همگرایی برای توسعه حمل‌‌ونقل غرب کشور ضروریست

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در دل زاگرس، جایی که کوه‌ها به آسمان سلام می‌کنند و خاک، خاطره‌ تمدن را بر دوش می‌کشد، فرودگاه بین‌المللی کرمانشاه اکنون در پی آن است تا بال گشوده و افق تازه‌ای برای منطقه ترسیم کند.

عملکرد جدید فرودگاه کرمانشاه نویدگر فصلی نو در حمل‌ و نقل هوایی استان است؛ فصلی که اگر به درستی ورق بخورد، می‌تواند کرمانشاه را از ایستگاهی محلی به گره‌ای منطقه‌ای در شبکه‌ پروازهای کشور بدل کند.

از منظر توسعه، فرودگاه‌ها فقط سکوهای پرواز هواپیما نیستند، بلکه باندهای پرواز اقتصاد و شتاب‌‌دهنده‌های تحول اجتماعی‌اند.

پذیرش پروازهای پهن‌پیکر و فعالیت ۲۴ ساعته بدون تردید گامی شجاعانه در مسیر پیشرفت است اما در میان این هیاهو، باید پرسید که آیا این پروازهای نوپدید، پاسخگوی عطش واقعی مردم منطقه و نیازهای زیربنایی اقتصاد محلی‌اند یا صرفاً چشم‌اندازهایی خوش‌رنگ و لعاب بر تابلوی وعده‌هاست که تحقق آن، به چیزی بیش از نیت خیر نیاز دارد؟

فرودگاه کرمانشاه، با موقعیتی ژئوپلیتیکی که در مجاورت مرزهای غربی قرار دارد، شایستگی تبدیل‌شدن به محور ترانزیت بین‌المللی را دارد اما تا زمانی که نوسانات پروازی و کمبود مقصدها حل نشده باقی بماند، این ظرفیت همچون گنجی مدفون خواهد ماند که بهره‌برداری از آن در گرو تدبیر و حمایت واقعی است، نه صرفاً بیانیه و برنامه.

در کرمانشاه در کنار آسمان، زمین نیز بی‌تاب توسعه است؛ صدای قطارهایی که هنوز نرسیده‌اند، یادآور این نکته است که توسعه حمل‌ و نقل باید همزمان در آسمان و زمین به پیش رود، اگرچه فرودگاه آماده‌ پرواز است اما قطارها همچنان در ایستگاه وعده‌ها متوقف مانده‌اند؛ تناقضی که بی‌گمان اعتماد مردم را خدشه‌دار کرده و باید با اقدامی صادقانه و جدی جبران شود.

این در حالی است که «روز ایمنی و حمل‌ و نقل» به‌عنوان فرصتی برای بازنگری در اولویت‌ها و نگاه ملی به زیرساخت‌های حمل‌ و نقلی، هشداری دوباره است برای مسئولان تا ایمنی، کارآمدی و یکپارچگی این حوزه را نه فقط در حد شعار، که در عمل نیز دنبال کنند.

فرودگاه، ریل، جاده و ترانزیت هوشمند، همه باید در مدار ایمن و توسعه‌محور حرکت کنند تا مردم کرمانشاه طعم واقعی پیشرفت را بچشند.

استان کرمانشاه نه فقط به آسمانی امن و باند پرواز و برج مراقبت، بلکه به زمینی آماده، ریل و ایستگاهی فعال نیز نیاز دارد و تنها در چنین تعادلی‌ است که حرکت‌های امروز، به توسعه‌ای پایدار در فردا منجر خواهد شد.