به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به گفته مرکز کنترل بیماری‌های ایالات متحده، قبل از همه‌گیری کرونا، از هر چهار فرد بالای ۶۵ سال، یک نفر انزوای اجتماعی را تجربه می‌کرد و در معرض خطر بیشتری از تنهایی قرار می‌گرفت. این احساس تنهایی با همه‌گیری COVID-۱۹ تشدید شد.

مشخص کردن تعداد دقیق سالمندانی که احساس تنهایی می‌کنند دشوار است، اما نظرسنجی دانشگاه میشیگان نشان داد که ۵۶ درصد از بزرگسالان ۵۰ تا ۸۰ ساله در ژوئن ۲۰۲۰ احساس انزوا داشتند. اگرچه این نظرسنجی شامل پاسخ‌دهندگان زیر محدوده سنی سالمندان بود، اما نشان می‌دهد که با احساس تنهایی گزارش شده در سال ۲۰۱۸، زمانی که ۲۷ درصد از پاسخ دهندگان احساس انزوا را گزارش کردند، کاملا متفاوت است.
بسیاری از اوقات، انزوای اجتماعی و تنهایی به جای یکدیگر مورد استفاده قرار می گیرند. این دو به هم مرتبط هستند، اما متفاوت هستند.

انزوای اجتماعی فقدان تماس های اجتماعی و داشتن افراد معدودی برای تعامل منظم با آنهاست. یک فرد می تواند تنها زندگی کند و احساس تنهایی یا انزوای اجتماعی نداشته باشد، همانطور که فردی می تواند در حالی که با افراد دیگر است احساس تنهایی کند.
تنهایی، صرف نظر از میزان تماس اجتماعی، احساس تنهایی است.

به گفته موسسه ملی پیری، خطرات انزوای طولانی مدت برای سلامتی معادل کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز است. حتی تخمین زده شده است که انزوای اجتماعی و تنهایی طول عمر افراد را تا ۱۵ سال کوتاه می کند. افرادی که از نظر اجتماعی منزوی یا تنها هستند (SI/L) به احتمال زیاد در خانه های سالمندان و اورژانس پذیرش می شوند. طبق گفته اداره منابع و خدمات بهداشتی، افرادی که دارای SI/L هستند ممکن است خیلی کم ورزش کنند و اغلب خوب نمی خوابند، که می تواند خطر سکته مغزی (۳۲٪)، بیماری قلبی (۲۹٪) و روانی را افزایش دهد. اختلالات سلامتی (۲۶٪) و مرگ و میر زودرس (۲۶٪) و همچنین سایر شرایط جدی.

دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو دریافت که تنها ماندن در بیشتر مواقع ممکن است به کاهش توانایی انجام کارهای روزمره کمک کند. پنجاه و نه درصد به احتمال زیاد کارهای روزانه مانند بالا رفتن از پله ها یا راه رفتن را دشوارتر می‌دانستند.

انزوای اجتماعی و تنهایی نیز ممکن است برای سلامت مغز مضر باشد و با عملکرد شناختی ضعیف‌تر و خطر ابتلا به زوال عقل (تا ۵۰٪) از جمله و به ویژه بیماری آلزایمر مرتبط است. برخلاف اختلالات سلامت روان مانند افسردگی، انزوای اجتماعی و تنهایی اغلب تشخیص داده نمی‌شوند. با این حال، آنها هنوز هم می‌توانند اثرات منفی بر سلامت جسمانی و شناختی را ترویج کنند.

افرادی که تنها هستند درد عاطفی را تجربه می‌کنند. از دست دادن حس ارتباط و اجتماع می تواند نگرش فرد به جهان را تغییر دهد. فردی که تنهایی مزمن را تجربه می‌کند، می‌تواند نسبت به دیگران آسیب پذیر و بی‌اعتماد باشد. درد عاطفی می‌تواند پاسخ‌های استرسی مشابه درد فیزیکی را در بدن فعال کند. هنگامی که این اتفاق برای مدت طولانی رخ می‌دهد، می‌تواند منجر به التهاب مزمن و کاهش ایمنی شود. این امر خطر ابتلا به بیماری های مزمن را افزایش می‌دهد.