به گزارش خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ تک درنای سیبری که سال‌هاست به نماد وفاداری و عشق بی‌نظیر به سرزمین ایران تبدیل شده، همچنان سرنوشت نامعلومی دارد؛ این پرنده ارزشمند که با نام "امید" شناخته می‌شود، آخرین بازمانده جمعیت غربی درناهای سیبری است که هر سال مسیر طولانی ۵۰۰۰ کیلومتری را از سیبری تا تالاب فریدونکنار طی می‌کرد؛ اما سال گذشته، زمستان بدون حضور او سپری شد و این غیبت نگرانی‌های زیادی را در میان دوستداران محیط زیست و فعالان حوزه پرندگان مهاجر برانگیخته است.
داستان امید تنها یک روایت عاشقانه از یک پرنده نیست، بلکه نشانی از ارتباط دیرینه‌ای است که میان درناهای سیبری و تالاب‌های مازندران وجود داشته است؛ امید پس از مرگ همسر خود، "آرزو"، در سال ۱۳۸۶، هیچ‌گاه جفت جدیدی نیافت و سال‌هاست که به تنهایی به ایران سفر می‌کند؛ این وفاداری بی‌نظیر به جفت و مسیر پروازی به سمبلی از عشق در دنیای پرندگان تبدیل شده است.
تلاش‌ها برای حفظ مسیر پروازی
برای حفظ این گونه ارزشمند، سازمان محیط زیست در سال ۱۴۰۱ با همکاری یک مرکز بین‌المللی در بلژیک، پرنده‌ای ماده به نام "رویا" را به ایران آورد تا شاید همراهی این دو پرنده بتواند امیدی برای بقای مسیر مهاجرتی غربی درناهای سیبری باشد؛ همراهی امید و رویا در زمستان آن سال لحظات امیدبخشی را ایجاد کرد، اما پس از مدت کوتاهی، خبر رسید که رویا به تنهایی در منطقه تنکابن دیده شده است؛ از آن زمان تاکنون، رویا در شرایط حفاظتی ویژه در منطقه فریدونکنار نگهداری می‌شود، اما بازگشت امید همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
آیا امسال امید بازمی‌گردد؟
حال، پرسش اصلی دوستداران محیط زیست این است که آیا "امید" امسال به ایران بازمی‌گردد یا خیر؟ با توجه به اینکه او سال گذشته نیز به ایران نیامد و همچنین با تغییرات آب و هوایی جهانی، احتمال عدم بازگشت او افزایش یافته است؛ گرمایش زمین و تغییرات اقلیمی نه تنها بر الگوهای مهاجرتی پرندگان مهاجر اثر گذاشته است، بلکه زمستان‌های نه‌چندان سرد ایران نیز ممکن است دلیل عمده‌ای برای عدم بازگشت این پرنده محبوب باشد.
اقدامات پیشگیرانه و امید به آینده
سازمان محیط زیست ایران به همراه سایر نهادهای بین‌المللی همچنان در تلاشند تا زیستگاه‌های مناسب برای این پرندگان مهاجر فراهم شود؛ با این حال، تخریب تالاب‌ها و ساخت‌وسازهای بی‌رویه، به ویژه در استان مازندران، تهدیدی جدی برای مهاجرت طبیعی این پرندگان به شمار می‌رود؛ دوستداران محیط زیست امیدوارند با اقدامات جدی‌تر و بازسازی زیستگاه‌های طبیعی، شاهد بازگشت دوباره امید به آسمان ایران باشند.
و اما سرنوشت امید همچنان در هاله ای از ابهام است؛ آیا او پس از یک سال غیبت بازخواهد گشت یا این آخرین سفر او به ایران بوده است؟ پاسخ به این سوال در دستان طبیعت و سیاست‌های محیط زیستی است که باید به سرعت تغییر کند.
در نهایت؛ "امید" به عنوان یکی از نمادهای محیط زیست ایران، نه تنها یک پرنده بلکه نشانه‌ای از پیوند طبیعت و زندگی انسانی است؛ بازگشت یا عدم بازگشت او به ایران، به‌ویژه در شرایط کنونی تغییرات اقلیمی، پیامدهای مهمی برای آینده گونه‌های مهاجر و زیستگاه‌های طبیعی ایران خواهد داشت. برای حفظ این ارتباط باید تلاش‌های جدی‌تر و اقدامات عملی در راستای حفاظت از طبیعت انجام شود تا شاید روزی دوباره امید را در آسمان ایران ببینیم.
بیشتر بخوانید:
چشمان خیره مازندرانی ها به آسمان؛ امید تک درنای سیبری کجاست؟