به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ از «سپاس خبر» در دنیای امروز که مسئله بازیافت و توسعه پایدار به یکی از دغدغههای اصلی جامعه جهانی تبدیل شده است، هنرمندان با خلاقیت خود نه تنها به حفظ محیط زیست کمک میکنند، بلکه الگویی نوین از اقتصاد چرخشی را به نمایش میگذارند. هنرمندانی که آثار هنری خود را از ضایعات فلزی خلق میکند، نمونه بارزی از تلفیق هنر با اقتصاد سبز است.
از منظر اقتصادی، فعالیتهای این هنرمندان چندین مزیت مهم دارد. نخست آنکه با استفاده از مواد اولیه ارزان قیمت و دورریختنی، هزینه تولید آثار هنری را به حداقل میرساند. در حالی که هنرمندان سنتی برای مواد اولیه خود هزینههای گزافی میپردازند، با بهرهگیری از ضایعات صنعتی که معمولاً به قیمت ناچیزی فروخته میشوند یا حتی رایگان در دسترس هستند، مدلی اقتصادیتر را ارائه میدهد.
ثانیاً، این رویکرد باعث ایجاد ارزش افزوده قابل توجهی میشود. یک تکه فلز فرسوده که شاید در بازار ضایعات به قیمت چند هزار تومان فروخته شود، پس از تبدیل شدن به اثر هنری میتواند تا چند میلیون تومان ارزش پیدا کند. این تبدیل مواد بیارزش به کالاهای باارزش، دقیقاً همان چیزی است که اقتصاددانان از آن به عنوان «خلق ارزش» یاد میکنند.
از سوی دیگر، این نوع هنر میتواند به ایجاد مشاغل سبز و پایدار کمک کند. با برگزای کارگاههای آموزشی برای کودکان و نوجوانان می توان این ابتکار نه تنها باعث اشاعه فرهنگ بازیافت میشود، بلکه میتواند منجر به ایجاد شغل برای افراد بیشتری در جامعه شود.
در سطح کلانتر، چنین فعالیتهایی میتواند به کاهش هزینههای ملی در بخش مدیریت پسماند کمک کند. هر چه میزان بازیافت ضایعات صنعتی بیشتر شود، هزینههای جمعآوری، حمل و نقل و دفن این مواد کاهش مییابد. همچنین از آلودگی محیط زیست که هزینههای سنگینی بر دوش اقتصاد ملی تحمیل میکند، کاسته میشود.
جالب توجه است که این نوع هنر میتواند به توسعه صنعت گردشگری نیز کمک کند. نمایشگاههای آثار ساخته شده از ضایعات میتواند به جاذبههای توریستی تبدیل شوند و درآمدزایی داشته باشند. نمونههای مشابه در دیگر کشورها نشان داده که چنین آثاری میتوانند توجه گردشگران خارجی را نیز جلب کنند.
در نهایت، این مدل اقتصادی که ارائه میدهد، نمونهای عینی از اقتصاد خلاق است. بخشی از اقتصاد که بر پایه داراییهای فرهنگی، هنری و خلاقیت بنا شده و امروزه در بسیاری از کشورها بهعنوان موتور محرکه رشد اقتصادی شناخته میشود. این رویکرد نه تنها برای هنرمندان، بلکه برای صنعتگران و کارآفرینان نیز میتواند الهامبخش باشد.
با توجه به این جنبههای اقتصادی، فعالیتهای هنری مانند آنچه عنوان شده، فراتر از خلق آثار زیبا، میتواند به الگویی برای توسعه اقتصادی پایدار تبدیل شود. مدلی که در آن هنر، محیط زیست و اقتصاد در هماهنگی کامل با یکدیگر قرار میگیرند و برای جامعه ارزش آفرینی میکنند.
در همین راستا خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «سپاس خبر» با جوان هنرمند دیری به نام مجتبی رسولی به گفتگو پرداخته است.
سپاس خبر: طفاً خودتان را برای مخاطبان ما معرفی کنید و بگویید چه شد که به دنیای هنر وارد شدید؟
رسولی: من مجتبی رسولی هستم، ۳۲ ساله و جوشکار آرگون در صنعت پتروشیمی. از کودکی عاشق ساختن وسایل کاردستی از ضایعات بودم. همیشه دوست داشتم چیزهای بیاستفاده را به آثار جدید تبدیل کنم. این علاقه باعث شد جوشکاری را انتخاب کنم و حالا با ترکیب مهارت حرفهای و هنر، آدمکها و مجسمههای فلزی میسازم.
