به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، علی‌بن ابراهیم در این باره از پدرش نقل کرده که گفت: عبدالله‌بن جندب را در عرفات دیدم که زمانی طولانی دست به سوی آسمان بلند کرده، سیلاب اشک از گونه‌هایش بر زمین سرازیر بود، به گونه‌ای که من شخص دیگری را اینچنین در حال مناجات ندیدم. هنگامی که مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم: کسی را بهتر از تو در حال نیایش ندیدم. عبدالله گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا می‌کردم؛ زیرا از امام کاظم‌(علیه السلام) شنیدم که فرمود: کسی که به دور از چشم برادر‌(ایمانی)اش در حق وی دعا کند از جانب عرش ندا داده می‌شود که صدهزار برابر آنچه برای او خواستی نصیب تو خواهد شد: "من دعا لأخیه بظهر الغیب نودى من العرش: ولک مأة ألف ضعف مثله". پس شایسته نبود که من صدهزار برابر دعای مستجاب را به‌خاطر یک دعا که برآورده‌شدنش مـعلوم نیست واگذارم1. مشابه این نَقل، درباره‌ دیگر صحابه نیز روایت شـده است2.
1 ـ کافی، ج 2، ص 508 و ج‌4، ص‌465.
2 ـ همان، ج 4، ص 465‌ـ‌466.

مأخذ: (صهبای حج، ص 422)

انتهای پیام/