به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، هنگامی که از ورودی شهر و از سمت دیواندره به شهرستان بیجار وارد می‌شوید، تابلویی بزرگ شما را به سمت پیست بین‌المللی نسار راهنمایی می‌کند، ابتدا به شوق می‌آیید که چه خوب، این شهر کوچک یک محل تفریحی و طبیعی در حد استاندارهای جهانی دارد.
بعد از آنکه از تنگه ورودی منطقه زمین‌شهری به‌زور وارد این شهر می‌شوید، باید با توانایی بالا در رانندگی و دانشی از حرکات آکروباتی، تلاش کنید که در دام گودال‌های خیابان‌ها و کوچه گرفتار نشوید، درهرصورت با ضرباتی به جلوبندی خودروی شما وارد می‌آید، جای نگرانی نیست که در همین خیابان، صنف صافکاری و جلوبندی‌سازی فراوانی دارد.
به هر طریقی و مشکلی ولی به شوق دیدن یک پیست اسکی بین‌المللی پرسان‌پرسان به محل موردنظر نزدیک می‌شود و در کمال تعجب می‌بینید، برای رسیدن به محل پیست، فقط همان تابلوی اول شهر وجود دارد و حتی مردم عادی هم از محل آن بی‌اطلاع هستند.
پیست اسکی نسار پس از یک ساعت جستجو در این شهر بی‌دروپیکر، آثاری از خودنمایش میدهد به نام تله‌کابین، موجی از شوق و اشتیاق در هم‌سفران ایجاد می‌شود و کودکان یک‌صدا ندا می‌زنند که آخ جون تله‌کابین، بابا تله‌کابین، تله‌کابین!!!
در نگاه اول آن سرابی که به نام پیست اسکی خود را به شما معرفی کرده بود، از یک ساختمان مخروبه، تله‌کابینی که به لانه کبوتر شباهت دارد و زمینی که علف هرز پرورش داده، چیزی عاید شما نمی‌شود، ظرفیتی که اگر مدیریت می‌شد، هر ساله در چنین فصلی از سال، بیشترین گردشگر را به خود جذب می‌کرد و از کنار رونق اقتصادی که ایجاد می‌شد، می‌توانست تمامی خیابان‌های این شهر را از نو آسفالت کند.
پیست اسکی ۲ منظورهایی که هم در ۶ماهه اول سال قابل‌استفاده و ظرفیت برگزاری مسابقات هیجانی بود و هم در زمستان می‌توانست با مسابقات بین‌المللی میزبان ورزشکاران خوش‌آوازه جهانی بود، ولی امروز به بلایی گرفتار آمده که دیگر هیچ امیدی به احیای دوباره آن نمی‌رود.
سال ۱۳۸۸ بود که پیست اسکی نسار در فصل زمستان آغاز به کارکرد و با برنامه‌ریزی آن زمان، قرار بود سایر امکانات رفاهی ورزشی هم به مجموعه اضافه شود، تابستان سال بعد هم قرار بود با تأمین آب موردنیاز، فاز چمن مصنوعی نیز آغاز شود که به یکباره ورق برگشت.
در کمتر از یک سال از آغاز فعالیت این پیست پر آوازه نسار، اداره استاندار از فعالیت دستگاه تله‌سیژ به دلیل غیراستاندارد بودن آن جلوگیری کرد و به علت عدم تأمین آب موردنیاز پیست چمن، فاز دوم نیست با شکست روبه‌رو شد، گویی این ۲ شکست هم‌زمان، شوروشوق مدیران وقت را در نقطه آغاز راه خاموش کرد و از آن زمان تا امروز، این پیست در خاموشی مطلق به سر می‌برد.
