به گزارش خبرنگار سیاسی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ چهارده خرداد، در تقویم جمهوری اسلامی ایران تنها یک روز تاریخی نیست، بلکه نقطه عطفی است در سرنوشت ملت ایران؛ روزی که امت، در سوگ امامی نشست که نه تنها یک رهبر سیاسی، که روحی تازه در کالبد مردم دمید و همزمان شاهد انتخاب خلفی شایسته برای تداوم همان مسیر بود.
در بامداد ۱۴ خرداد ۱۳۶۸، خبر ارتحال حضرت امام خمینی (ره)، ایران را در بهتی ژرف فرو برد؛ اشکها نه تنها بر گونههای پیر و جوان، که در کوچه و خیابان، در حوزه و دانشگاه و در دل میلیونها انسان جاری شد؛ اما تاریخ، هرگز متوقف نمیماند. آنچه ایران اسلامی را از بسیاری دیگر متمایز کرد، نه صرفاً فقدان یک رهبر، که چگونگی تداوم آن رهبری بود.
وداع با مردی از تبار نور
حضرت امام خمینی (ره)، فراتر از یک شخصیت تاریخی، معمار هویتی نوین برای ایرانیان بود. از قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ تا بهمن ۱۳۵۷ و از آن پس، در دوران تثبیت و دفاع مقدس، این نام چون ستونی از صلابت در برابر تندبادهای روزگار ایستاد. صداقت بینظیر، ایمان راسخ، و شجاعتی که در کلماتش موج میزد، ملت را به گرد خود متحد ساخت.
رحلت امام، اگرچه برای ملت، ضایعهای عظیم بود، اما آنچه ایران را از گردنههای سخت عبور داد، اعتماد عمومی به ساختاری بود که امام بنیان گذاشت؛ نظامی بر پایه مردمسالاری دینی و ولایت فقیه.
انتخابی که در دل اشکها رقم خورد
در همان ساعات اولیه پس از اعلام خبر رحلت، مجلس خبرگان رهبری تشکیل جلسه داد؛ شرایط ویژهای بود. کشور در سوگ، اما نیازمند تصمیمی سرنوشتساز. بسیاری گمان نمیکردند که بتوان به این سرعت رهبری را تعیین کرد؛ اما تجربهی مبارزات، شناخت عمیق از رجال و ایمان به مسیر، کار را پیش برد.
در نهایت، حضرت آیتالله سید علی خامنهای، به عنوان رهبر جدید جمهوری اسلامی ایران معرفی شد. مردی که هم در سنگر جهاد، هم در میدان سیاست، و هم در وادی اندیشه امتحان خود را پس داده بود.
این انتخاب، نه صرفاً گزینشی اداری، بلکه تصمیمی تاریخی بود که ثبات، استمرار و اقتدار نظام را تضمین کرد.
استمرار راه روشن انقلاب
بسیاری از تحلیلگران داخلی و خارجی در آن سالها، انتخاب رهبری جدید را پاشنه آشیل نظام میپنداشتند؛ اما آنچه رخ داد، تثبیت یک نهضت بود. حضرت آیتالله خامنهای، در طول بیش از سه دهه رهبری خود، با تدبیر، صلابت و عمق نگاه راهبردی، جمهوری اسلامی را از توفانها عبور داده است.
از بحرانهای سیاسی داخلی و خارجی، تا جنگهای نرم و تحریمهای اقتصادی، رهبری معظم انقلاب با نگاه کلاننگر و الهی خود، همچنان پرچمدار آرمانهای انقلاب مانده است.
مردم؛ نقطه اشتراک دو رهبری
در اندیشه امام خمینی و رهبر معظم انقلاب، مردم نه صرفاً تودهای برای بسیج سیاسی، بلکه صاحبان اصلی کشورند. همانهایی که در روز وداع با امام، پیکر مطهرش را بر دوش کشیدند و همانهایی که در سایه رهبری آیتالله خامنهای، صبورانه و مقاوم، در مسیر انقلاب ماندند.
۱۴ خرداد، نه فقط سالگرد یک فقدان، بلکه جشن تولد دوبارهی بلوغ سیاسی یک ملت است؛ ملتی که توانست در برابر سختترین آزمونها، هوشیاری و وفاداریاش را به اثبات برساند.
آغاز راهی بیپایان
اکنون، در سال ۱۴۰۴، ۳۶ سال از آن غروب بهیادماندنی و آن طلوع بیتکرار گذشته است؛ نسلها آمدهاند و رفتهاند، اما نام «امام» هنوز چون چراغی فرا راه است.
در هر برگ از تاریخ معاصر ایران، ردپای آن دو تصمیم سرنوشتساز مشهود است: رحلت مردی که انقلاب را آفرید ، و انتخاب رهبری که انقلاب را حفظ کرد.
و امروز، ما وارثان همان راهیم؛ راهی که هنوز هم، در پیچ و خم دنیای پرتلاطم، روشن و استوار ادامه دارد.