ترسوها به بهشت نمی‌روند؛
نقدی بر دربی ۱۰۲| دعوا و درگیری هفت دست؛ فوتبال و زیبایی هیچی!
دربی ۱۰۲ بین استقلال و پرسپولیس هر چه بار فنی و فوتبال زیبا نداشت، به جایش مملو از حواشی و درگیری و جدل بین نیمکت‌ها و بازیکنان بوده‌است.
به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا؛ صد و دومین شهرآورد فوتبال پایتخت بین استقلال و پرسپولیس که از هفته پنجم لیگ برتر فوتبال ایران یعنی حوالی شهریورماه به تعویق افتاده بود، بالاخره پنج‌شنبه هفته گذشته با تأخیری ۷۵ دقیقه‌ای آغاز شد اما این دیدار هر چه که داشت، بار فنی و زیبایی فوتبالی اصلاً نداشت.
همیشه دربی‌های استقلال و پرسپولیس مملو از حاشیه و جنجال بوده‌اند؛ از مشت پرویز برومند به صورت پایان رأفت گرفته تا شادی‌های معنادار بازیکنان سرخابی رو به سکوهای هواداری رقیب و البته خلق نمادها و اعداد خاص. دربی ۱۰۲ اما علاوه بر داشتن همه این‌ها، خلأ تاکتیکی و فقدان شجاعت روی نیمکت دو تیم پر هوادار را هم برای صدمین بار به رخ همگان کشید.
با وجود این که انتظار می‌رفت نمایشی هجومی از پرسپولیس و استقلال ببینیم و حضور تماشاگران نیز به گرمای مسابقه اضافه کند، این بازی چنگی به دل نزد و ضربه‌های بازیکنان دو تیم به سمت دروازه مقابل، به زحمت به عدد ۱۱ رسید. سرخابی‌های پایتخت ۲۳ آذر روز خوبی را پشت سر نمی‌گذاشتند، اما بعد از مسابقه نشان دادند که بیش‌تر برای تقابل رسانه‌ای آماده شده‌اند!
دربی ۱۰۲ به اولین دیدار در تاریخ لیگ برتر تبدیل شد که VAR در آن مورد استفاده قرار گرفت و زنان هوادار به ورزشگاه آزادی آمدند اما با وجود این که تصور می‌شد با ورود این سیستم به فوتبال ایران و کاهش اشتباهات داوری، اعتراضات به داوری هم کاهش پیدا می‌کند، نه تنها این اتفاق رخ نداده بلکه شاهد مدل‌های جدید اعتراض به داوری شده‌ایم.
از همان دقیقه ۲ و درگیری بین آرمین سهرابیان و گوستاوو بلانکو با علی نعمتی در جریان یک ضربه ایستگاهی مشخص بود که دربی عصر پنج‌شنبه تحت تأثیر جو رسانه‌ای و حواشی قرار گرفته. روی هر صحنه حساس، شاهد برخورد بین بازیکنان و رفتارهای غیر حرفه‌ای بودیم و جالب این که این سؤرفتارها از نیمکت سرخابی نشأت می‌گرفت.
بالا و پائین پریدن سرمربی یک تیم کنار زمین و تهییج شاگردانش برای تغییر نتیجه بازی و یا انجام حملات بیش‌تر به خودی خود اصلاً اتفاق مذمومی نیست؛ نمونه‌اش دیه‌گو سیمئونه که به این‌گونه رفتارها در فوتبال اروپا مشهور است اما جنس بی‌اخلاقی‌های اروپایی هر چه که هست با جنس ایرانی‌اش فرق دارد، تقابل بین جنس اصلی و قلابی.
از آن گذشته؛ مدیران و سرمربیان دو تیم مطرح پایتخت هر چه در ۹۰ دقیقه نکاشتند، پس از آن در میکسدزون و نشست خبری و بیانیه‌ها درو کردند. ثبت بالغ بر ۱۰ شکایت تنها ۷۲ ساعت پس از شهرآورد نشان می‌دهد که خیلی اتفاقات درون زمین با برنامه‌ریزی رخ داده تا ملزومات شکایت‌های پسادربی را برای آقایان آماده کرده باشد.
جواد نکونام بی‌شک چهره شاخص این دربی بود؛ او در نخستین دربی‌اش در قامت سرمربی تیم فوتبال استقلال اصلاً دوست نداشت قافیه را به هم‌بازی قدیمی خود یعنی یحیی گل‌محمدی ببازد و برای این مهم از هیچ چیز فروگذار نکرد؛ البته در مسائل غیرفنی. او که شاید اگر امیرارسلان مطهری به‌عنوان یک دربی‌باز قهار را به زمین می‌فرستاد، نیازی به چیزهای دیگر نداشت!
نکو به گونه‌ای پس از گل تساوی کوین یامگا به علی‌رضا بیرانوند شادی کرد که انگار تیمش موفق به صعود به جام جهانی شده! البته VAR تفاوت مهم این دربی با بقیه دربی‌ها بود، اتفاقی که باید آن به فال نیک گرفت و به بقیه ورزشگاه‌ها هم رساند تا قهرمان واقعی لیگ مشخص شود و حق به حق‌دار برسد؛ بدون حرف و حدیث زیادی.
چندی پیش کیومرث هاشمی، وزیر ورزش و جوانان در نامه‌ای تأکید کرد که اعضای دو باشگاه پرسپولیس و استقلال علیه یک‌دیگر حرف نزنند و موضع‌گیری نکنند اما این موضوع عملاً از سوی دو باشگاه رعایت نمی‌شود و شاهد درگیری‌های خسته‌کننده و بیهوده‌ای هستیم که گویا قرار و تضمینی بر پایان آن نیست.
هر چه که هست؛ دربی ۱۰۲ با آفتابه و لگن هفت دست و شام و ناهار هیچی به پایان رسید اما حواشی‌اش هنوز به پایان نرسیده. کمیته‌های اخلاق، انضباطی و سپس استیناف احتمالاً هفته‌ها با شکایت‌های ناشی از این بازی درگیر هستند و قطعاً هر گونه صدور رأیی در نهایت به تشدید فضای رادیکال بین هواداران و رسانه‌ای‌های دو تیم خواهد انجامید.
ارسال دیدگاه