دانا گزارش می دهد؛
تاسوعا؛ روز وفاداری در اوج تشنگی و محاصره/ وقتی امان‌نامه، در رکاب حسین رد شد
نهم محرم، تاسوعای حسینی، تبلور غیرت، ادب و فداکاری حضرت عباس (ع) است؛ مردی که تاریخ در برابر وفاداری‌اش سر تعظیم فرود آورد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ نهم محرم، تاسوعای حسینی، در تقویم شیعیان جهان نه یک روز بلکه یک فصل از معرفت است؛ فصلی که در آن، برادری، وفاداری، ایثار و بصیرت به اوج خود می‌رسد. این روز، نه صرفاً مقدمه‌ای بر دهم محرم، عاشورا که خود، میدان نمایش بزرگ‌ترین ارزش‌های انسانی و الهی است.
در این روز، تاریخ ایستاد تا نظاره‌گر مردی باشد که دست‌هایش را داد تا پرچم نیفتد. کسی که آب را دید، تشنگی را چشید، اما جام برنداشت تا مبادا نگاه کودکی پشت خیمه‌ها، دلش بلرزد. تاسوعا، روز عباس است.
تاسوعا در نگاه تاریخی؛ نهمین روز محرم در دشت نینوا
در نهمین روز از ماه محرم سال ۶۱ هجری قمری، تنش در سرزمین کربلا به اوج خود رسید. سپاه دشمن، به فرماندهی عمر بن سعد، حلقه محاصره را بر کاروان امام حسین (ع) تنگ‌تر کرد. آنان آب فرات را بسته بودند؛ آبی که تنها چند قدم با خیمه‌های عطشان فاصله داشت، اما دروازه‌هایش به روی فرزندان رسول خدا بسته شده بود.
در این روز، کوفیان برای حضرت عباس بن علی (ع) و سه برادر دیگرش امان‌نامه‌ای فرستادند. آنان می‌دانستند که عباس (ع) نه تنها علمدار سپاه است، بلکه ستون خیمه بنی‌هاشم؛ اما پاسخ عباس (ع) به آن امان‌نامه، درس وفاداری ابدی شد: «لعنت خدا بر شما و امان‌نامه‌تان. ما در رکاب حسینیم؛ زنده، مرده، تشنه یا سیراب.»
در شب تاسوعا، امام حسین (ع) از دشمن مهلت خواست تا شب آخر را با معبودش خلوت کند. آن شب، آخرین شب دنیا برای بسیاری از یاران حسین بود. در خیمه‌ها، نغمه دعا، صدای قرآن، زمزمه مناجات و نوای عشق با آسمان گره خورد. برخی گریستند، برخی شمشیر تیز کردند و همه، در برابر امام خود بیعتی دوباره بستند.
عباس؛ برادری که اسطوره ماند
حضرت عباس (ع)، فرزند امیرالمؤمنین (ع) و ام‌البنین (س)، در تاسوعا چهره‌ای از انسان کامل را به نمایش گذاشت. او می‌توانست با قدرت بازویش، جنگی به راه بیندازد و شاید راهی برای نجات باز کند، اما هیچگاه از مرام اطاعت و ادب خارج نشد. او نه فقط شجاع بود، بلکه آگاه بود؛ نه فقط جنگاور، بلکه عارف.
در این روز، حضرت عباس (ع) با امام حسین (ع) سخن گفت و اجازه خواست که برای آوردن آب، به میدان برود. عباس، مشک برداشت، بر اسب نشست و دلش را به خیمه‌های عطشان سپرد؛ اما این روز، روز نبرد نبود. نبرد اصلی فردا در راه بود؛ او برگشت، اما دل دشمن لرزید، چون می‌دانستند اگر عباس به میدان آید، ریشه‌ی ظلم خواهد لرزید.
تاسوعا؛ روز نمادها و مفاهیم
تاسوعا در سنت شیعه، نماد و مفهومی فراتر از تاریخ دارد:
روز وفاداری: عباس (ع) به امام زمان خود وفادار ماند حتی وقتی به او امان‌نامه دادند. او می‌توانست نجات یابد، اما مرگ با حسین را بر زندگی با یزید ترجیح داد.
روز ادب: هیچگاه با امام حسین (ع) به‌صورت مستقیم سخن نگفت. همیشه او را با عنوان "سیدی" یا "مولای من" خطاب می‌کرد. ادبش، فراتر از برادری بود؛ ادبش ریشه در معرفت داشت.
روز بصیرت: عباس می‌دانست جنگ با چه کسی است و چراست. بصیرت او را از سقوط نجات داد. او مانند بسیاری از کوفیان در شک نماند؛ او از همان آغاز در مسیر روشن قرار گرفت.
روز مقاومت در برابر دنیاطلبی: پیشنهادهای فریبنده دشمن، قدرت و آب، هیچ‌کدام برای عباس وسوسه‌انگیز نبودند. او اهل دنیا نبود. اهل «راه» بود.
پیام تاسوعا برای امروز ما
تاسوعا فقط یک روایت از گذشته نیست؛ آیینه‌ای برای امروز ماست. در دنیایی که وفاداری نایاب شده، عباس یاد می‌دهد که چگونه به حق وفادار ماند. در روزگاری که قدرت، اخلاق را می‌بلعد، عباس نشان می‌دهد که قدرتِ بدون معرفت، بی‌ارزش است.
در جهانی که عطش شهرت و ثروت دل‌ها را سوزانده، عباس مشک آب را برداشت، اما به آن لب نزد. او تشنه بود، ولی به یاد کودکان تشنه‌تر، از خود گذشت.
تاسوعا یعنی: اگر عباس باشی، دست‌هایت را می‌برند، اما پرچمت را نمی‌توانند پایین بیاورند.
و تاسوعا، شب وصال است. شب بیعت با خون، شب وداع با دنیا، شب آماده‌شدن برای طلوعی خونین. فردا، خورشید در سرزمینی طلوع خواهد کرد که زمین از خون پر خواهد شد، اما آسمان از عزت.
تا آن زمان، مردم این سرزمین، با چشمانی اشک‌بار، دلی سوگوار و نگاهی وفادار، علم عباس را بلند خواهند کرد و خواهند گفت:
«السلام علیک یا اباالفضل العباس، یا باب‌الحوائج.»
ارسال دیدگاه