به مناسبت شهادت امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب (ع)؛
خورشیدی که هرگز خاموش نمی‌شود
بیست و یکم رمضان سالگرد شهادت بزرگ‌مردی است که در تاریخ مانندش نیامده و امروز شیعیان در عزای او ناله سر می‌دهند و شیون می‌کنند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، به نقل از پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، امام علی (ع) در تاریخ در روز جمعه 13 رجب در سال سىام عام‌الفیل به طرز عجیب و بی‌سابقه‌ای در درون کعبه از پدری به نام ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف و مادری به نام فاطمه دختر اسد بن هاشم متولد شد.
, شبکه اطلاع رسانی دانا, پایگاه خبری تحلیلی قم فردا,
حضرت علی (ع) اولین مردی بود که پیامبری رسول خدا ایمان آورد به‌طوری‌که خود ایشان می‌فرمایند: «بر همه شما براى اسلام آوردن سبقت گرفتم درحالی‌که طفل کوچکى بوده و به حد بلوغ نرسیده بودم.» (فصول المهمه ص-16)
بارها پیامبر علی (ع) را امام پس از خود معرفی کردند که اولین بار در جلسه‌ای بود که پیامبر مأمور به دعوت خویشان و نزدیکان خود به اسلام شده بود و آخرین بار در حجةالوداع بازمی‌گردد.
پس از رحلت رسول خدا امت پیامبر با فرد دیگری بیعت کردند و قریب به 25 سال حضرت علی (ع) را خانه‌نشین کردند اما پس از ماجرای قتل عثمان اهل کوفه به نزد آن حضرت آمده و از وی خواستند تا امامت را امت را بر عهده بگیرند اما در طول چهار سال و نه ماه خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب بسیار برای وی مشقت و سختی آفریدند تا جایی که ایشان در خطبه 29 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «اگر شمارا آزاد بگذارم و از طریق دعوت به جهاد وارد شوم پاسخ مناسبى نمی‌دهید و اگر با شدّت و فشار شمارا فراخوانم، واکنشى که قلب را آرامش ببخشد نشان نخواهید داد؛ چراکه افرادى سست و لجوج هستید و چنین افرادى با این‌گونه روحیات، بزرگ‌ترین مایه دردسر براى فرماندهان و پیشوایانید.»
و این بزرگ‌مرد تاریخ که همچنان تاریخ از آوردن همچون او عقیم مانده است در نوزدهم رمضان سال چهلم هجری قمری هنگامی‌که نماز صبح را در مسجد می‌خواند با تیغ کینه منافقی به نام ابن ملجم مرادی مجروح و در بیست و یکم همان ماه به شهادت رسید.
بخش‌هایی از وصیت‌نامه امام علی (ع)
- امربه‌معروف و نهى از منکر را ترک نکنید؛ نتیجه ترک آن این است که بدان و ناپاکان بر شما مسلط خواهند شد و به شما ستم خواهند کرد، آنگاه هر چه نیکان شما دعا کنند، دعاى آن‌ها برآورده نخواهد شد.
- بر شما باد که بر روابط دوستانه مابین خویش بیفزایید، به یکدیگر نیکى کنید، از کنارهگیرى و قطع ارتباط و تفرقه و تشتت بپرهیزید.
- در انجام کارى که رضاى خدا در آن است بکوشید و به سخن مردم (درصورتی‌که مخالف آن هستند) ترتیب اثر ندهید.
- با مردم به خوشى و نیکى رفتار کنید چنانکه قرآن دستور داده است.
- همه باهم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر مبناى ایمان و خداشناسى متفق و متحد باشید و از تفرقه بپرهیزید، پیغمبر فرمود: اصلاح میان مردم از نماز و روزه دائم افضل است و چیزى که دین را محو مىکند، فساد و اختلاف است.
حضرت علی (ع) از زبان دیگران
1. جاحظ (از بزرگان اهل سنت) می‌گوید: «سخن گفتن درباره علی (ع) ممکن نیست؛ اگر قرار است حق علی (ع) ادا شود، گویند غلو است و اگر حق او ادا نشود، درباره علی (ع) ظلم است».
2. خلیل غوی (از بزرگان اهل سنت) می‌گوید: «چه بگویم درباره کسی که دوست و دشمن فضایل او را انکار نمودند؛ دوست به‌واسطه ترس و دشمن به‌واسطه حسد. مع‌الوصف، عالم از فضایل او پر شد».
3. قاسم حبیب جابر (از علمای اهل سنت) در عنوان کتابش، الاهداء می‌نویسد: این کتاب را به رهبری تقدیم می‌کنم که نرمی و خشونت و رحمت و سخت‌گیری را جمع کرد...، به اسلام عظمت بخشید و راهش را روشن ساخت...، به مبادی حق و عدل و نیکی و دوستی پایبند ماند...، بالاخره به امیر مؤمنان، علی بن ابیطالب (ع)...، شهید حق تقدیم می‌کنم.
4. ابن ابی الحدید نیز می‌گوید: «علی (ع) مانند خورشید تابان بود که با کف دست پوشیده نمی‌شود و مثل روز روشن است که اگر یک‌تن آن را ببیند، دیدگان دیگران خواهد دید... . علی سرآمد همه فضایل و سرچشمه آن‌هاست».
