به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا؛ دیدار یک‌شنبه شب تیم ملی فوتبال کشورمان با تیم ملی فلسطین در قالب اولین بازی مرحله گروهی جام ملت‌های آسیا 2023، یک دیدار معمولی نبود. شاید این نخستین باری بود که ورزشگاه مجلل اجوکیشن‌سیتی شهر الریان، این حجم از برادری و هم‌دلی را بین تماشاگران و هواداران دو تیمی می‌دید که برای پیروزی پا به زمین گذاشته بودند.
فلسطینی‌ها از آغاز هجدهمین دوره از رقابت‌ها در کانون توجهات قرار داشتند؛ از در دست داشتن پرچم این کشور توسط هواداران بسیاری از تیم‌های عربی و خاورمیانه‌ای حاضر در قطر گرفته تا واسپاری قرائت سوگندنامه رسمی مسابقات از سوی حسن الهیدوس، کاپیتان تیم ملی فوتبال قطر به کاپیتان فلسطین؛ همه و همه نشان‌گر یک اتفاق مهم برای کنعانی‌هاست.
شیرهای کنعان اگر چه جدال نخست برابر یوزهای پارسی را شکست خوردند اما صحنه‌هایی که از این تقابل در تصویر جهان به ثبت رسیده، هرگز به مبارزه و مصاف شباهت نخواهد داشت. هم سکوها و هم بیرون از استادیوم، تنها واژه‌ای که از این بازی به یاد جهان خواهد ماند؛ برادری است و رفاقت. انگار که فلسطین و ایران، یک روح باشند در 2 بدن.
فرقی ندارد که در جام ملت‌ها اهل کجا هستی، حتی مهم هم نیست که تیم ملی فوتبال میهنت به قطر راه پیدا کرده یا نه؛ در این سرزمین به دنبال کوچک‌ترین سرنخ هستی که عاشقانه نام یک تیم یا شاید حتی 2 تیم را فریاد بزنی و چه سر نخی هویداتر و عیان‌تر از فلسطین و ایران، این تیم‌های مقاوم و دوست‌داشتنی.
شاید این اسلام، دین روشنی و هدایت باشد که ایران و فلسطین را این‌چنین کنار هم قرار داده. شاید قدس شریف، میعادگاه عاشقان و قبله نخست مسلمین باشد که برادری را تحکیم کرده. هر چه که هست، مشاهدات عینی نشان می‌داد که خیلی از تماشاگران، مخصوصاً شرق آسیایی‌ها از این حجم یک‌دلی تعجب کرده و شاید هم به وجد آمده‌اند.
شده تیمت باخته باشد اما هم‌پا با تماشاگران تیم برنده به شادی و پای‌کوبی بپردازی؟ قطعاً این اتفاق، یک اتفاق عادی نیست اما در قطر، در اجوکیشن‌سیتی و مسیرهای منتهی به آن، چنین اتفاقاتی طبیعی و عادی هستند. انگار دو برادر از یک خانواده باشند که یکی‌شان موفق شده و آن دیگری هم به برد برادرش، شاد و خرسند باشد.
فضای استادیوم قبل و حین برگزاری بازی ایران و فلسطین از یک اتفاق جالب و اتمسفر متفاوت حکایت داشت. لیدرهای ایرانی در کنار حمایت از تیم ملی، نام فلسطین را صدا می‌زدند تا سرزمین کنعان بداند در قطر تنها نیست. فریادهای الموت لاسرائیل و این تشویق همه‌جانبه، تعجب رسانه‌های قطری را هم در پی داشت.
در یک سرزمین اسلامی دیدن چنین صحنه‌هایی اصلاً عجیب نیست. ایرانی‌ها در برابر هتل محل اقامت تیم ملی فوتبال ایران، با برپایی نماز مغرب و عشا چنین صحنه‌های زیبایی را ایجاد کردند.
طبیعت این بازی اما هیجان است و رقابت. در کنار همه دوستی‌ها و برادری‌ها، وقتی توپ بازیکنان کشورت به سمت دروازه رقیب یورش می‌برد تا کار را یک‌سره کند، فریاد و غریو چیز عجیبی نیست و پس از آن که توپ به در بسته می‌خورد، آه و حسرت هم طبیعی است. یک صحنه از جام هجدهم که توپ ایران به دروازه رقیب نرسید، این‌ها را در پی داشت.
صحنه گل دوم ایران روی پاس هوشمندانه و بی‌نقص سامان قدوس و ضربه شجاع خلیل‌زاده که بی‌شک در عین زیبایی فنی و تاکتیکی، یکی از مهم‌ترین تصاویر جام را بر جای گذاشت. شجاع دفاع ایران به احترام خون‌های ریخته شده شهدای مظلوم غزه، شادی پس از گل نکرد تا همه آسیا را مات و مبهوت خود و تیمش کند.
شلوغی متروی تهران و سایر کلانشهرها، لااقل راه و رسم متروسواری را خیلی خوب به ما ایرانی‌ها آموخته. آن قدری که بتوانیم از این دانسته‌ها برای شادی در قطارهای قطری بهترین بهره را ببریم و در عین احترام به رقیب، نشان بدهیم که کارمان در حمایت و هواداری از تیم ملی فوتبال کشورمان در جهان بی‌نظیر شاید نه، اما کم‌نظیر حتماً هست.
هوادار ایرانی از برادری با فلسطین می‌گفت و این که این تیم رقیب ما نیست. فلسطینی از برادری با ایرانی مسلمان می‌گفت و آرزوی قهرمانی برای ایران در جام داشت. هر چه که هست؛ این بازی یک بازی عادی و ساده نبود. این بازی نشان داد که وحدت اسلامی چه کرده و قلب ایرانی‌ها و فلسطینی‌ها تا چه حد به هم‌دیگر نزدیک است.