به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ بهره‌مندی حقیقی از مجالس سیدالشهدا (ع) در گرو دوری از گناه و کسب طهارت ظاهری و باطنی است.

 باید از خداوند بخواهیم دل‌های ما را برای پذیرش معارف اهل بیت علیهم‌السلام نرم و چشم‌های ما را با اشک بر مصائب سیدالشهدا (ع) زنده کند.

 حضور در مجالس حسینی و بهره‌برداری از آن، نیازمند حداقل‌هایی است، این مسئله فقط محدود به دهه اول محرم نیست و در هر امری که انسان به دنبال موفقیت است، باید مقدماتی فراهم سازد و بدون فراهم کردن شرایط، بهره‌ای حاصل نمی‌شود.

در دستگاه سیدالشهدا (ع)، کسانی که طالب فیض خاص هستند، باید از آلودگی‌ها فاصله بگیرند، به هر میزان که انسان از معصیت فاصله می‌گیرد، به همان میزان از رزق معنوی بهره‌مند می‌شود

 در روایات آمده است که حتی ورود به حرم اهل بیت (ع) یا محضر امام معصوم، نیازمند طهارت جسمی است و طهارت باطنی نیز از شروط اصلی بهره‌مندی از معارف حسینی است و این طهارت جز با ترک گناه حاصل نمی‌شود.

گناه علاوه بر جزای اخروی، اثری دنیوی نیز دارد که حتی با توبه نیز از بین نمی‌رود و خداوند در توبه را باز گذاشته و حتی اگر بنده‌ای صدبار توبه خود را بشکند، باز هم پذیراست، اما آثار دنیوی گناه، چون نابسامانی در زندگی یا زخم‌های روحی و اجتماعی، با توبه به‌سادگی التیام نمی‌یابد.

 توبه‌ای که با عشق به سیدالشهدا (ع) همراه باشد، درهای رحمت الهی را به روی انسان می‌گشاید و حتی یک قطره اشک بر ابی‌عبدالله (ع) می‌تواند موجب گشایش‌های فراوان شود.

گناه مکرر، موجب برداشته شدن پرده‌های ستر و در نهایت رسوایی است و خداوند تا حد زیادی صبر می‌کند، اما وقتی آبرو رفت، نشانه آن است که گناه از حد گذشته است.

 در هیئت خادم‌الرضا(ع) آنچه مورد توجه است، تربیت روحی و اخلاقی نسلی است که بداند با هر اشک بر سیدالشهدا (ع)، فرصتی برای توبه فراهم می‌شود، اما اثر گناه، تاوانی است که باید در همین دنیا پرداخت.

استاد حوزه علمیه قم گفت: گناه زندگی انسان را پیچیده می‌کند و برخی از پیامدهای آن را باید با صبر و مجاهدت تحمل کرد.

از زمان بلوغ تاکنون حتی مکروهی را هم انجام نداده‌ام و برخی در مواجهه با چنین حالاتی تعجب می‌کنند، در حالی که این سطح از پرهیزگاری و تقوا حاصل مجاهدت و مراقبت دائمی است.

خیال گناه نیز بی‌خطر نیست و نمی‌توان آن را ساده گرفت و حتی در قرآن هم تأکید شده که خیالات، ولو در ظاهر دست انسان نیستند، اما باید کنترل شوند.

سیره عرفای بزرگی همچون شیخ جعفر مجتهدی، این مرد بزرگ چهار سال در زندان عراق بود؛ پس از آزادی به نجف مشرف شد و چنان در ارتباط معنوی با امیرالمؤمنین (ع) قرار گرفت که می‌گفت در این مدت لب به لب با آن حضرت سخن می‌گفتم.

 زیارت واقعی نیازمند عشق و حضور قلبی است و به نقل از مرحوم مقدس اردبیلی آمده که با یک وضو به کربلا مشرف می‌شد و با همان وضو بازمی‌گشت؛ چراکه در طول حضور خود در آن سرزمین مطهر، حتی مباحی هم انجام نمی‌داد.

