به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛جیرانی ابتدا اشاره‌ای به درگذشت آتیلاپسیانی و فردوس کاویانی می‌کند و درباره‌یاخبارهای تلخ این روزهای سینمای ایران صحبت می‌کند و قتل داریوش مهرجویی را تلخ‌ترین اتفاق تاریخ سینمای ایران می‌داند.
حامد بهداد در واکنش به صحبت جیرانی می‌گوید: مگر چقدر از فاجعه از دست دادن آقای کیارستمی دور شدیم؟ مگر کمبود و نبود کیارستمی حل شده بود که به تازگی این تعبیر را به هم ارائه دهیم که این روزها تلخ است؟ این روزهای تلخ فقط بدتر می‌شود.
بهداد صحبت‌هایش را اینطور ادامه می‌دهد که: ما جامعه لاغری هستیم؛ از خیلی وقت پیش تا کنون...! مگر جای آقای کیارستمی را کسی در دنیا می‌تواند بگیرد؟مگر این سرمایه‌ها به همین راحتی ساخته می‌شود که مفت آن را از دست می‌دهیم؟حضور امثال مهرجویی و هم‌نسلان او گرمابخش محفل کوچک و جمعیت لاغر سینماست.
حامد بهداد در ادامه درباره‌ی سینما و مردممی‌گوید: مردم همیشه هوشیار بودند و همه‌ی اقشار جامعه فیلم «هامون» و فیلم‌هایی که جریان فکری داشتند را می‌دیدند و این فیلم‌هامختص به افراد خاصی از جامعه نبود.
جیرانی صحبت را پیش می‌برد و در ادامه صحبت‌های بهداد درباره‌ی بزرگان سینما از ناصر تقوایی که در خانه بستری‌ستمی‌گوید و بیان می‌کند که:دو فیلمساز خسته داریم که همچنان دارند کار می‌کنند؛ مسعود کیمیایی، بهمن فرمان‌آرا و اصغر فرهادی که در خارج از کشور است. جیرانی معتقد است که: فیلمسازان روشن‌فکر جوان ما هم با محدودیت رو‌به‌رو شدند.
عادل تبریزی با بیان اینکه در فیلم سینمایی «نارنجی‌پوش» جز گروه کارگردانی بوده،بر حرف‌های حامد بهداد صحه می‌گذارد که آن زمان سینما برای مردم جدی بود.
فریدون جیرانی از بهداد می‌پرسد که:کدام‌یک از فیلم‌های داریوش مهرجویی را شخصا دوست داری؟
حامد بهداد پس از تحلیلِ سه دوره از دورانِفیلمسازیِ مهرجویی که پیش‌تر جیرانی به آن اشاره کرده بود؛ می‌گوید: من از زاویه دید بازیگر به فیلم‌ها نگاه می‌کنم و برای من که علاقه‌مند به بازیگری بودم و هستم، نگاه به بازیگر در فیلم برای من مهم است. اینکه کارگردان چه رنج‌هایی برای یک انسان در نظر دارد؛ شخصیت این انسان که قرار است بازیگری آن را بازی کندکند، چگونه درک می‌شود.
حامد بهداد به خاطره‌ایاز دوران دانشجویی‌اشاشاره می‌کند که همراه شهرام حقیقت دوست برای اولین بار به تماشای فیلم «هامون» در سینما سپیده نشسته‌اند و توضیحاتی درباره‌ی حس و حال خود پس از تماشای این فیلم می‌دهد.
بهداد بر این باور است که: بازی خسرو شکیبایی در هامون نقطه‌یعطفی در تاریخ بازیگری سینمای ایران بوده است.
جیرانی در جمع‌بندی آثار مهرجوییدرباره‌ی نوعبازیِبازیگرانِ زن مهرجویی صحبت به میان می‌آورد و یادآور فیلم‌های توقیفی مهرجویی قبل از انقلاب و پس از انقلاب می‌شود و پرده‌ای از محدودیت‌هایی که بر سر راه مهرجویی بود؛ گشود. به ویژه فیلم «سنتوری» که هنوز پروانه نمایش ندارد و تنها نسخه بی‌کیفیت آن به طور رسمی روانه شد.
عادل تبریزی در پاسخ به جیرانی که چگونه فیلمنامه‌ی «گیج‌گاه» شکل گرفت، می‌گوید: در این فیلم بخشی از جامعه‌ی دهه هفتاد و تنیده شدن آن با سینمای آن دوران را به تصویر کشیده‌ایم. جیرانی در این بین به تفاوت‌های سینما دهه هفتاد در دو دوره یعنی از 70 تا 75 و 76 تا 80 نیز اشاره‌های تاریخی دارد(قبل و بعد از دولت اصلاحات). تبریزی در ادامه بیان می‌کند: تاثیر سینمای آن زمان در سبک زندگی مردم آشکار بود و هدف ساخت «گیج‌گاه» به نمایش کشیدن این درهم‌تنیدگی سینما با زندگی مردم بود و هم‌چنین یادآوری خاطرات نوستالژیک سینما که برای مردم جالب توجه است.
جیرانی در میانه‌ی برنامه، از بازی متفاوت باران کوثریمی‌گوید و حامد بهداد با تمجید از بازیِ بارانکوثری، تعریفی علمی از بازیگری ارائه می‌کند. اینکه بازیگر با برداشت صحیح از نقش و شناخت زبان فیلمساز می‌تواند نقش را آن‌گونه که باید ایفا کرده و برای مخاطب باورپذیر کند.
حامد بهداد با نقل قولیاز بهروز وثوقی خاطر نشان کرد:یک بازیگر باید بتواند لحظه‌هایی را ایجاد کند، لحظه‌هایی که تماشاگر خودش را می‌بیند و باور می‌کند.
حامد بهداد معتقد است:با بازی در نقش حسن خشنود در فیلم «گیج‌گاه»، یک شخصیت به یادماندنی به سینما اضافه شده است.
جیرانی در بخش‌های پایانی سینما 25، درباره‌یاین‌که معیار انتخاب مردم، این روزها برای فیلم دیدن در سینما چیست می‌گوید: یک نوع اضطراب در بین مردم شکل گرفته است که آن‌ها فقط به سمت فیلم‌های کمدی سوق داده می‌شوند و بیان می‌کند: فروش بالای برخی فیلم‌ها به معنای رونق سینما و بدنه اصلی آن نیست.
بهداد نیز درباره‌ی فروش فیلم‌های کمدی و تاثیر مثبت آن بر دیگر فیلم‌هاصحه می‌گذارد و فروش فیلم‌ها را اتفاقات مثبتی می‌داند اما در تکمیل حرف‌هایش اذعان دارد کهسینما اکنون رونق ندارد و فقط فروختن فیلم‌ها و روشن بودن چراغ‌های سینما اتفاق خوبی‌ست.
عادل تبریزی نیز در سخنان پایانی خود اشارهبهواکنش‌های مردم هم در ایران و هم خارج از کشورمی‌کند و مثال‌های عینی و واقعی خود را از احساسات مردم ایران و غیرایرانی تعریف می‌کند.
تبریزی در ادامه‌ی بحث آخر خود به بازی رضا صفایی پور و حسن رضایی بازیگران خاطره‌انگیز که در «گیج‌گاه» نیز ایفای نقش کردند، اشاراتی می‌کند و جیرانی نیزدرباره‌ی بازیگران سینمای اکشن اطلاعات تاریخی مفیدی در اختیار مخاطبان قرار می‌دهد.
پس از اتمام گفت‌وگو، جیرانی این مصاحبه و برنامه‌ی سینما25 را به جمشید هاشم پور تقدیم کرد.