیم برآمده از چرخه انتخابی تیم‌های ملی بوده و قهرمانان کشورمان به مسابقات آسیایی راه پیدا کرده بودند اما این که چنین تفاوت معنادار و عجیبی بین کشتی آزاد و فرنگی ایران آن هم در شرایطی که همیشه آزاد حرفی برای گفتن داشته، کمی معنادار به‌نظر می‌رسد.
تیمی که حسن رنگرز از مسابقات جام جهانی و امیدهای جهان تا تورنمنت رنکینگ و مسابقات قهرمانی آسیا تحویل گرفت، رنگ‌وبوی برنامه‌ریزی مدون، یک‌دلی و صمیمیت و نقاط قوت فنی داشت اما این مسائل در ترکیب کادرفنی و تیم پژمان درستکار اصلاً به چشم نمی‌خورد.
مجتبی گلیج که سابقه سومی جهان را داشته به یک‌باره به رقیب بحرینی می‌بازد و نتیجه‌ای عجیب رقم می‌زند؛ یا امیررضا معصومی قهرمان امیدهای جهان که در دیدا رده‌بندی ضربه‌فنی شد و باخت. همه این مسائل و شواهد نشان از یک حفره بزرگ در تیم ملی کشتی آزاد کشورمان دارند.
می‌توان تا سال بعد از جوان بودن، خام بودن و بی‌تجربه بودن نفرات اعزامی کشتی آزاد به قزاقستان صحبت کرد و بهانه تراشید اما بر کسی پوشیده نیست که از مجموع ۱۰ وزن، ایران در ۴ وزن کشتی‌ها را در ثانیه‌های پایانی از دست داد که اگر چنین نمی‌شد، نتیجه نهایی به ضرس قاطع تفاوت داشت.
از دست دادن کشتی در ثانیه‌های پایانی یا باخت در بازی‌های بزرگ نشان از ضعف کادرفنی در کوچینگ کنار تشک و آماده‌سازی روحی – روانی کشتی‌گیر پیش از مسابقه دارد؛ موضوعی که با ۴ تکرار در قزاقستان، خودش را نمایان کرده و ضعف کادرفنی تیم ملی را به رخ همگان کشیده است.
اگر چه همیشه این بحث وجود دارد که کشتی‌گیران باید باخت‌های خود را در مسابقات آسیایی بدهند تا در المپیک و جهانی شکست نخورند اما اتفاقی که در قزاقستان رخ داد، رنگ و بوی تورنمنت تدارکاتی نداشت و از این رو نگرانی‌ها را پیش از بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی افزایش داده است.
بدون تردید کادرفنی باید پاسخ‌گوی این عقب‌گرد مفرط و این ضعف شاخص آن هم در آسیا باشد. مسئولیت چنین نتیجه شگفت‌آوری برعهده درستکار و دستیاران اوست که بارها توسط کارشناسان کشتی مورد انتقاد قرار گرفته بودند اما در این رقابت‌ها هم نتوانستند خودشان را ثابت کنند.