به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سالی که گذشت ورزش ایران چند رویداد مهم و کلیدی را پشت سر گذاشت سال 1402 یک سال شلوغ و پررویداد برای ورزش ایران بود و اتفاقات گوناگونی در بدنه ورزش رخ داد. ورزش ایران در این سال شلوغ نتایج پر فراز و نشیبی گرفت. ورزشهای راکتی در سالی که گذشت روزهای پرفراز و نشیبی را تجربه کردند که البته بیشتر سمت ناکامی بود تا موفقیت. در بازیهای آسیایی هانگژو که منهای تنیس روی میز و برنز تکراری بقیه رشته ها بقیه ناکام بودند. اگرچه همین تنیس روی میز در رقابتهای تیمی قهرمانی جهان مثل همیشه به جایی نرسید.
بدمینتون؛ راکت همیشه شکسته!
بدمینتون‌بازان اعزامی کاروان ورزش کشورمان به هانگژو، علی حیاتی و یگانه کرمانی بودند که هیچ دستاوردی نداشتند. پیش از این قرار بود تنها یک سهمیه آن هم به شکل حمایتی به فدراسیون بدمینتون در بخش زنان اهدا شود اما محمدرضا پوریا، رئیس فدراسیون با فشارها و درخواست‌های بسیار، بالاخره یک سهمیه دیگر هم گرفت.
سهمیه‌ای که با لابی‌های گسترده پوریا با وزیر وقت ورزش و جوانان کسب شد، البته که کارایی نداشت. بدمینتون به بازیهای آسیایی رفته بود که فقط رفته باشد! کرمانی که نتوانست مقابل رقیب خود کاری از پیش ببرد و حیاتی هم از شدت غیرحرفه‌ای‌گری، راکتش را شکست تا این فدراسیون هم اخلاق را ببازد و هم ورزش را.
به نظر می‌رسد که این دو بدمینتون‌باز تنها برای کسب تجربه راهی بازیهای آسیایی شده بودند اما مگر میدان بازیهای آسیایی برای کسب تجربه است؟ نباید فراموش کنیم که در دور قبل بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا مهران شهبازی و ثریا آقایی بازی اول را به حریفان واگذار کردند و این چرخه ناکامی در این دور هم تکرار شده است.
البته بهانه‌های آقای رئیس پس از این ناکامی تمامی نداشت اما بر کسی پوشیده نیست این که بگوئیم رقبا قوی هستند و ما نمی‌توانیم، تنها فرار رو به جلوست. بی‌تردید پتانسیل عظیمی در بدمینتون ایران وجود دارد که تبدیل آن از بالقوه‌گی به بالفعل بودن، به تغییرات گسترده در رأس این فدراسیون فشل به ویژه در بخش ریاست خواهد داشت.
تنیس؛ حداقل موفقیت، حداکثر ناکامی!
تیم ملی تنیس در سال کهنه دو روی سکه بود. تنیسورها که مدام بین دسته سوم و چهارم دیویس کاپ در حال رفت و آمد بودند، در یک اتفاق تاریخی موفق شدند جواز حضور در مرحله پلی‌آف مسابقات گروه دوم جهانی را کسب کند.
تیم ملی تنیس ایران با کسب سه پیروزی برابر ویتنام، عربستان و سری‌لانکا توانست به عنوان صدرنشین گروه الف مقتدرانه جواز صعود از دسته سوم را کسب کند و سال آینده برای اولین بار در مرحله پلی‌آف گروه دوم جهانی به رقابت خواهد پرداخت. اتفاقی که بعد از سال‌ها ناکامی و رفت و برگشت بین گروه‌های سوم و چهارم آسیا باید آن را دستاورد بزرگی برای تنیس کشورمان قلمداد کرد.