در حال حاضر که مجموعه تله‌سیژ به مکانی برای اتراق پرندگان تبدیل شده است و با فرسودگی کامل مجموعه، عملاً بازسازی غیرممکن است، حتی برچیدن آن هم هزینه بالایی دارد که اگر یک دستگاه جدید احداث کنند، به‌مراتب ارزان‌تر خواهد بود، امّا آیا همان هزینه قبلی از جیب مردم نبود؟ اتلاف آن هم اعتبار و وقت از بیت‌المال، آیا کسی را متهم نخواهد کرد؟
ساختمان‌هایی که برای کرایه چوب‌اسکی و بوفه در نظر گرفته شده بود نیز در غفلت مسئولین وقت، به مکانی امن برای معتادان تبدیل شده و از تابلوی بجا مانده آن، فقط جوانان به‌جای‌مانده که دیگر ورزشی ندارد و بیشتر در به‌صورت سنتی در فصل زمستان برای تیوب سواری عالی است.
ورزش اولویت آخر مسئولین است
امیر نوروز مدیر ورزش و جوانان بیجار در گفتگو با خبرنگار کردتودی، اظهار داشت: از زمانی که یاد دارم، هیچ یک از مدیران وقت و گذشته به ورزش نگاه جدی نداشته و ندارند.
وی افزود: بارها در جلسات برنامه‌ریزی و اعتبار، نیازهای ورزشی بیجار را گوشزد کردیم و خواستار افزایش سرانه مالی برای ورزش بیجار بودیم، ولی همواره تکمیل پروژه‌های عمرانی و آبادانی در اولویت بود و ورزش و جوانان در اولویت آخر!
مدیر ورزش و جوانان ادامه داد: متأسفانه هرچه در فضای مجازی و خبرنگاران به موضوع ورزش بیجار پرداخته شده است، انگارنه‌انگار، امروز ورزش بیجار از تکمیل فضای سرویس بهداشتی ناتوان است.
سرویس بهداشتی برای هر مجموعه ورزشی از اولویت اول است، هنگامی که ورزشکاران مایعات مصرف می‌کنند، باید به احداث این مهم هم توجه کرد، در حال حاضر وضعیت افتضاحی پیشروی این مسئله است.
ورزشکاران استادیوم ورزشی از یک رخت‌کن ساده محروم هستند، هر زمانی که درخواست برگزاری مسابقات استانی و شهرستانی داشته‌ایم، استرس رخت‌کن و سرویس بهداشتی، از جمله مسائلی است که به سال بعد موکول می‌شود.
نوروز گفت: متأسفانه موضوع ورزش و جوانان از مسئولیت‌های اجتماعی هم بی‌نصیب بوده است، شهرستان بیجار که به بام ایران معروف است و از ظرفیت بالایی برای ورزش‌های مقاومتی و رزمی دارد، نتوانسته است به جایگاهی که لایق آن است برسد، زیرا زیرساخت‌های ورزشی در این دیار فقط در شهر بیجار متمرکز شده است و هر آنچه که هست هم فرسوده و ناقص است.
وی ادامه داد: بارهای با نماینده شهرستان و فرمانداران وقت و حاضر جلسه گذاشته و خواستار تخصیص اعتباری ویژه برای تکمیل و بهره‌برداری پروژه‌های ورزشی داشته‌ایم، در کمال تعجب، مسئولین انتظار دارند که اداره ورزش و جوان به‌صورت مستقیم و مستقل از استان و یا محلی دیگر، نیاز مالی خود را تأمین کند.
مدیر ورزش و جوانان بیجار با اشاره به اینکه پروژه هتل ورزشی در دست اجرا است، گفت: متأسفانه این پروژه با تغییر چندباره پیمانکار، از سرعت مناسبی برخوردار نیست و بهترین فرصت کار و فعالیت به‌زودی به پایان خواهد رسید، بزرگ‌ترین مانع پیشروی پیشرفت، پرداخت بدهی پیمانکاران است.
نوروز اضافه کرد: طبق آخرین آماری که از هیئت ورزشی بیجار ارائه شده است، رشد قابل‌توجهی در کلیه ورزش‌ها به ثبت رسیده است که صحت آن میزان توجه مردم به ورزش است، کاش مسئولین شهرستانی نیز به ورزش و جوانان اهمیت بیشتری می‌داند.
