به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا  معصومه صعوه گفت: روز 24 تیرماه سال 61 یکی از روزهای پرخاطره و با خاطرات تلخ و شیرین است، شیرین از این نظر که دفاعی مقدس داشتیم و تلخ از این نظر که همه چیز آن روز با خون و خاک یکی بود و صحنه‌های دلخراش زیادی در آن روز به چشم می‌خورد.
وی اظهار کرد: در سال 61 تنها 11 سال داشتم، آن روز آخرین جمعه ماه مبارک رمضان و روز قدس بود که به همراه همسر دایی‌ام برای راهپیمایی روز قدس به خیابان آمده بودیم، من در آن روزها با ذوق و شوق کودکانه به راهپیمایی آمده بودم.
صعوه در ادامه افزود: قرار بود پس از راهپیمایی برای برپایی نماز جماعت به استادیوم "آزادی" همدان برویم.
وی خاطرنشان کرد: در روز قدس برای راهپیمایی در خیابان جمعیت زیادی در حال حرکت بودند که به یکباره صدای انفجاری بلند شد، خیلی ترسیده بودم، جمعیت پراکنده شدند،‌ اما زن دایی‌ام "افسرالسادات قهاری" با شنیدن صدای انفجار به وسط خیابان رفت و با شعار"ا...اکبر" جمعیت را همراه خود کرد، مردم هم با اتحاد و یکپارچگی و شعارگویان راهی استادیوم شدند.
صعوه تصریح کرد: در حال نماز بودیم که به یکباره در ورزشگاه صدای مهیب انفجار در صفوف مختلف به ویژه صفوف خانم‌ها بلند شد.
این شاهد عینی بمباران تصریح کرد: در محل برگزاری نماز جماعت بمبی در دو متری من به زمین اصابت کرد و زن دایی‌ام به شهادت رسید، در این لحظه دود تمام جمعیت را در خود بلعید که من با چهره‌ای بهت‌زده درخواست کمک کردم و هیچ کسی را در بین دودها پیدا نمی‌کردم .
صعوه یادآور شد: همسر دایی‌ام "افسرالسادات قهاری" 24 ساله و باردار بود که در این بمباران دلخراش به مقام رفیع شهادت رسید.
وی بزرگترین آرزوی خود را شهادت خواند و گفت: آرزو داشتم به آن زمان برگردم تا در این دفاع مقدس که قرآن کریم بر آن تاکید کرده است شهید می‌شدم.

منبع صبح الوند

انتهای پیام/