بعد از این اتفاقات مهم کمیته ملی المپیک سرانجام متقاعد شد تا تنیس در بازیهای آسیا سهمیه داشته باشد اما نتیجه کسب شده ناامیدکننده بود.فدراسیون تنیس هم به مانند فدراسیون بدمینتون، مورد توجه جدی کمیته ملی المپیک جهت اعزام به بازیهای آسیایی نبود؛ چرا که از ابتدا سیاست‌های کلی بر این اصل سوار بودند که نفرات اعزامی حتماً کیفی باشند و از آن جهت که عملاً تنیسورهای ایرانی در سطح قاره آسیا شانس مدال نیستند، تنیس چندان وضعیت مناسبی برای اعزام نداشت.
با این حال اما اصرارها و پافشاری‌ها جواب داد تا در روزهای منتهی به سفر، سینا مقیمی و مشکات‌الزهرا صفی به‌عنوان نمایندگان نسل جدید تنیس ایران به هانگژو اعزام شوند. اگر چه از صفی و مقیمی انتظار خاصی نمی‌رفت اما اتفاقاتی که برای صفی افتاد، اجر آن هبه تجربه‌اندوزی را به شدت کاست.
صفی که به رغم سن کم در تورنمنت‌های مهم بین‌المللی بازی کرده، می‌توانست در شرایط بهتری پا به کورت هانگژو بگذارد که البته بیماری، علت نتیجه عجیب وی بوده. به هر ترتیب تنیس ایران هم در زمره فدراسیون‌های ناموفق بازی‌ها قرار گرفت؛ با این تفاوت که انتظار مدال از این رشته نداشتیم اما انتظار یک برد، چرا.
تنیس‌روی‌میز؛ برنزهای تکراری، ناکامی تکراری
نوشاد عالمیان با کسب مدال برنز در بازیهای آسیایی ۲۰۱۸، نشان داد که تنیس‌روی‌میز هم در صورت مدیریت اصولی، برنامه‌ریزی مدون و حمایت صحیح حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت. این ادعا در بازیهای هانگژو به حقیقت پیوست تا ترکیب دوبل و تیمی پینگ‌پنگ ایران، هم تاریخ‌سازی کند و هم دَبل.
تیم ملی تنیس روی میز ایران با ترکیب نوشاد عالمیان، نیما عالمیان و امیرحسین هدایی و با هدایت جمیل لطف‌الله نسبی در نوزدهمین دوره بازیهای آسیایی در حالی حضور یافت که کمتر کسی تصور می‌کرد ۲ مدال برای ایران که در رده بیست و هفتم دنیاست، رزرو شده است.
تیم ملی با ترکیب این سه نفر یک شگفتی بزرگ را در دهکده رقم زد و ژاپنی که دومین تیم برتر دنیاست را شکست داد تا مدال برنزش قطعی شده باشد. برتری ۳ بر صفر مقابل ژاپن و قطعی شدن مدال برنز، آن قدر اهمیت داشت که به نقطه عطفی برای تنیس‌روی‌میز و کاروان ایران بدل شود.
این مدال اما راه را برای تیم دوبل هم باز کرد تا ترکیب همیشگی برادران عالمیان هم بتواند یک برنز دیگر به کاروان ورزش ایران اضافه کند و تنیس روی میز کشورمان را به سقف آرزوهای ممکن برساند؛ چرا که پیروز شدن برابر چین شاید کار آدم‌های روی زمین نیست و برای برتری مقابل مهد پینگ پنگ، به آدم فضایی‌ها نیاز داریم.
تیم ملی تنیس روی میز در رقابتهای تیمی قهرمانی جهان در بوسان کره جنوبی با ترکیب نیما و نوشاد عالمیان، امیرحسین هدایی، محمد موسوی و متین حیدری با هدایت جمیل لطف الله نسبی در مرحله گروهی مقابل پرتغال و رومانی شکست خورد اما موفق شد تایلند و مصر را شکست دهد و به دور دوم راه پیدا کند. در مرحله یک‌شانزدهم نهایی برابر تیم سنگاپور به برتری 3 بر صفر رسیده بود و به یک هشتم راه یافت و در مرحله یک‌هشتم نهایی به مصاف آلمان رفت و در جدال با این حریف قدرتمند 3 بر صفر باخت و ضمن ناکامی در راهیابی به جمع 8 تیم برتر، از صعود به بازیهای المپیک 2024 پاریس باز ماند.