دانا گزارش می دهد؛
۲۹ بهمن ۱۳۵۶؛ روزی که تبریز طوفان شد و خواب پهلوی را برآشفت
قیام ۲۹ بهمن ۱۳۵۶ مردم تبریز، شعله‌ای شد که از یادبود شهدای قم آغاز و به طوفانی علیه دیکتاتوری پهلوی ختم گردید؛ این حماسه، صدای خشم و امید ملتی بود که در برابر سرکوب، آرمان آزادی و عدالت را زنده نگه داشت.
به گزارش خبرنگار سیاسی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ قیام ۲۹ بهمن ۱۳۵۶ مردم تبریز، نه فقط بخشی از تاریخ، بلکه روایتی زنده از ایستادگی و عزت‌طلبی مردمی است که در برابر ظلم سکوت نکردند. این قیام، برخلاف محاسبات رژیمی که در مسیر زوال بود، آغازگر موجی شد که پایه‌های دستگاه پهلوی را بیش از پیش به لرزه درآورد. امروز، در دنیایی که ارزش‌های انسانی بیش از همیشه برای جویندگان حقیقت اهمیت دارد، بازخوانی این حادثه از دریچه نگاهی انسانی و مردمی، ضروری به نظر می‌رسد.
جرقه‌ای از قم تا تبریز
اوایل دی ۱۳۵۶، زمانی که مقاله‌ای توهین‌آمیز علیه امام خمینی و روحانیت تحت عنوان «ارتجاع سرخ و سیاه» در روزنامه اطلاعات منتشر شد، گویی زخمی کهنه در دل‌های مردم ایران باز شد. قم نخستین شهری بود که اعتراضات علیه این مقاله را تبدیل به قیامی کرد؛ قیامی که با خون شهدای ۱۹ دی خونین به پایان رسید. جامعه مذهبی و عدالت‌خواه ایران، در پی این واقعه، بیش از پیش بی‌اعتمادی خود را به رژیم پهلوی نشان داد؛ اما ماجرا به قم ختم نشد.
تبریز نیز که از دیرباز پایگاه روحانیت مبارز و روشنفکران عدالت‌خواه بود، نمی‌توانست نسبت به یادبود چهلم شهدای ۱۹ دی قم بی‌تفاوت بماند. در چنین شرایط حساس و سرنوشت‌سازی، مردم تبریز به دعوت روحانیت این شهر، از جمله آیت‌الله سید محمدعلی قاضی طباطبائی، آماده شدند تا طی مراسمی یادبود شهدای قم را زنده نگاه دارند. اما این مراسم که قرار بود آرام برگزار شود، در پی حرکات سرکوبگرانه‌ی رژیم برای ممانعت از تجمعات، به شعله‌ای برانگیزاننده تبدیل شد.
سرکوب به جای گفتگو
مردم تبریز در حالی به خیابان‌ها آمدند که داغ جنایات رژیم علیه تظاهرکنندگان بی‌دفاع قم، در قلبشان زبانه می‌کشید؛ از طرفی دیگر مأموران شهربانی و نیروهای نظامی که با دستور سرکوب گسترده وارد میدان شده بودند، با خشونتی بی‌رحمانه به مردم یورش بردند. اما خشم مردم، پاسخی به این سرکوب‌ها بود. بسیاری از مغازه‌ها تعطیل شد، مزدوران رژیم از هر سو تحت حمله بودند، و مردم خشمگین خیابان‌ها را به سنگری برای مقاومت شهری تبدیل کردند.
آرمان تبریز؛ پیامد یک قیام انسانی
این قیام هرچند در ظاهر با خشونت به پایان رسید و بسیاری از مردم زخمی یا شهید شدند، اما میراث آن در تاریخ مبارزات انقلابی به جا ماند. شب هنگام، پس از التماس استاندار وقت و مسئولان حکومتی به روحانیون برای مهار موج اعتراضات، ناآرامی‌ها موقتاً فرو نشست، اما شعله‌ی آن هرگز خاموش نشد.
آنچه قیام ۲۹ بهمن تبریز را متمایز می‌کند، نه فقط خشم و اعتراضات آنی مردم، بلکه امید عمیقی است که در این مبارزه وجود داشت. مردم تبریز، در کنار خون‌هایی که جاری شد، ایمان خود را نسبت به تولد آینده‌ای روشن در ایران، پاس داشتند.
قیامی برای همیشه
قیام مردم تبریز در ۲۹ بهمن ۱۳۵۶، بیش از یک حادثه سیاسی یا اجتماعی بود؛ این قیام را باید روایت انسان‌هایی دانست که با آرمانی بزرگ ایستادند و از جان مایه گذاشتند. آنها نه برای شهرت و نه صرفاً برای عصیان، بلکه برای عدالت، آزادی و کرامت انسانی مبارزه کردند. این روحیه در انقلاب اسلامی ایران متبلور شد و پایه‌های حکومت پهلوی را متزلزل‌تر کرد.
۲۹ بهمن نقطه‌ای بود که نشان داد دستان خالی مردم، قوی‌تر از ماشین‌های سرکوب رژیم است؛ امروز که به این حادثه می‌نگریم، آن را نه فقط بخشی از تاریخ، بلکه تصویری الهام‌بخش از نیروهای مردمی برای ساختن جهانی بهتر می‌یابیم.
ارسال دیدگاه