در ادامه این تحلیل خاطرنشان شده است: سیاست آمریکا در مورد مصر نه مبتنی بر یک واقع‌گرایی است و نه بر پایه دفاع از دمکراسی. در مورد سوریه، خوشحالم که ایالات متحده با طرح مک‌کین (شیرجه زدن در استخری پر از کوسه) پیش نرفت. اما خوب است که کسی بتواند سیاست آمریکا در قبال این کشور را برای جهانیان شرح دهد. در مورد ایران، روی کار آمدن رئیس جمهوری میانه‌رو- چیزی که واشنگتن مدت‌ها در انتظار آن بودـ نیازمند یک واکنش مثبت از سوی ایالات متحده است اما کاخ سفید به جای دست زدن به ابتکارهای دیپلماتیک جدی، شنونده نطق‌های آتشین بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل است که اشک تمساح می‌ریزد و گمان می‌کند آمریکا جنگ دیگری در خاورمیانه را به تل‌آویو بدهکار است.

 

نویسنده فارین پالیسی می‌افزاید: البته در مقایسه با چالش‌هایی که رجب طیب اردوغان، دیلما روسف، مانمو‌هان سینگ، فرانسوا اولاند یا دیوید کامرون این روزها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، می‌توانم شرط ببندم که چشم انداز کاخ سفید بهتر به نظر می‌رسد. اما یادآوری سال 2009 و زمانی که اوباما روی کار آمد، خالی از لطف نیست. نطق‌ها و سخنرانی‌های او را به یاد دارید؟ او در سخنرانی قاهره از دو کشور برای دو مردم سخن گفت. سخنرانی پراگ در مورد خلع سلاح هسته‌ای را چطور؟ البته پیشرفت‌هایی نیز وجود داشته است اما نه چیزی که بتوان آن را یک دستاورد بزرگ خواند تغییرات جوی چطور؟ مجموعه ابتکارهای اخیر اوباما، گامی در جهت صحیح به شمار می‌رفت اما او اغلب اثبات کرده که بیشتر یک سخنران خوب است. نگذارید به موضع افغانستان بپردازم من خوشحالم که ایالات متحده سرانجام با یک زوزه و نه یک نعره (با یک پیروزی) افغانستان را ترک کرد.

 

در ادامه این تحلیل آمده‌است: می‌دانم به چه می‌اندیشید. آیا اوباما همواره از درگیری بیش از اندازه ایالات متحده با امور جهانی گله نمی‌کند و من نیز بارها نگفته‌ام سیاست خارجی آمریکا در دوران اوباما چندان بد نبوده است. پس چرا من از شادی به وجد نمی‌آیم این هم دلیلش. من به طور حتم از اینکه آمریکا اقدامات احمقانه‌ای مانند حمله به سوریه یا بمباران ایران را انجام نداده، شادمان‌ام. اما این به این معنی نیست که در زمینه‌های دیگر انرژی، تلاش و تمرکز لازم را صرف کرده است.

 

در ادامه این مقاله آمده است: آنچه من مشاهده نمی‌کنم، انگیزه لازم دولت اوباما برای استفاده از زمان باقی مانده به منظور طراحی استراتژی ضروری برای دست یافتن به اهداف مقرر شده است. دولت اوباما در ماه‌های نخست، حس بسیار خوبی داشت اما هیچگاه اولویت‌های استراتژیک را ساماندهی نکرد. اکنون همه ما می‌دانیم که سخنرانی‌های خوب اوباما لزوماً به معنی تبدیل آنها به سیاست یا استراتژی نیست.

 

نویسنده فارین پالیسی در پایان تاکید کرد: اکنون علاقمند‌م خبرنگاری با دسترسی بیشتر به رئیس‌جمهور، سوزان رایس، یا شاید هم جان‌کری از آنها بپرسد: دو هدف از مهمترین اهداف سیاست خارجی شما که می‌خواهید تا ژانویه 2017 و پایان دولت به آن دست یابید، چیست. همچنین چگونه از قدرت و نفوذ آمریکا برای تضمین موفقیت خود استفاده می‌کنید؟

 

انتهای پیام/