دانا گزارش می دهد؛
«داریوش»؛ تلاش نافرجام برای روایت طنز در بستر مسائل اجتماعی
سریال «داریوش» اگرچه تلاشی است برای تلفیق طنز و درام اجتماعی به منظور نقد مسائل روز جامعه ایران، اما در شخصیت‌پردازی و جلوگیری از کلیشه‌سازی‌ها با مشکلاتی مواجه است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سریال «داریوش» به کارگردانی و بازیگری هادی حجازی‌فر، از تولیدات اخیر پلتفرم فیلم‌نت است که از مرداد ماه ۱۴۰۳ پخش آن آغاز شده است؛ این سریال در ژانر اجتماعی-کمدی، تلاش می‌کند تا با بهره‌گیری از داستانی پرتنش و شوخ‌طبعانه، نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی و فرهنگی امروز کشور داشته باشد.
داستان سریال حول محور کاراکتری به نام «داریوش» می‌چرخد؛ فردی خلافکار اما ترسو و بی‌جرأت که با ورود به دنیای جنایت، موقعیت‌های طنزآمیز و در عین حال انتقادی ایجاد می‌کند. این شخصیت با وجود ترس و ناتوانی در مواجهه با مشکلات، به دنیایی پرخطر کشیده شده است که این تضاد باعث خلق موقعیت‌های کمدی متعددی در طول داستان می‌شود؛ با این حال، منتقدان معتقدند که پرداخت این شخصیت دچار نوعی کلیشه‌سازی و سطحی‌نگری شده و از عمق و پیچیدگی لازم برای یک شخصیت محوری برخوردار نیست.
هادی حجازی‌فر که علاوه بر کارگردانی، نقش اصلی را نیز بازی می‌کند، با انتقادات زیادی درباره انتخاب خود به عنوان بازیگر نقش اول مواجه شده است. بسیاری از منتقدان معتقدند که اختلاف سن بازیگر با کاراکتری که ایفا می‌کند به خوبی باورپذیر از آب در نیامده و این عدم تناسب سنی، بخصوص در صحنه‌هایی که رابطه پدر-دختری به نمایش گذاشته می‌شود، به تجربه‌ی تماشاگر آسیب زده است. همچنین ژیلا شاهی و مهرداد صدیقیان که به ترتیب در نقش لیلا و وحید ظاهر شده‌اند، نتوانسته‌اند تعاملات قوی و قابل قبولی با شخصیت داریوش برقرار کنند.
کارگردانی سریال تحت تأثیر آثار محمدحسین مهدویان قرار دارد؛ از نورپردازی‌ها و انتخاب زاویه‌های دوربین گرفته تا موسیقی متن که ساخته مسعود سخاوت‌دوست است و به طرز ملموسی یادآور آثار پیشین مهدویان می‌باشد، این موضوع باعث شده که برخی منتقدان سریال را به دلیل شباهت زیاد به آثار قبلی و فقدان نوآوری در سبک و روایت، تکراری بدانند.
انتقادات و کاستی‌های سریال «داریوش»
این سریال که با رویکرد ترکیب طنز و درام اجتماعی ساخته شده با وجود استقبال اولیه، با انتقادات مختلفی از سوی مخاطبان و منتقدان روبرو شده است و نتوانسته است به طور کامل انتظارها را برآورده کند.
شخصیت‌پردازی ضعیف: منتقدان بر این باورند که شخصیت اصلی سریال، داریوش، فاقد عمق لازم برای تبدیل شدن به یک کاراکتر تاثیرگذار است. با وجود پتانسیل داستانی بالا، این شخصیت به شکلی کلیشه‌ای و سطحی پرداخته شده است.
انتخاب بازیگران نامناسب: اختلاف سنی حجازی‌فر با نقش داریوش، به‌ویژه در صحنه‌های خانوادگی، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است. رابطه پدر-دختری با ژیلا شاهی برای بسیاری از تماشاگران باورپذیر نبوده است.
شباهت به آثار دیگر: یکی از جدی‌ترین نقدهای وارده بر سریال، تقلید از سبک بصری و موسیقی آثار محمدحسین مهدویان است. این شباهت باعث شده که سریال «داریوش» هویتی مستقل و منحصر به فرد نداشته باشد.
طنز ناموفق: طنزی که در سریال به کار رفته نتوانسته به درستی عمل کند و موقعیت‌های کمدی یا کلیشه‌ای هستند یا به شکلی سطحی ارائه شده‌اند.
به گزارش دانا؛ سریال «داریوش» اگرچه در تلاش است تا با بهره‌گیری از ترکیب طنز و درام اجتماعی، به نقد مسائل اجتماعی ایران بپردازد، اما در بازآفرینی و پرداخت دقیق شخصیت‌ها و همچنین جلوگیری از کلیشه‌سازی‌ها موفق نبوده است. این سریال نیازمند بازنگری در ساختار داستانی و کارگردانی خود است تا بتواند به عنوان یک اثر قابل توجه در میان مخاطبان جایگاه خود را پیدا کند.
ارسال دیدگاه