کربلا سرزمین اشک و ناله است؛ جایی که از لحظه ریخته‌شدن خون سیدالشهدا (ع) تا قیامت، صدای ضجه و گریه ملائکه از آن بلند است، حال چگونه می‌توان در چنین فضایی خنده کرد و عکس یادگاری گرفت؟

کسی که قصد زیارت واقعی دارد، باید با آمادگی درونی و قلبی مشرف شود و نقل است یکی از علما می‌گفت ماندن زیاد در کربلا ادب‌سوز است؛ زیرا نزدیکی زیاد، در صورت فقدان معرفت، حرارت رابطه عاشقانه را کاهش می‌دهد.

کمترین اثر ارتباط صادقانه با سیدالشهدا (ع)، حفاظت در برابر وسوسه‌های شیطان است و اگر این ارتباط حقیقی و راستین باشد، انسان از لغزش‌ها مصون می‌ماند.

 آنچه اهل‌بیت (ع) را از انبیا متمایز می‌سازد، تنها عصمت نیست، بلکه طهارت واقعی است که در آیه شریفه «إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ...» تجلی دارد و این طهارت، سطحی فراتر از عصمت و معصوم‌ بودن است.

گناهکار هرچقدر هم آلوده باشد، راه بازگشت دارد و هیچ‌کس حق ندارد دریچه رحمت الهی را به روی بندگان خدا ببندد و پیامبر اکرم (ص) فرمود توبه، حتی بعد از ثبت گناه، قابل قبول است و اما عوارض گناه در زندگی باقی می‌ماند، همان‌طور که کسی اگر سمی بخورد و بعد توبه کند، هرچند توبه‌اش برای آخرت سودمند است، ولی باید با اثرات آن سم در دنیا دست و پنجه نرم کند.

اگر حر به کربلا نمی‌آمد، کتاب عاشورا ناقص می‌ماند و امام حسین (ع) جنگ را به تأخیر انداخت تا افراد جای خود را پیدا کنند و برخی شهدا مانند حر، روز عاشورا به سپاه امام پیوستندحجت الاسلام ظهیری با اشاره نقش حر در کربلا، گفت: اگر حر به کربلا نمی‌آمد، کتاب عاشورا ناقص می‌ماند و امام حسین (ع) جنگ را به تأخیر انداخت تا افراد جای خود را پیدا کنند و برخی شهدا مانند حر، روز عاشورا به سپاه امام پیوستند.

 امام حسین (ع) سفره کربلا را برای همه باز گذاشت؛ از کودک شش‌ماهه و دختر خردسال تا پیرمرد ۹۰ ساله، و این یعنی که حتی گناهکاران نیز در این دستگاه جای دارند.

در مکتب اهل‌بیت(ع)، اعتراف به گناه برای عموم یا در برابر افراد، نه تنها جایز نیست، بلکه نکوهیده است و برخلاف باور کلیسایی در مسیحیت، که توبه با اعتراف نزد کشیش ممکن است، در اسلام، بهترین توبه، توبه‌ای است که فقط بین بنده و خدای متعال باشد.

خداوند متعال برای آبروی بندگان خود ارزش فراوانی قائل است و خوشا به حال کسانی که حتی اگر در خلوت مرتکب اشتباه شدند، حاضر نیستند پرده حرمت خود را بدَرند و عزت خویش را در نگاه خداوند از میان ببرند.

 در آموزه‌های دینی ما، فاش‌کردن گناه نه‌تنها جایز نیست، بلکه مذموم است؛ چرا که خداوند غیور است و دوست ندارد حرمت بنده‌اش شکسته شود و باید بدانیم راه بازگشت همواره باز است؛ اما این مسیر نباید از کانال اعتراف علنی یا بازگویی گذشته‌های تلخ عبور کند.