خطر ۱۴ هزار چاه گاز و نفت مهر و موم نشده برای محیط زیست
پژوهشگران می‌گویند ۱۴ هزار چاه گاز و نفت که مهر و موم نشده‌اند، آب و هوا و اکوسیستم‌های دریایی را در معرض خطر قرار می‌دهد، این در حالی است که بستن این چاه‌های غیرفعال بیش از ۳۰ میلیارد دلار هزینه دارد و شرکت‌های بزرگ نفتی مسئول آن هستند.
به گزارش راه دانا و به نقل از آی‌ای، بر اساس مطالعه‌ای که به تازگی توسط پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا دیویس منتشر شده است، بیش از ۱۴ هزار چاه نفت و گاز در خلیج مکزیک بدون درپوش باقی مانده‌اند و می‌توانند به طور بالقوه به اکوسیستم‌های دریایی آسیب برسانند و به گرمایش جهانی نیز دامن بزنند.
طبق قوانین ایالات متحده، اپراتورهای چاه‌های نفت و گاز از نظر قانونی موظف هستند پس از واگذاری تولید، چاه‌ها را مسدود کنند. این فرآیند نسبتاً ساده است، به طوری که ناحیه بالایی چاه باید توسط سیمان مسدود شود و سپس با رسوب پوشانده شود. سپس می‌توان لوله‌کشی را قطع کرد و سایت را رها کرد.
چاه در صورت بسته نشدن همچنان به تراوش هیدروکربن‌هایی مانند متان ادامه می‌دهد که می‌تواند توسط حیات میکروبی هضم شود، اما سپس به کربن دی اکسید تبدیل می‌شود که راه خود را به جو زمین باز می‌کند. سپس مولکول‌های سنگین‌تر بدون پردازش باقی می‌مانند و به آلاینده‌هایی تبدیل می‌شوند که اکوسیستم‌های دریایی را در معرض خطر قرار می‌دهند.
آیا همه چاه‌های نفت و گاز درپوش دارند؟
با توجه به خطرات شدید مربوط به نبستن چاه‌ها، قوانین ایالات متحده دستور می‌دهد که چاه‌ها پس از استفاده بسته شوند. با این حال، زمانی که پژوهشگران به داده‌های مربوط به چاه‌های حاضر در فقط امتداد خلیج مکزیک که شامل ایالت‌های آلاباما، لوئیزیانا، می‌سی‌سی‌پی و تگزاس می‌شود، نگاه کردند، دریافتند که بیش از ۱۴ هزار چاه در حال تولید نیستند و به طور دائم درپوش ندارند.
با توجه به اینکه این منطقه دارای بیش از ۸۲ هزار حلقه چاه است، تعداد چاه‌های بدون درپوش اندک به نظر می‌رسد. با این حال، با توجه به اینکه بیش از ۶۴ هزار حلقه از این چاه‌ها بازنشسته شده و درپوش گذاری شده‌اند، ۱۴ هزار حلقه چاه بدون درپوش عدد بزرگی است.
حدود ۳۵۰۰ حلقه از این چاه‌ها دارای درپوش موقت هستند، به این معنی که اگر قیمت سوخت‌های فسیلی بیش از حد نوسان داشته باشد یا فناوری بهتری در دسترس قرار گیرد، می‌توانند احیا و دوباره استخراج شوند. با این حال، احیای آنها بعید است، زیرا داده‌های قبلی نشان داده است که کمتر از چهار درصد از چاه‌هایی که به مدت پنج سال غیرفعال بوده‌اند دوباره به روند تولید باز می‌گردند.
بستن یک چاه بسته به موقعیت مکانی آن می‌تواند یک کار پرهزینه باشد. آنهایی که در آب‌های کم‌عمق هستند را می‌توان با هزینه‌ای ۶۶۰ هزار دلار به ازای هر ۳۰ سانتیمتر عمق بست، در حالی که چاه‌های واقع در آب‌های عمیق‌تر بیش از یک میلیون دلار در هر ۳۰ سانتیمتر هزینه دارند. بنابراین با وجود حدود ۱۶۰۰ حلقه چاه در آب‌های عمیق، هزینه بستن آنها بیش از ۳۵ میلیارد دلار برآورد می‌شود.
حدود ۸۷ درصد از این چاه‌ها متعلق به شرکت‌های بزرگ نفتی هستند که طبق قوانین ایالات متحده، حتی اگر مالکیت چاه تغییر کند، مسئولیت مشترک بستن آنها بر عهده آنهاست.
این در حالی است که به عنوان مثال شرکت نفتی «اِکسون موبیل» به تنهایی می‌توانست تمام چاه‌های غیرفعال را در سال گذشته مسدود کند و همچنان ۸۰ میلیارد دلار سود داشته باشد.
بنابراین واقعاً این سؤال پیش می‌آید که چرا شرکت‌ها چاه‌های خود را مسدود نمی‌کنند؟ به نظر می‌رسد نظارت بر اجرای قوانین باید تشدید شود، به خصوص که پای محیط زیست در میان است.
پژوهش‌های اخیر گزارش داده است که فعالیت‌های تولید نفت و گاز باعث مرگ و میر بیش از حد و حملات آسم در کودکان شده است که در حوزه سلامت بیش از ۷۷ میلیارد دلار خسارت وارد کرده است.
این مطالعه در مجله Nature Energy منتشر شده است.
ارسال دیدگاه