یادداشتی بر فیلم "بعد از رفتن"
فیلم سینمایی بعد از رفتن که امسال در جشنواره فجر به نمایش درامد سرشار است از قاب هایی که در سینمای ایران کمتر روی پرده نقش میبندد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ احسان حجتی در یادداشتی نوشت: محمود بابایی امسال بعد از بدون قرار قبلی با بعد از رفتن پا به جشنواره فجر گذاشته است. اما بر خلاف پارسال بجای استفاده از یک کارگردان باتجربه کارآزموده به سراغ کارگردانی جوان و فیلم اولی به اسم رضا نجاتی رفته است. رضا نجاتی در قالب کوتاه توانسته نظرات را به خود جلب کند و با این اعتمادی که محمود بابایی به او داشته میتواند مسیر حرفه ای شدن در سینمای بلند را بپیماید.
فیلم سینمایی بعد از رفتن که امسال در جشنواره فجر به نمایش درامد سرشار است از قاب هایی که در سینمای ایران کمتر روی پرده نقش میبندد. انتخاب نما ها و قاب های متفاوت و خلاف شکل های مرسوم، توانسته فیلم را از لحاظ بصری جذاب کند. رنگ بندی به کار رفته در اثر در خدمت فیلم است. موضوع فیلم به ذات یک دام‌تلخ را روایت میکند و رنگ بندی سرد و تاریک کار، حسی که قرار است از داستان به مخاطب برسد را القا مینماید.
اما نقطه ضعف فیلم، فیلمنامه آن است. جایی که قرار است این قاب های استفاده شده در کار، راوی آن باشند. داستان فیلم به نسبت فیلمنامه یک فیلم بلند، خلوت به نظر می آید. حتی اتفاق هایی که در مسیر پیش روی شخصیت، در طول داستان رخ میدهد توان کافی برای روایت ماجرا را ندارند. بیننده تا آخر داستان دلخوش به اتفاقی که کمی مخاطب را غافلگیر کند میماند. ولی فیلم بدون گره های داستانی قوی، به راه خود ادامه میدهد. موضوعی که از ابتدا مطرح میشود و با چراهایی بی پاسخ مخاطب را رها میکند. این البته مدلی اشتباه و ناتوان از روایت است که سالهاست فضای سینمای ایران را از آن خود کرده.
در کل رضا نجاتی نشان داد که با میتواند با یک فیلمنامه دست و پا شکسته، روایت درگیر کننده ای را با بکارگیری قاب هایی که از هنر کارگردانی او نشات میگیرد به تصویر دراورده و آینده روشنی را از لحاظ تکنیکی و فنی برای خود ترسیم کرده است. او میتواند با تقویت روایت بهتر و محتوای مناسب، کارگردان فیلم‌های جدی در آینده باشد.
ارسال دیدگاه