دانا گزارش می دهد؛
دارو گران، جان بیماران در خطر؛ وعده‌ها به قیمت جان بیماران!
گرانی بی‌سابقه دارو در کشور، بیماران را در شرایطی اضطراری قرار داده است. در حالی که بسیاری از آنان، به‌ویژه بیماران خاص، قادر به تأمین داروهای ضروری خود با قیمت‌های سرسام‌آور نیستند، دولت باید هرچه سریع تر دست به کار شود، پیش از آنکه فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر بر سر جامعه فرود آید.
به گزارش خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در ماه‌های اخیر، افزایش سرسام‌آور قیمت دارو به بحرانی جدی در کشور تبدیل شده است؛ این بحران نه‌تنها دسترسی بیماران به داروهای ضروری را دشوار ساخته، بلکه موجب فشار اقتصادی و روانی سنگینی بر خانواده‌ها شده است؛ در حالی که سیاست‌های رسمی دولت چهاردهم ادعای حمایت از معیشت مردم را دارند، واقعیت‌های اقتصادی خلاف این ادعا را ثابت می‌کنند.
افزایش قیمت دارو به‌ویژه برای بیماران مبتلا به بیماری‌های خاص و مزمن، سالمندان و اقشار کم‌درآمد، یک فاجعه تمام‌عیار است؛ وقتی قیمت برخی داروها تا ۴۰۰ درصد افزایش می‌یابد و بیمه‌ها نیز توان جبران این هزینه‌ها را ندارند، نتیجه‌ای جز کاهش سطح سلامت عمومی و نابرابری فاحش در دسترسی به خدمات درمانی نخواهد داشت. در شرایطی که بسیاری از خانواده‌ها توان تأمین هزینه‌های اولیه زندگی خود را ندارند، هزینه‌های درمانی کمرشکن شده و بیماران به ناچار درمان خود را رها می‌کنند.
این بحران اما تنها یک مشکل اقتصادی نیست؛ بلکه نشان‌دهنده سوءمدیریت عمیق و ناتوانی دولت چهاردهم در اجرای وعده‌های خود است؛ وعده‌هایی که از ابتدای فعالیت این دولت بارها تکرار شد، اما امروز چیزی جز افزایش تورم، کاهش ارزش پول ملی و گسترش فقر به همراه نداشته است؛ سیاست‌های اشتباه ارزی، وابستگی بیش از حد به واردات مواد اولیه دارویی و عدم حمایت از تولید داخلی، همگی نقش مهمی در شکل‌گیری این فاجعه داشته‌اند.
مسئولان وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو افزایش قیمت‌ها را «اصلاح قیمت» می‌نامند و مدعی هستند که تنها ۱۰ درصد از داروها شامل این اصلاحات شده‌اند؛ اما این ۱۰ درصد معادل ۳۷۰ قلم دارو است که سهم قابل‌توجهی در سبد دارویی کشور دارد. در واقع، این توجیهات چیزی جز فرار از پاسخگویی نیست. از سوی دیگر، شرکت‌های دارویی نیز به دلیل افزایش هزینه‌های تولید و نوسانات نرخ ارز، تولید برخی داروها را کاهش داده‌اند که نتیجه آن کمبود گسترده دارو در کشور است.
در این باره فاطمه محمد بیگی، عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، در گفتگویی تأکید کرد: از ابتدا با حذف ارز ترجیحی برای دارو مخالف بودیم و اکنون هم معتقدیم دارو کالای حیاتی است، نه لوکس. برخورد با دارو به‌عنوان کالای معمولی می‌تواند خطرناک باشد.
وی افزود: دارو و تجهیزات پزشکی باید مورد حمایت ویژه دولت قرار بگیرند. متاسفانه، در افزایش قیمت داروها، نقش بیمه‌ها بسیار ضعیف دیده شده و هزینه‌هایی که مردم از جیب پرداخت می‌کنند، بار زیادی را به خانواده‌ها تحمیل کرده است.
سید محمد جمالیان یکی دیگر از اعضای کمیسیون بهداشت و درمان نیز در گفتگویی گفته بود: وضعیت معیشتی مردم به گونه‌ای است که افزایش قیمت‌های کنترل‌نشده می‌تواند منجر به حذف درمان شود که تبعات جبران‌ناپذیری دارد.
وی افزود: کمبود دارو به صورت کشوری وجود دارد و بیشتر در تأمین داروهای خاص نمود پیدا کرده است.
جمالیان ادامه داد: شرکت‌های دارویی به دلیل مشکلات مالی، قادر به تأمین ارز برای واردات بسیاری از مواد اولیه نبوده‌اند. همچنین، تأمین اجتماعی و داروخانه‌های خصوصی بدهی‌های خود به شرکت‌های دارویی را پرداخت نکرده‌اند و مشکل نداشتن بودجه مالی برای خرید ارز همچنان پابرجاست.
وی تاکید کرد: انتظار می‌رود با پیگیری رئیس‌جمهور و مسئولان، تدابیر ویژه‌ای برای رفع مشکلات دارویی اندیشیده شود. اگر اعتبار برای داروهای خصوصی تأمین نشود، ممکن است با بحران جدی کمبود دارو، به‌ویژه داروهای قلبی، دیابت و فشارخون در ماه‌های آینده مواجه شویم.
با وجود تمام این مشکلات، دولت چهاردهم همچنان در مرحله وعده و وعید باقی مانده است؛ وعده‌هایی که از ابتدای کار این دولت به مردم داده شد، چه زمانی قرار است اجرایی شوند؟ جان بیماران بازیچه سیاست‌های ناکارآمد نیست. آیا مسئولان درک می‌کنند که امروز، جان هزاران بیمار در خطر است؟ تا کی قرار است مردم تاوان تصمیمات غلط و بی‌برنامگی‌های مدیریتی را بپردازند؟
امروز بیش از هر زمان دیگری، دولت موظف است اقدامات فوری و عملی برای کنترل این بحران انجام دهد؛ تأمین داروهای اساسی با قیمت مناسب، افزایش حمایت بیمه‌ای، نظارت جدی بر قیمت‌گذاری و حمایت از تولید داخلی، حداقل‌ترین انتظاری است که از مسئولان می‌رود. ادامه این روند نه‌تنها اعتماد عمومی را به‌شدت کاهش می‌دهد، بلکه سلامت جامعه را نیز به ورطه نابودی می‌کشاند. مردم دیگر تحمل وعده‌های بی‌عمل را ندارند؛ دولت باید همین حالا دست به کار شود و به فکر نجات جان بیماران باشد، پیش از آنکه فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر رخ دهد.
ارسال دیدگاه