سپاس خبر: پس تحصیلات آکادمیک در این حوزه ندارید؟
رسولی: نه، تحصیلاتم در هنر نیست، ولی ۱۲ سال است در جوشکاری صنعتی فعالیت میکنم. هنر ساخت مجسمه با فلزات را کاملاً خود آموخته و بر اساس تجربههای شخصی و آزمایشهای مختلف یاد گرفتم. برایم جوشکاری هم شغل است، هم ابزاری برای خلق هنر.
سپاس خبر: از چه زمانی ساخت تندیس با فلزات فرسوده را شروع کردید؟ انگیزهتان چه بود؟
رسولی: حدود ۵-۶ سال پیش به صورت جدی این کار را آغاز کردم. انگیزهام این بود که به مردم نشان دهم حتی زبالههای صنعتی هم میتوانند زیبا و معنادار باشند. همچنین، میخواستم از محیط زیست با بازیافت فلزات حمایت کنم.
سپاس خبر: چرا به جای مواد رایج هنری، سراغ فلزات مستهلک رفتید؟
رسولی: فلزات فرسوده تاریخچهای در خود دارند؛ هر قطعهای شکل و داستان منحصر به فردی دارد. من با این مواد احساس ارتباط میکنم، انگار دارم به آنها زندگی دوباره میدهم. از طرفی، دوست دارم هنر را با پیام پایداری و بازیافت ترکیب کنم.
سپاس خبر: آثار شما پر از معنا هستند. آیا هر کدام مفهومی خاص دارد؟
رسولی: بله! هر اثر قصهای دارد. مثلاً یک مجسمه پرنده از قطعات ماشینهای شکسته، نماد آزادی و تولد دوباره است. یا یک آدمک فلزی با ابزار قدیمی، یادآور سختیکشی و مقاومت انسانهاست. سعی میکنم مخاطب را به فکر فرو ببرد.
سپاس خبر: فرآیند ساخت یک تندیس چطور است؟ طرح اولیه دارید یا بداهه کار میکنید؟
رسولی: گاهی طرح اولیه روی کاغذ میکشم، ولی معمولاً کار بداهه است. اول قطعات ضایعات را بررسی میکنم، شکلهای طبیعی آنها را میبینم، و کمکم ایده در ذهنم شکل میگیرد. مثل یک پازل سهبعدی است که خودش مسیرش را نشان میدهد!
سپاس خبر: استقبال مردم و جامعه هنری از کارهای شما چگونه بوده؟
رسولی: واکنشها فوقالعاده بوده! بسیاری از مردم با دیدن آثارم تعجب میکنند که اینها از ضایعات ساخته شدهاند. بعضی از هنرمندان هم مرا تشویق کردهاند که کارم را گسترش بدهم. این بازخوردها انرژی ام را چند برابر میکند.
سپاس خبر: آیا تا به حال در رویدادهای هنری شرکت کردهاید؟
رسولی: بله، در چند نمایشگاه محلی و جشنوارههای صنایع دستی شرکت کردهام، ولی هدفم حضور در سطح ملی و حتی بینالمللی است. اخیراً یک خبرنگار از من دعوت کرد تا آثارم را در یک برنامه معرفی کنم که قدم بزرگی برایم محسوب میشود.
سپاس خبر: برای آینده چه برنامهای دارید؟
رسولی: میخواهم یک کارگاه آموزشی برای کودکان و نوجوانان راهاندازی کنم تا به آنها یاد بدهم چگونه با ضایعات، هنر خلق کنند. همچنین دوست دارم کتاب یا ویدیوهای آموزشی منتشر کنم تا این هنر را عمومیتر کنم.
سپاس خبر: اگر بخواهید با یکی از آثار خود پیامی بفرستید، آن پیام چیست؟
رسولی: پیام من این است؛ هیچ چیز در این جهان بیارزش نیست؛ حتی یک قطعه زنگزده میتواند به زیباترین اثر هنری تبدیل شود. امیدوارم آثارم مردم را به خلاقیت و احترام به محیط زیست تشویق کند.