*ورزش در بیجار به ورزش انفرادی تبدیل شده است
عباس ثقفی ورزشکار بیجاری گفت: قدمت ورزش اسکی در شهرستان بیجار به سال‌های قبل از انقلاب بر می‌گردد، زمانی که نه پیستی وجود داشت و نه امکاناتی برای برف‌کوبی و وسایل حمل‌ونقل، تنها بر اساس علاقه و وضعیت بکر منطقه این ورزش در بیجار پا گرفت.
وی افزود: کوه نسار به لحاظ برف‌گیر بودند و سایه بیشتری که داشت، از نظر ارتفاع و سرمای خاص، بهترین مکان برای اسکی‌بازان به شمار می‌رفت، همین حضور ورزشکاران این رشته موجب شد که مدیران وقت به فکر احداث پیست اسکی افتاده و اولین گام‌ها را برای تحقق این امر برداشتند.
این ورزشکار بیجار با اشاره به ضرب‌المثل دیگران کاشتند و ما برداشتیم، ما بکاریم و دیگران بردارند، گفت: اگر از همان حدود سال‌های ۱۳۸۷ و ۱۳۸۸، کار پیست سازی و مدیریت آن را به هیئت ورزشی اسکی‌بازی و مردم می‌سپارند، امروز با چنین پیکر بی‌جان و بی روحی روبه‌رو نبودیم.
وی ادامه داد: همان زمان با کمک مردم و اندک اعتباری، چشمه‌ای که وجود داشت را احیا و حفاری می‌کردیم و با وسواسی که برای تله‌سیژ به خرج میدادیم، بهترین نوع و با استاندارهای جهانی را خریداری و نصب می‌کردیم، بدون شک نگهداری هم لازمه حفظ تجهیزات است، مادامی که از هر آنچه که داشتیم نگهداری نکردیم، قطعات آن به سرقت رفت و دیگر ارزش اوراق کردند هم ندارد.
*اماکن ورزشی بیجار در فرسودگی کامل به سر می‌برد
هانیه رستمی شناگر بیجاری هم گفت: سال‌های بیجار گروس برای ورزش شنا به شهرستان‌های هم‌جوار قروه، همدان و دیواندره مراجعه می‌کرد، همین مطالبه مردمی به ساخت یک استخر سرپوشیده منجر شد که به علت عدم نظارت در سودجویی پیمانکار، در کوتاه‌ترین زمان فرسوده شد و عملاً از چرخه ورزشی بیجار خارج شد.
وی افزود: پس از سال‌ها با ورود بخش خصوصی، استخرهای جدید در شهر بیجار احداث شد، امّا توازن توزیع امکانات ورزشی این چنینی تنها در شهر بیجار متمرکز شده است و سایر شهرهای این دیار، تنها یک سالن ورزشی یا زمین چمن مصنوعی دارند.
این ورزشکار بیجار توضیح داد: هتل و غذاخوری ورزشی از جمله امکانات و نیازهای ضروری هر ورزشی به شمار می‌رود، متأسفانه چنین امکاناتی در این دیار وجود ندارد و حتی نیازهای اساسی و زیربنایی هم به‌شدت فرسوده و غیرقابل‌استفاده است.
وی افزود: متأسفانه در مدیریت شهرستان بیجار هزینه‌های زیادی را برای مبارزه با آسیب‌های اجتماعی و اعتیاد در نظر می‌گیرند و عملاً با علم به اینکه ورزش تنها راه بازدارنده جوانان به اعتیاد و سایر آسیب‌های اجتماعی است، توجه به ورزش را در دوردست‌ها نگه داشته‌اند.
پیست بین‌المللی نسار یکی از پنج تفرجگاه جذاب کردستان به شمار می‌رفت که امروز باید یاد و خاطره آن را در یکی از موزه‌های استان جستجو کرد.