به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا به نقل از افکارنیوز- نعمت فراموشى در آدمى اگر تأمل کنى عظیم‏تر است از نعمت یادآورى، اگر فراموشى در آدمى نبود هیچ کس را از مصیبتى تسلّى حاصل نمى‏ شد، و حسرت احدى منقضى نمى‏ شد، و کینه هیچ کس از سینه‏ اش زایل نمى‏ شد، و به هیچ یک از نعمت‏هاى دنیا متمتّع نمى‏ شد براى آن که آفاتى که بر او وارد شده همیشه در برابر او بود و امید نداشت که پادشاهى که دشمن او است از احوال او غافل گردد، یا حسودى لحظه از فکر او بپردازد، پس نمى‏ بینى که خداوند حکیم حفظ و نسیان را در آدمى قرار داده و هر دو ضد یک دیگرند، در هر یک مصلحتى هست که وصف نمى‏ توان کرد و هر دو در انتظام احوال آدمى ضرور است.

پس اگر تفکّر کنى این امور متضادّه موجب اقرار به وحدت صانع است نه تعدّد چنانچه مجوس از اینجا به غلط افتاده‏ اند و به دو خدا قائل شده‏ اند تَعالَى اللَّهُ عَمَّا یقولون زیرا که همچنان که در بدن آدمى این دو ضد، هر دو در کار است و صانع بدن باید که هر دو را قرار دهد تا صنعتش تمام باشد، هم چنین در عالم کبیر، اشیاء متضادّه که بعضى را خیر و بعضى را شر مى‏ نامند و وجود هر دو ضرور است و  هر دو براى نظام کل، خیر است و در کار است و آن جاهلان نمى‏دانند.

منبع:توحید مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص ۱۰۳.

انتهای پیام/