به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از اندیکا نیوز،  با عرض سلام و خسته نباشید خدمت دوستان باصفای من و آقای خسروی. در این انشاء درباره جو و فضای کلاس خودمان و درباره  دوستی،صفا و صمیمت دوستان آنان با هم را برایتان شرح می دهم.همانطور که گفتم،جو کلاس ما بسیار صمیمانه میباشد.بچه ها در همه حال،هوای همدیگر را دارند،مخصوصا در امتحانات.ما در کلاسمان،تقریبا همه چیزهایمان فرسوده،قدیمی،کثیف،بدرد نخور و غیره است.خوب ولی آدم باید از کمترین امکانات،بهترین کار را بسازد.ما کلاس نسبتا خوب داریم.معلمان و مدیر پرتلاشی داریم.آقای خسروی ما در کلاسمان با هر گونه کمبودی که فکرش را میکنید،مواجه هستیم.سوالی فکرم را چندین و چند سال است که احاطه کرده که اداره محترم آموزش و پرورش برای چه دایر شده و وظیفه اش چیست.خوب من میبینم مدرسه هایی که در شهرها و روستاهای کوچک این کشور هستند،تقریبا همه نوع امکانات دارند.مثلا کولر برای چند ماه اول سال،که هوا گرم است و بخاری برای زمستان.ولی متاسفانه برای چند ماه اول سال تحصیلی که هوا گرم است،یک پنکه سقفی داریم که آن هم فرسوده و خراب است و برای زمستان و روزهای سرد سال هم چند هیتر داریم،که آن هم وقتی معلم ها می آیند،می آورند برای خودشان و ما هم لودگه(لرزیدن از سرما) می زنیم.بله ما در کلاس خود جو عالی داریم و برای روشنایی کلاسمان چند مهتابی یا لامپ بزرگ داریم که یک یا دو تایشان سالم اند و امکان دارد که هر لحظه روی بچه ها بیفتد و فاجعه ای چون فاجعه منا رخ دهد.من پیشنهاد میکنم که آموزش و پرورش بیشتر به ما که آینده سازان این مرز و بوم هستیم،اهمیت دهند و مشکلات بی شمار ما را حل نمایند.خلاص

به پایان آمد این دفترحکایت       گهی لپ لپ خورد گه دانه دانه

محمد نقدی پور

معلم،به این انشای دانش آموز با ذوق،نمره ۲۰ داد.