به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آناج، شاید فرا رسیدن میلاد مبارک کریمه‌ی اهل بیت، حضرت فاطمه‌ی معصومه(س) و آغاز دهه‌ی کرامت، بهترین بهانه برای سخن گفتن از کرامت انسان و کریمانه زیستن او و علت کریمه نامیدن حضرت معصومه(س) باشد؛ طبق آیات قرآن کریم یکی از عوامل کریمانه زیستن انسان تقواست و خداوند در آیه‌ی ۲۸ سوره مبارکه‌ی حدید می‌فرماید: "ای کسانی که ایمان آورده‌اید، تقوای خدا را پیشه کنید و به رسولش ایمان بیاورید تا دو سهم از رحمتش به شما بخشد و بر شما نوری قرار دهد تا با آن در مسیر زندگی راه بروید و  گناهان شما را ببخشد که خداوند غفور و رحیم است."

این آیه و بسیاری از آیات و احادیث دیگر تقوا را اساسی ترین عامل برای حرکت در مسیر درست زندگی معرفی می کند؛ مسیری که نور الهی روشنا بخش آن خواهد بود.

طبق تعاریف موجود تقوا به معنای دوری از محرمات و عمل به واجبات الهی می باشد؛ یعنی عمل به بایدها و ترک نبایدهای خداوند که در احادیث نیز مشهور است که خداوند می فرماید هرکس به آنچه می گویم عمل کند و آنچه از آن نهی میکنم دوری جوید، من در جوارح و جوانح بنده ام جاری می شوم چنان که کارش کار خدایی و سخنش سخن خدا باشد.

البته این نیز نشان از ظرفیت و قابلیت والای انسان می دهد که گاه نه تنها به عشق خداوند می رسد بلکه طبق حدیث قدسی به درجه ای راه می یابد که خداوند نیز عاشق او شده و او را می کشد و هرکس را که خدا بکشد، خون بهایش خود خداوند است. این درجه همانی است که در اثر تقوا پیشگی بر انسان اعطا می شود و کرامت اصیل او هم در دنیا و هم در آخرت به نمایش درمی آید؛ برعکس تعدی از واجبات و محرمات الهی، ترک هرواجب و انجام هر کار حرام، به نسبتی انسان را از کرامت انسانی اش تنزل می دهد.

حضرت فاطمه معصومه (س) یکی از نمونه های بارز و مشهور انسانی است که در دنیا کریمانه زیست و در آخرت نیز به چنان قرب و درجه ای نایل گشت که به روشنی در حدیث امام جواد(ع) که می فرماید هرکس عمه ام فاطمه معصومه(س) را در قم زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود.

اگر حضرت معصومه به چنین درجه ای از کرامت دست می یابد، اصلی ترین عاملش تقوا پیشگی است و از همین بابت است که امام(ع) به ایشان لقب معصومه داده است در حالی که عصمت ایشان مانند عصمت امامان معصوم(ع) و انبیا(ع) نیست بلکه عصمت ایشان اکتسابی بوده و در اثر تقوا و استقامت در برابر گناهان حاصل شده است.

عصمت انبیا(ع) و امامان معصوم(ع) نور قدسی است که در وجود ایشان نهاده شده شده است اما عصمت حضرت معصومه از نوع اکتسابی است و آن حضرت در طول تمام عمر، از زمان تولد تا وفات حتی یک عمل قبیح را مرتکب نشده و از انجام یک واجب سرباز نزده است. 

در این میان یکی از مهمترین اعمال حضرت معصومه(س) که در راستای اطاعت ایشان از امر خداوند انجام گرفت، سفرشان از مدینه به قم بود که یقینا به خاطر عشق و محبت برادر و خواهری صورت نگرفت چرا که بر اساس عقل، با وجود دشمنان متعددی که همواره نسبت به اهل بیت(ع) کینه توز بودند، هیچ دختری راه طولانی پرخطر و پرتهدید مدینه تا ایران را نمی پیماید، بلکه آنچه معصومه(س) به توس فرا می خواند ولایت پذیری و دفاع، حمایت و اطاعت ایشان از ولی خداست ولو برادر نیز بوده باشد. 

بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که ایشان به جهت تقوا و ولایت مداری به حد اعلای کرامت دست یافته اند در حالی که طبق آنچه پیشتر ذکر شد هرگز از عصمت نور قدسی که مخصوص انبیا و امامان(ع) برخوردار نبوده و معصومیت‌شان کاملا اکتسابی بود.