دانا گزارش می دهد؛
سینمای علی حاتمی؛ هنری که دل‌ها را فرا می‌گیرد
در دنیای هنر و سینما، نام علی حاتمی به عنوان یکی از بزرگترین هنرمندان ایرانی به گوش می‌رسد. به بهانه زادروز تولد او گذری کوتاه بر سبک سینمای او داشته ایم.
به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در دنیای هنر و سینما، نام علی حاتمی به عنوان یکی از بزرگترین هنرمندان ایرانی به گوش می‌رسد. فیلم‌های او نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان تأثیرگذاری داشته‌اند. به بهانه زادروز تولد او گذری کوتاه بر سبک سینمای او داشته ایم.
زندگی‌نامه
علی حاتمی در بیست و سومین روز از ماه مرداد ۱۳۲۳ در خیابان شاهپور تهران (وحدت اسلامی) به دنیا آمد و در خانواده‌ای با علاقه به هنر و فرهنگ بزرگ شد. وی از جوانی به سینما علاقه‌مند بود و با تلاش‌های فراوان ابتدا به هنرستان آزاد هنرهای دراماتیک و بعدتر سر از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر درآورد. با ساخت فیلم‌های کوتاه دنیای سینما را آغاز کرد و سپس با کارگردانی فیلم‌های بلندتر، نشان داد که استعدادی چشمگیر در این حوزه دارد. اولین اثر سینمایی حاتمی در سال ۱۳۴۸ با عنوان «حسن کچل» ساخته شد و پس از ساخت فیلم های ماندگار تاریخ سینمای ایران، در ۱۴ آذرماه سال ۷۵ بر اثر سرطان از دنیا رفت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
سعدی سینمای ایران
دیالوگ های شعرگونه حاتمی در فیلم هایش، وزن و امضای خاصی به آثار او داده است به طوری که بسیاری او را سعدی سینمای ایران می دانند.
حاتمی پیش از انقلاب فیلم های سینمایی بسیاری مانند طوقی، بابا شمل، قلندر، ستارخان و سوته دلان را به پرده نقره ای سینماها آورد که از میان آنها «سوته دلان» به گواه بسیاری از کارشناسان سینما از جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ فیلمی با بازی بهروز وثوقی در نقش مجید که پسری ساده و دارای اختلالات ذهنی است و سال ها زیر بلیت و حمایت برادر بزرگتر خود حبیب آقا ظروفچی با بازی جمشید مشایخی روزگار می گذراند. دیالوگ ها، قصه و بازی بازیگران این فیلم در سینمای ایران ماندگار شده است. یکی از همین دیالوگ ها از زبان بهروز وثوقی است:« التماس دعا؛ خوش به سعادتتون که می رین روضه، جاتون وسط بهشته، ما که دنیامون شده آخرت یزید، کی ما ها رو ببره روضه. مجید آقا تو رو چه به روضه؛ روضه خودتی، گریه کن نداری وگرنه خودت مصیبتی، دلت کربلاست...»
دیالوگ های شعرگونه حاتمی در فیلم هایش، وزن و امضای خاصی به آثار او داده بود و در میان بسیاری از فیلم های نازل پیش از انقلاب، از اعتبار و جایگاه خاصی برخوردار است. دو سریال «داستان های مولوی» و «سلطان صاحبقران» که پیش از انقلاب از تلویزیون پخش شدند، عمق ارادت و علاقه وافر حاتمی به ادبیات و تاریخ این مرز و بوم را نشان می دهند.
بعد از انقلاب نیز حاتمی با ساخت فیلم هایی همچون «حاجی واشینگتن، کمال الملک، جعفرخان از فرنگ برگشته و مادر» آثار ارزنده ای در تاریخ سینمای ایران به یادگار گذاشته است؛ هرچند اولین فیلم سینمایی حاتمی که بعد از انقلاب ساخته شد فقط در جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمد و مهر توقیف به «حاجی واشیگتن» زده شد تا سال ها بعد و در خردادماه ۷۷ به اکران عمومی در آمد. البته فیلم «ستارخان» او نیز پیش از انقلاب به دلیل صادق نبودن با روایت های تاریخی توقیف و اجازه اکران نگرفت. علی نصیریان در این فیلم در نقش ستارخان ایفای نقش کرده بود.
بسیاری از بینندگان تلویزیون نام علی حاتمی را با فیلم «مادر» و سریال «هزاردستان» می شناسند؛ دو اثری که در سینما و تلویزیون ما به واقع جاودانه و مانا شده است. بسیاری از منتقدین سینما، بازی اکبر عبدی و محمدعلی کشاورز را در این فیلم می ستایند و این نقش ها را از بهترین بازی های این دو بازیگر عنوان می کنند. همان قدر که فیلم مادر در ذهن و خاطر تماشاگران سینما و تلویزیون (از بایت پخش های مکرر) حک شده، سریال «هزاردستان» نیز از یادگاری های بی نظیر مرحوم حاتمی به شمار می رود؛ سریالی که لااقل تلویزیون ایران به خاطر ساخت شهرک غزالی به بهانه این سریال تا ابد به آن مدیون است.
ارسال دیدگاه