چالش انتقاد از دولت
چند سال قبل آقای روحانی می گفت: از بستن دهان منتقدان به خدا پناه می برم اما اکنون خدای او پناهگاهی شده برای منتقدانش که از تندی زبان وی به غیر از خدا دیگر پناهی ندارند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از قم فردا، چند سال قبل آقای روحانی می گفت: از بستن دهان منتقدان به خدا پناه می برم اما اکنون خدای او پناهگاهی شده برای منتقدانش که از تندی زبان وی به غیر از خدا دیگر پناهی ندارند.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, قم فردا,رفتار دوگانه یک سیاستمدار در قبال یک ملت قابل توجیه نیست و مقدمتأ باید خاطر نشان کرد که اگر گاهی نقدی به دولت صورت می پذیرد این نقد؛ به معنای مبارزه و سد سازی در مقابل دولت نیست بلکه حقیقتا همراهی و دست یاری برای رسیدن به اهداف انقلاب و آرمان های نظام است.
,هرگاه گروهی در برابر کاستی های یک قوه و یا یک مسئول سخنی را از باب دلسوزی و نکته بینی بیان می‌دارند در حقیقت آن ها به عنوان یک دیده بان از قشر جامعه این نقد و سخن را بر زبان جاری می کنند.
,وقتی فردی از سر صلاح و مصلحت می آید و از دولت انتقاد می کند در واقع او یا منتخب ملت است و یا منتخب یکی از سران حکومتی که از صدر تا ذیل این حکومت هم به دست مردم انتخاب می شوند حال چه به صورت مستقیم یا غیر مستقیم.
,بنابراین وقتی جناب آقای روحانی الفاظ سخیفی را به منتقدان نسبت می دهند در حقیقت این سخنان سخیف به عامه مردم نسبت داده شده؛ زیرا منتقدین دولت که مورد هجمه دولتمردان و شخص رئیس دولت قرار می گیرند تمامأ از مسئولین یا نمایندگان و منتخبین مردم و بعضأ حتی خود مردم هستند.
,گاهی ممکن است برخی نقدها از موضع مخالفت با منافع ملی هم باشد اما ما نمی توانیم تمام منتقدین را با یک لحن خاص خطاب کنیم زیرا صحبت تند با مخالفان هم با منافع ملی سازگاری ندارد.
,اگر داعی حکومت اسلامی در سر و نماد اسلامی بر سر و عبای اسلام بر تن داریم؛ پس باید تفکر و تدین اسلامی سر لوحه کار ما باشد.
,وقتی ایران که یک جامعه ادبی است و رئیس جمهور آن با شاخص روحانیت شناخته می شود و در عین حال الفاظ نامناسبش در برخورد با مشکلات و منتقدان نادرست باشد دیگر چه انتظاری از سایر مردم باید داشت؟
,امیرالمومنین (ع) می فرماید: «اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِمْ اَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ» «مردم به دولتمردان خود شبیه ترند تا به پدران شان.»
,و یقینأ از دولتی که منتقدانش را بی هویت و بی عقل خطاب می کند هرگز نمی‌توان انتظار عدالت اجتماعی یکسان داشت زیرا این شیوه‌ی برخورد لسانی برگرفته از تضاد عملی با منتقدان است ؛ و هنگامی که در زبان احترامی برای منتقد وجود نداشته باشد قطعأ در سطح جامعه و در عمل نیز رویکرد دولت با احزاب مخالف و طیف منتقدش به همین گونه خواهد بود.
,بنابراین هیچ گاه این نگرش و دیدگاه نمی تواند راه پیشرفت و عدالت را ببیند و در این طریق قدم بردارد بنابراین به منتقدین چنین القاء می شود که متاسفانه رئیس جمهور کشورشان رفتار و گفتارش حکایت از این واقعیت دارد که در دولت هیچ گوش شنوایی برای شنیدن درد مردم و حرف حق وجود ندارد، حال با این وضع چه کسی باید به خدا پناه ببرد؟
,و اساسا وقتی در طول چند سال این ادبیات به صورت مداوم از سوی رئیس دولت مطرح می شود و در هر مرتبه با یک لفظ نادرست منتقدان را خطاب می کند و در پس این بی حرمتی هیچ دستگاه خاصی او را وادار به عذرخواهی نمی‌کند و با این شیوه راه انتقاد را مسدود کرده و هیچ گونه مسیری جهت تعالی و رشد باقی نمی گذارد؛ در این جا چه کسانی باید از بسته شدن دهانشان به خدا پناه ببرند؟
,آیا اساس سیاست اسلام این چنین است؟
,اگر به سخنان قبلی آقای روحانی برگردیم ایشان حتی انتقاد از معصومین را جایز می‌شمرد تا این دولت را کاملا نقدپذیر جلوه دهد.
,از استدلال سست ایشان بازهم به خدا پناه بردیم زیرا ما معتقدیم که معصوم یک ذات پاک است که هیچ گونه جای خطا در کلام و عمل او یافت نمی شود و اگر کاری را انجام دهد که حتی شاید به ظاهر هم با عقل ما سازگار نباشد قطعأ خودش دارای حکمت است و لزومأ نتیجه اش به نفع اُمت خواهد بود پس اگر انتقاد از معصوم با آگاهی به مقام عصمت امام باشد ؛ این خود یک خیانت و گناه است؛ اما حال از آقای رئیس جمهور باید پرسید به فرض محال اگر بپذیریم که نقد از معصوم خطا نباشد با این وجود آیا در زمان پیامبر (ص) که نابخردان و جاهلان نسبت به پیامبر انتقاد می کردند؛ آیا این گونه که حضرتعالی با منتقد برخورد می‌کنید از طرف پیامبر اکرم (ص) مورد تخریب واقع می شدند؟
,پاسخ کاملا روشن است ولی آنرا به مخاطب واگذار می‌کنیم؛ لذا کسی که باید به خدا پناه ببرد مائیم..نه آقای دکتر
,سید محمد صادق اسلامی
,,
انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه