به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ فیلم سینمایی کارزار به کارگردانی و نویسندگی شهرام اسدزاده، یکی از جدیدترین آثار درام اجتماعی ایران است که پس از چندین سال انتظار، از نیمه شهریور 1403 به اکران عمومی رسید. این فیلم، از همان ابتدا با تغییر نام از «گواهی امضا» به «کارزار»، توانست با ایجاد جلب توجه مخاطبان به سینماها وارد شود. با وجود اینکه موضوع فیلم جذاب به نظر می‌رسد، اما بازخوردها و نظرات منتقدان و مخاطبان در مورد این اثر به شدت متفاوت بوده است.
کارزار که در ژانر درام خانوادگی و اجتماعی ساخته شده است، به مرور توانسته در گیشه نیز به فروشی معادل 2,355,125,000 ریال برسد. هرچند این میزان فروش نشان از توجه عمومی به فیلم دارد، اما نباید نادیده گرفت که از لحاظ تجاری، این اثر با چالش‌هایی مواجه بوده است. به خصوص که این فیلم در مقایسه با سایر آثار هم‌زمان خود، که عمدتاً در ژانر طنز ساخته شده‌اند، نتوانسته جایگاه بالاتری کسب کند.
روایتی از زندگی دو زوج و تقاطع مسیرهای سرنوشت
فیلم کارزار با داستانی که در ابتدا ساده به نظر می‌رسد، به بررسی پیچیدگی‌های زندگی دو زوج می‌پردازد. داستان حول زندگی فریبرز و محبوبه، زوجی است که در آرامش نسبی زندگی می‌کنند، اما یک حادثه مسیر زندگی‌شان را دگرگون می‌کند. این حادثه، آن‌ها را در مسیر زوج دیگری به نام اشکان و ندا قرار می‌دهد و اینجاست که قصه با پیچش‌های متعدد پیش می‌رود. در میانه این ماجراها، هر یک از شخصیت‌ها درگیر مشکلات و دغدغه‌های شخصی خود می‌شوند و سعی می‌کنند خود را از این گرداب نجات دهند.
داستان کارزار از نگاه دو زوج مختلف روایت می‌شود که هر کدام به شکلی خاص با مشکلات خود مواجه هستند. این تقاطع داستان‌ها و روایت‌ها به نوعی نشان‌دهنده پیچیدگی‌های اجتماعی و زندگی مدرن است که مخاطب را به فکر فرو می‌برد.
عملکرد کارگردان و نقدی بر فیلمنامه
شهرام اسدزاده، که فعالیت حرفه‌ای خود را با فیلم بی‌خوابی اسب‌ها در سال 1394 آغاز کرده، با ساخت فیلم طاقباز توانست نام خود را در میان کارگردانان مطرح سینمای ایران ثبت کند؛ طاقباز به واسطه نگاه جدید و خلاقانه‌اش مورد تحسین قرار گرفت و بسیاری انتظار داشتند که کارزار ادامه‌دهنده این موفقیت باشد؛ اما به نظر می‌رسد کارزار نتوانسته همان جذابیت و کشش را به مخاطب ارائه دهد.
یکی از نقدهای اصلی به کارزار، مربوط به فیلمنامه است؛ در حالی که ایده اولیه فیلم جذاب و با پتانسیل بالا به نظر می‌رسد، ضعف در نگارش فیلمنامه و عدم توانایی در پردازش جزئیات باعث شده تا فیلم نتواند آن‌چنان که باید، مخاطب را به خود جذب کند.
کارزار در برخی صحنه‌ها با ریتم کندی پیش می‌رود که ممکن است تماشاگر را از تجربه سینمایی خود دور کند؛ همچنین پایان‌بندی مبهم فیلم نیز یکی دیگر از نقاط ضعف آن به حساب می‌آید که توانسته بر دیدگاه مخاطبان تأثیر منفی بگذارد.
بازیگران؛ قربانی فیلمنامه یا درخشش در سایه؟
حضور بازیگران شناخته‌شده‌ای همچون امیر آقایی، نسیم ادبی و نادر فلاح در فیلم از نقاط قوت آن به شمار می‌آید؛ با این حال، یکی از انتقاداتی که به بازیگران این فیلم وارد شده، این است که با وجود توانایی‌های بازیگران، فیلمنامه ضعیف و کارگردانی ناکارآمد در برخی بخش‌ها، مانع از درخشش آن‌ها شده است. برخی از صحنه‌های فیلم به نظر می‌رسد که بازیگران در میان سردرگمی و بلاتکلیفی فیلمنامه قرار گرفته‌اند و نتوانسته‌اند تمام پتانسیل خود را به نمایش بگذارند.
امیر آقایی که پیش‌تر در فیلم‌ها و سریال‌های موفقی حضور داشته، در کارزار نیز تلاش کرده تا نقش خود را با ظرافت و دقت ایفا کند، اما محدودیت‌های فیلمنامه او را در برخی لحظات از ارائه بازی‌ای ماندگار بازداشته است؛ همچنین نسیم ادبی نیز در این فیلم نقشی متفاوت دارد، اما باز هم در برخی لحظات، احساس می‌شود که نقشش به‌طور کامل پرداخته نشده است.
فروش و جایگاه در سینما
فیلم کارزار با فروشی معادل 2,355,125,000 ریال، توانسته در میان فیلم‌های درام اجتماعی امسال جایگاهی پیدا کند، اما این میزان فروش نشان‌دهنده این است که کارزار نتوانسته به عنوان یک فیلم پرفروش و تأثیرگذار در میان سایر فیلم‌های در حال اکران جایگاه بالاتری کسب کند؛ در مقایسه با آثار طنزی که هم‌زمان با این فیلم در حال نمایش هستند، کارزار با استقبال کمتری مواجه شده است.
در نهایت؛ فیلم کارزار با تمام نقاط قوت و ضعفش، اثری است که مخاطب علاقه‌مند به سینمای اجتماعی و درام می‌تواند آن را به عنوان تجربه‌ای متفاوت از زندگی‌های پیچیده و تلاقی مسیرهای سرنوشت تماشا کند. با وجود اینکه این فیلم نتوانسته انتظارات همه مخاطبان را برآورده کند، اما هنوز هم به عنوان یک اثر اجتماعی، نکات مهمی برای گفتن دارد و جای تأمل باقی می‌گذارد. شهرام اسدزاده به عنوان کارگردان، با این فیلم مسیر جدیدی را در کارنامه خود تجربه کرده است که هرچند به موفقیت کامل نرسیده، اما تلاشی قابل توجه در فضای سینمای ایران به شمار می‌آید.