در نوروز صیاد، هیچ‌یک از صیادان قشمی هیچ ماهی و موجود آبزی دیگری را صید نمی‌کنند و از خوردن هر گونه آبزی‌ای امتناع می‌کنند. آنها باور دارند در این روز باید همه ماهی‌ها باشند تا نسل خود را در هر کجای دریا خواستند بپراکنند و این را امری حیاتی برای تداوم و تکثیر هر چه بیشتر ماهی‌ها می‌دانند. 

 

ساکنان بومی قشم بر این باورند که در نوروز صیاد تمامی چشمه‌ها به دریا می‌ریزند و بر همین اساس این روز را جشن می‌گیرند و تن به آب‌های متلاطم دریا می‌سپارند تا همه بیماری و بلایا را از تن خود دور کنند. این رسم بی‌شک باید ریشه در غسل داشته باشد و یادآور غسل آتش در پایان سال ایرانی است. در این روز فرزندان، پدر و مادر سالخورده خود را در دریا می‌نشانند و به نیت شفابخشی بر سر و لباس آنها آب می‌ریزند که این رسم هم به نوعی «آب نیسان» و «آب پاشان» را در ذهن تداعی می‌کند.

 

از دیگر رسم‌های این روز می‌توان به «به آب سپردن لباس‌های کهنه»، «پوشیدن لباس‌های رنگی و نو و رفتن به دریا»، «رنگ‌آمیزی درهای چوبی خانه‌ها - به باور آنها در‌های چوبی روح دارد و رنگ‌آمیزی درختان و احشام با خاک سرخ سواحل هرمز» اشاره کرد. خواندن دعای «لوبن» برای سلامت احشام نیز از دیگر رسم‌های نوروز صیاد است.

 

در حالی که گفته می‌شود این آیین تا چند سال پیش در دیگر مناطق ساحل نشین خلیج فارس نیز برگزار می شد، امروز روستای سلخ را می توان یگانه محل برگزاری این آیین و طلایه دار اجرای آیین نوروز صیاد نامید؛ آیین کهنی که با طلوع خورشید آغاز می شود و تا پاسی از شب ادامه می یابد.