به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛  سردارابوالقاسم رضایی از آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس درباره برگزاری مراسم شب قدر در اسارتگاه‌های عراق (موصل یک) رویات می‌کند: در ماه مبارک رمضان به کمک عزیزانی که حافظ قرآن بودند، قرآن راچند مرتبه ختم می‌کردیم.

سه یا چهارگروه تشکیل می‌دادیم و هر گروه به چهارنفر تقسیم می‌شد. ازساعت هشت تا ۱۰ و از ساعت ۱۲ تا دو زمانبندی می‌کردیم و هر نفر یک حزب می‌خواند تا یک جز کامل شود.

ماه رمضان برای ما برکات زیادی داشت. درلیالی قدر محدودیت داشتیم، دشمن دراین ایام کنترل ونظارت بیشتری داشت، اما با برنامه‌هایی که پیش‌بینی شده بود لیالی قدرهم به خوبی برگزار می‌شد البته نه به صورت جمعی. دربعضی بندها که فشار و کنترل بیشتری بود، حتی به صورت فردی لیالی قدر و احیا برگزار می‌کردیم.

ماه مبارک رمضان درآن زمان با مردادماه همزمان شده بود وگرمای هوا در عراق شاید به بیش از۴۶ درجه رسیده و خرما پزان بود. حال وهوای ماه مبارک رمضان دراسارت، با آنچه در شهرهای خودمان در ایران اتفاق می‌افتاد بسیار متفاوت بود. یکی این که عراقی‌ها روزانه دو وعده بیشتر غذا به ما نمی‌دادند، آن هم به صورت جیره خشک که به اندازه دو وعده بیشترکفاف نمی‌داد و دوستان آزاده خودشان با این مواد اولیه درگرمای طاقت فرسا با سختی درآشپز خانه غذا طبخ می‌کردند.

صبح‌ها یک وعده آش و برای نهارمقداری برنج با خورشت می‌دادند، اما شام نمی‌دادند. البته درطول سالیان اسارت آنقدر سهمیه غذا کم بود که تمام ماه‌های سال را می‌شد روزه گرفت، اما ماه رمضان شور وحال دیگری داشت. این جیره واقعا نیاز بدن انسان را تامین نمی‌کرد و کمبود غذا و خوراک سبب می‌شد که اسرا با کمبود ویتامین روبرو شوند وبدن آنها دچار ضعف شده وبنیه‌شان کم شده بود.