برگی از دفتر تاریخ؛
احمد عزیزی؛ شاعر و مثنوی گوی اهل بیت
احمد عزیزی از شاعران انقلابی و آیینی کشورمان در چنین روزی در سال 95 پس از گذران یک دهه بیماری و بستری در بیمارستان چشم از جهان فرو بست تا خطه کرمانشاه عزادار هنرمندی انقلابی باشد.
به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ احمد عزیزی ۴ دیماه ۱۳۳۷ در سرپل ذهاب استان کرمانشاه به دنیا آمد. سرودن شعر را از سال‌های جوانی با مجله جوانان آغاز کرد. وی قبل از پیروزی انقلاب به دعوت شمس آل احمد به تهران رفت و دیداری نیز با استاد مطهری داشت. وی با آغاز جنگ به همراه خانواده به تهران نقل مکان کرد و برای مدتی ساکن شهرستان نور در مازندران شد، سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی پرداخت.
تمایل سبک وی به معنویت و عرفان اسلامی با فرم جدیدی از مثنوی - ملهم از مثنوی مولوی - در شعر معاصر قابل توجه است. این سبک تأثیر زیادی در شعر معاصر گذاشته است. اشعار عزیزی با عرفان اسلامی آمیختگی دارد و تمجید از اهل بیت (س) در بیشتر آثارش دیده می‌شود. او مثنوی‌هایش را غالباً با وصف طبیعت آغاز می‌کرد و با تمهیدات گوناگون و با توسل به مناسبات و ترکیبات نو و تجنیسات سنتی، رفته رفته به موضوع اصلی گریز می‌زد.
«کفش‌های مکاشفه»، «شرجی آواز»، «خواب‌نامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رؤیا» ، «ناودان الماس»، «ترانه‌های ایلیایی»، «غزالستان»، «قوس غزل» و «طغیان ترانه» از جمله آثار وی به شمار می‌رود.
احمد عزیزی از پانزدهم اسفندماه ۱۳۸۶ به علت کاهش سطح هوشیاری ناشی از تشنج، بیماری قلبی و کلیوی در بخش آی‌سی‌یو بیمارستان بستری بود و پس از ۹ سال که با سطح هوشیاری پایین در بیمارستان بستری بود، در 16 اسفند ۱۳۹۵ از دنیا رفت. مقام معظم رهبری ۲۸ مهر ۱۳۹۰، در سفر به کرمانشاه، از وی در بیمارستان عیادت کرد و همچنین ۱۷ اسفند ۱۳۹۵ در پیامی درگذشت احمد عزیزی را تسلیت گفت.
ارسال دیدگاه