مشاغل روستایی غیرکشاورزی راه آسان برای نجات فقرا
فائو اعلام کرد:برای فقرا، مشاغل روستایی غیرکشاورزی راه آسانی برای نجات از فقر است، اما بخش غیرکشاورزی در روستاها به تنهایی امکان رشد ندارد و باید اول کشاورزی رشد کند، تا تقاضا برای مشاغل غیرکشاورزی ایجاد شود.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، به نقل از سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد (فائو) ، امروزه دستاندرکاران توسعه در سطح کلان دیدگاههای کم و بیش مشابهی در مورد راهکارهای فقرزدایی دارند.
, شبکه اطلاع رسانی دانا, سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد (فائو),فائو اعلام کرده است: این راهکارها شامل حمایت از رشد اقتصادی با محوریت اقشار فقیر، افزایش دسترسی فقرا به انواع خدمات و عوامل دیگر مؤثر در ریشهکنی فقر و ارتقای سطح زندگی مربوط میشود.
,این گزارش از جمله عوامل موثر در ریشه کنی فقر را بازار، اعتبارات و داراییهای درآمدزا، آموزش، خدمات بهداشتی و درمانی، آب سالم، زیربناهای حمل و نقل و ارتباطات و غیره اشاره کرده است. گسترش دسترسی فقرا به این حقوق اساسی گر چه خود هدف است، اما به رشد اقتصادی نیز کمک میکند.
,*70 درصد فقرا در روستاها زندگی میکنند
,این گزارش اضافه کرده است: رشد بخش کشاورزی نقش مهمی در فقرزدایی دارد، صندوق بینالمللی توسعه کشاورزی (ایفاد) برآورد کرده است که از هر 10نفر فقیر در جهان، هنوز هفت نفر در روستاها زندگی میکنند. کشاورزان خردهپا، کارگران خوشنشین، عشایر و صیادان سنتی و گروههای حاشیهای (پناهندگان، بومیان و خانوارهای تحت سرپرستی زنان) در شمار این گروهاند.
,*فقرا بیشتر کشاورزان خردهپا هستند
,بر اساس گزارش فائو، بیشتر روستائیان فقیر به صورت کشاورز خردهپا، کارگر مزرعه یا چوپان مستقیماً در بخش کشاورزی فعال هستند. سیاستهایی که در حمایت از اقشار فقیر به اجرا در میآید (مانند دسترسی عادلانهتر به زمین، آب و سایر عوامل تولید و همچنین خدمات از قبیل آموزش و بهداشت) میتواند درآمد این دسته از روستائیان را افزایش دهد.
,*رشد اقتصادی باعث توسعه مشاغل روستایی میشود
,منافع و مزایای رشد اقتصادی بسیار گسترده است. رشد درآمد کشاورزان و کارگران مزرعه موجب افزایش تقاضا برای محصولات غیر زراعی و خدمات در مناطق روستایی میشود (مانند ابزاررسانی، آهنگری، نجاری، پوشاک، فروش غذای آماده در دکههای کنار جاده و از این قبیل).
,این گزارش اضافه کرده است: این گونه کالاها و خدمات در محل تأمین میشوند و معمولاً کاربر هستند، تا سرمایهبر و بنابراین نقش مهمی در اشتغالزایی و فقرزدایی دارند.
,بررسیهای انجام شده در چهار کشور آفریقایی نشان میدهد که حدود یک سوم تا دو سوم درآمد افزایش یافته در روستاها صرف این قبیل خدمات میشود.
,برای کاهش نرخ کمبود تغذیه، رشد درآمد لازم است، اما بهبود خدمات عمومی (ارتقای آموزش زنانه و تغذیه، تأمین آب شرب بهداشتی، بهبود خدمات بهداشتی و درمانی) نیز ضرورت دارد.
,برای فقرا، مشاغل روستایی غیرکشاورزی راه نسبتاً آسانی برای نجات از فقر است. ایجاد مشاغل روستایی غیرکشاورزی معمولاً نیاز کمی به سرمایه یا آموزش دارد و فرصت مناسبی برای کار و افزایش درآمد فراهم میآورد. فعالیتهای غیرکشاورزی در آسیا حدود 44 درصد و در آمریکای لاتین 25 درصد مشاغل روستایی را تشکیل میدهد. در هندوستان 60 درصد از درآمد کسانی که از لحاظ فقر جزو 20 درصد آخر جمعیت روستایی هستند از فعالیتهای غیرکشاورزی به دست میآید اما بخش غیرکشاورزی در روستاها به تنهایی امکان رشد ندارد و باید اول کشاورزی رشد کند تا تقاضا برای مشاغل غیرکشاورزی ایجاد شود. افزایش دستمزدها فقط زمانی تحقق پیدا میکند که بخش اعظم بیکاران جذب مشاغل کشاورزی و غیرکشاورزی شده باشد.
,این گزارش تاکید کرده است: رشد کشاورزی نیز همیشه به تنهایی فقرزدایی را به ارمغان نمیآورد. اگر اندازه واحدهای بهرهبرداری ناهمگن باشد، ممکن است درآمد کشاورزی تقریباً به طور کامل به جیب کشاورزان بزرگ مالک یا زمینداران غالب برود و آنها نیز درآمدهای خالص از کشاورزی را پسانداز کنند یا به سرمایهگذاری در شهرها بپردازند. در چنین شرایطی، نقش رشد کشاورزی در فقرزدایی نسبتاً محدود است و باید به سیاستهای مبتنی بر کاهش نابرابریها در دسترسی به زمین، آب و سایر عوامل تولید توجه بیشتری شود.
,سؤال این است که در کشورهای در حال توسعه کدام دسته از سیاستهای اقتصادی ملی به توسعه کشاورزی کمک میکند؟ در طول دهههای 1950 و 1960 این باور رواج داشت که فقط رشد صنعت میتواند به توسعه اقتصادی منجر شود در نتیجه، دولتها شدیداً از بخش صنعت حمایت میکردند و به کشاورزی اولویت نمیدادند.
,در سالهای پایانی دهه 1970 ضرورت اصلاحات ساختاری در اقتصاد کشورها بیش از پیش مورد تأکید قرار گرفت. امید میرفت که خصوصیسازی، آزادسازی تجارت داخلی و خارجی، کاهش مالیات و کاهش دخالت دولت به افزایش رشد اقتصاد منجر شود و از تبعیضهای موجود علیه بخش کاهش تبعیضهای موجود به کشاورزی کاسته شود.
,این سیاستها در سطح گستردهای به کار گرفته شده است، اما هیچ دلیل مشخصی برای موفق بودن آنها در بالا بردن نرخ رشد (خواه تولید ناخالص داخلی کل اقتصاد یا تولید سهم بخش کشاورزی در تولید ناخالص داخلی) وجود ندارد. نتیجه گرفته میشود که این سیاستها گر چه بسیار ضرورِی، اما کافی نیستند و باید با سیاستهای دیگری همراه شوند.
,انتهای پیام
]
ارسال دیدگاه