5. توماس کارلایل (فیلسوف انگلیسی) می‌گوید: «علی (ع) به سبب شدت عدالتش به شهادت رسید».
6. اقبال لاهوری می‌گوید: «علی (ع) سِرّ نبوت پیامبر است».
11. جرجی زیدان (دانشمند مسیحی) می‌گوید: «علی (ع) همچون آفتاب نیمروز می‌درخشد».
حضرت علی (ع) اولین مردی بود که پیامبری رسول خدا ایمان آورد به‌طوری‌که خود ایشان می‌فرمایند: «بر همه شما براى اسلام آوردن سبقت گرفتم درحالی‌که طفل کوچکى بوده و به حد بلوغ نرسیده بودم.» (فصول المهمه ص-16)
بارها پیامبر علی (ع) را امام پس از خود معرفی کردند که اولین بار در جلسه‌ای بود که پیامبر مأمور به دعوت خویشان و نزدیکان خود به اسلام شده بود و آخرین بار در حجةالوداع بازمی‌گردد.
پس از رحلت رسول خدا امت پیامبر با فرد دیگری بیعت کردند و قریب به 25 سال حضرت علی (ع) را خانه‌نشین کردند اما پس از ماجرای قتل عثمان اهل کوفه به نزد آن حضرت آمده و از وی خواستند تا امامت را امت را بر عهده بگیرند اما در طول چهار سال و نه ماه خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب بسیار برای وی مشقت و سختی آفریدند تا جایی که ایشان در خطبه 29 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «اگر شمارا آزاد بگذارم و از طریق دعوت به جهاد وارد شوم پاسخ مناسبى نمی‌دهید و اگر با شدّت و فشار شمارا فراخوانم، واکنشى که قلب را آرامش ببخشد نشان نخواهید داد؛ چراکه افرادى سست و لجوج هستید و چنین افرادى با این‌گونه روحیات، بزرگ‌ترین مایه دردسر براى فرماندهان و پیشوایانید.»
و این بزرگ‌مرد تاریخ که همچنان تاریخ از آوردن همچون او عقیم مانده است در نوزدهم رمضان سال چهلم هجری قمری هنگامی‌که نماز صبح را در مسجد می‌خواند با تیغ کینه منافقی به نام ابن ملجم مرادی مجروح و در بیست و یکم همان ماه به شهادت رسید.
بخش‌هایی از وصیت‌نامه امام علی (ع)
- امربه‌معروف و نهى از منکر را ترک نکنید؛ نتیجه ترک آن این است که بدان و ناپاکان بر شما مسلط خواهند شد و به شما ستم خواهند کرد، آنگاه هر چه نیکان شما دعا کنند، دعاى آن‌ها برآورده نخواهد شد.
- بر شما باد که بر روابط دوستانه مابین خویش بیفزایید، به یکدیگر نیکى کنید، از کنارهگیرى و قطع ارتباط و تفرقه و تشتت بپرهیزید.
- در انجام کارى که رضاى خدا در آن است بکوشید و به سخن مردم (درصورتی‌که مخالف آن هستند) ترتیب اثر ندهید.
- با مردم به خوشى و نیکى رفتار کنید چنانکه قرآن دستور داده است.
- همه باهم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر مبناى ایمان و خداشناسى متفق و متحد باشید و از تفرقه بپرهیزید، پیغمبر فرمود: اصلاح میان مردم از نماز و روزه دائم افضل است و چیزى که دین را محو مىکند، فساد و اختلاف است.
حضرت علی (ع) از زبان دیگران
1. جاحظ (از بزرگان اهل سنت) می‌گوید: «سخن گفتن درباره علی (ع) ممکن نیست؛ اگر قرار است حق علی (ع) ادا شود، گویند غلو است و اگر حق او ادا نشود، درباره علی (ع) ظلم است».
2. خلیل غوی (از بزرگان اهل سنت) می‌گوید: «چه بگویم درباره کسی که دوست و دشمن فضایل او را انکار نمودند؛ دوست به‌واسطه ترس و دشمن به‌واسطه حسد. مع‌الوصف، عالم از فضایل او پر شد».
3. قاسم حبیب جابر (از علمای اهل سنت) در عنوان کتابش، الاهداء می‌نویسد: این کتاب را به رهبری تقدیم می‌کنم که نرمی و خشونت و رحمت و سخت‌گیری را جمع کرد...، به اسلام عظمت بخشید و راهش را روشن ساخت...، به مبادی حق و عدل و نیکی و دوستی پایبند ماند...، بالاخره به امیر مؤمنان، علی بن ابیطالب (ع)...، شهید حق تقدیم می‌کنم.
4. ابن ابی الحدید نیز می‌گوید: «علی (ع) مانند خورشید تابان بود که با کف دست پوشیده نمی‌شود و مثل روز روشن است که اگر یک‌تن آن را ببیند، دیدگان دیگران خواهد دید... . علی سرآمد همه فضایل و سرچشمه آن‌هاست».
5. توماس کارلایل (فیلسوف انگلیسی) می‌گوید: «علی (ع) به سبب شدت عدالتش به شهادت رسید».
6. اقبال لاهوری می‌گوید: «علی (ع) سِرّ نبوت پیامبر است».
11. جرجی زیدان (دانشمند مسیحی) می‌گوید: «علی (ع) همچون آفتاب نیمروز می‌درخشد».
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
انتهای پیام
]
ارسال دیدگاه