به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، به نقل از جوان آنلاین، هر از گاهی بد نیست که به طور مستقیم با دولت‌ مردان خودمان صحبت و احیانا درد دلی داشته باشیم. به هر حال ما هم شهروند همین آب و خاکیم!

زمانی که دکتر حسن روحانی بیش از 18 میلیون آراء را به خود اختصاص داد همه گفتند که امید در رگ های کشور جاری شد و مردم خوشحال شدند. ما هم این را مفروض می گیریم و به آن مهر تایید می زنیم. 

البته ناگفته نماند این مسئله طبیعی است و همواره در همه جای دنیا که چرخش قدرت از طریق آراء مردم صورت می گیرد این خوشحالی و امیدواری در جامعه تزریق می شود. بخصوص که دولت قبلی هشت سال روی کار بوده باشد و احیانا در برخی موارد انتقادهایی هم داشته باشد که دارد. علت اصلی این امید و شادمانی آن است که هوای حوزه اجتماعی و حتی سیاسی جامعه تازه می شود. این عمده ترین دلیل شادمانی و امید در ماه های اولیه بعد از هر انتخابات است. 

موضوع بعدی این است که دولت جدید برای آینده و جهت رفع مشکلاتی که در حال حاضر مردم با آن درگیر هستند وارد کارزار شده است. بنابراین به طبع باید انتظار داشت که استراتژیست های آن راهکار برون رفت از بحران (اگر این اصطلاح را در جای مناسب به کار برده باشیم) ارائه دهند. اما هر روز که می گذرد حامیان و مشاوران دولت مدام از یاس گذشته، سخن به میان می آورند و ناتوانی در برون رفت از مشکلات. مدام اسناد ارثیه به جا مانده را پیش می کشند اما صحبت از راهکارها کمتر است. 

این مسئله ای است که تیم جدید با اشراف با آن وارد کارزار انتخابات شد و اتفاقا با بهره گرفتن از همان ها به پیروزی رسید. حال برای نجات خود و همان مشکلات نباید عقب گرد کند بلکه باید به آینده بنگرد. در غیر این صورت امیدی که در جامعه تزریق شده به یاس مبدل خواهد شد. بحث کمرنگ شدن امید و تبدیل آن به یاس بیش از همه در رسانه های اصلاح طلبان دنبال می شود تا اصولگرایانی که حامیان دولت به برخی از آنها عنوان تندور می دهند. نمی توان تا آخر عمر دولت فریاد زد که تندروها اجازه نمی دهند. این همان تفکر ناکارآمدی است که دولت در سال های 76 تا 84 هم دچارش شده بود.

فراموش نکنیم دنیای سیاست دنیای بازیگری (با رعایت موازین) است و کسی که وارد این میدان بازی می شود مفروض آن است که قواعد بازی را می داند و دیگر نمی تواند بگوید که چرا تیم مقابل با این یا آن تاکتیک بازی می کند. این مشکلی است که استراتژیست های حامی دولت باید به آن بیندیشند. در غیر این صورت دولت از همان گفتمانی که شکل داده (یا در حال شکل دادن است) دچار پرتاب گفتمانی می شود.

بحث کمرنگ شدن امید به دولت و جایگزین شدن یاس به آن را می توان در عمده گفت و گوهای رسانه ای مشاوران و حامیان دولت یازدهم مشاهده کرد. البته آقای رئیس جمهور هم در گزارش صد روزه خود سنگ تمام گذاشت و حتی در برخی موارد صدای اصلاح طلبان و اعتدالیون را درآورد که شواهد آن را می توان در رسانه ها جستجو کرد. 

بالاخره استراتژیست های دولت یازدهم حتما همانند دیگر استراتژیست های دنیا از این موضوع اطلاع دارند که در کنار هر تهدیدی، فرصت هایی (حتی بیشتر) وجود دارد که می توان از آن بهره مند شد. در حال حاضر مشکلات اقتصادی پاشنه آشیل و همان تهدیدهای دولت یازدهم به شمار می رود اما حتما مشاوران دکتر روحانی فرصت ها را هم برشمرده اند. پس کافی است فقط در همان مسیر گام بردارند تا یاس را جایگزین امید نکنند...

انتهای پیام