دانا گزارش می دهد؛

چراغ سبز کدام سفارت پای این فیلم روشن شده؟!

به گفته بسیاری از منتقدان سینمایی، آخرین ساخته سعید روستایی به لحاظ کارگردانی و تکنیکال یک عقب گرد در کارنامه هنری او به شمار می رود؛ فیلمی که از همان روز نخست نوشتن فیلمنامه، معلوم بوده که جایی برای اکران در کشور ندارد!

به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ روزهای آخر تابستان ۱۴۰۰ بود که خبر ساخته شدن سومین فیلم بلند سعید روستایی به صورت غیر رسمی رسانه ای شد؛ فیلمی با بازی ترانه علیدوستی، نوید محمدزاده، پیمان معادی، فرهاد اصلانی، سعید پورصمیمی، محمدعلی محمدی که البته اسامی بازیگران و خبر پیش تولید این فیلم همان موقع توسط روابط عمومی تکذیب شد؛ اما چند ماه بعدتر و در دی ماه، جواد نوروزبیگی با تایید خبر آغاز فیلمبرداری «برادران لیلا» به عنوان تهیه کننده گفت که این فیلم به جشنواره فیلم فجر نخواهد رسید.

در سکوت کامل رسانه ای و به صورت چراغ خاموش، فیلم سینمایی «برادران لیلا» ساخته شد و اعلام شد که قرار است اولین نمایش این فیلم در جشنواره کن ۲۰۲۲ باشد. با اعلام این خبر سازمان سینمایی اعلام کرد که فیلم سعید روستایی بدون هماهنگی های این سازمان به کن رفته و باید اصلاحات مورد نظر ما را انجام دهد که همان موقع روستایی گفت که حاضر است این فیلم توقیف شود، اما زیر بار هیچ گونه سانسوری نمی رود!

درنهایت «برادران لیلا» در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و جایزه «فدراسیون بین المللی منتقدان فیلم» این جشنواره را در بخش غیر اصلی به دست آورد و به خانه برگشت؛ اما می شد پیش بینی کرد که این گفته های آقای کارگردان و ناهماهنگی برای پخش و اعمال اصلاحات برای این فیلم حاشیه های سنگینی بوجود می آورد که همان طور هم شد و این فیلم به جرگه فیلم های توقیفی سازمان سینمایی اضافه شد.

اما روزهای آخر اسفند ماه سال گذشته بود که به صورت رسمی از طرف سازمان سینمایی اعلام شد که فیلم «برادران لیلا» می تواند در خارج از کشور به نمایش درآید، اما مجوز پخش در سینماهای کشور را ندارد! همزمان با انتشار این فیلم در پلتفرم هایی در کشور فرانسه، خبر انتشار قاچاق این فیلم در فضای مجازی رسانه ای شد تا در روزهای تعطیلات نوروزی صحبت از این فیلم و حواشی های آن نقل محافل بسیاری از گعده های فرهنگی هنری باشد.

آخرین ساخته سینمایی سعید روستایی، به گفته بسیاری از منتقدان به لحاظ تکنیکال و کارگردانی یک عقب گرد سینمایی به شمار می رود و دو فیلم «متری شیش و نیم» و «ابد و یک روز» او امتیازات بالاتری از منظر کارگردانی دارند و فیلم های بهتری از منظر سینمایی در کارنامه کاری او به شمار می روند؛ اما محتوا و دیالوگ های این فیلم که به وقایع و ناآرامی های ۶ ماه اخیر کشور تناسب بیشتری پیدا کرده، باعث شده تا این فیلم نسبت به دو فیلم قبلی روستایی بیشتر دیده شود و درباره آن نقد و تحلیل بیشتری نوشته شود.

فیلم سینمایی «برادران لیلا» روایت گر زندگی خانواده لیلا با بازی ترانه علیدوستی است که به لحاظ مالی جزء خانواده های قشر ضعیف جامعه به شمار می روند؛ خانواده ای با چهار برادر که هر کدام از آنها نتوانسته اند شغل و زندگی مناسبی از نظر مالی برای خود دست و پا کنند و حالا لیلا می خواهد که همه برادران خود را دور هم جمع کند تا مغازه ای بخرند و همه با هم از این بدبختی نجات پیدا کنند. اما پدر خانواده با بازی سعید پورصمیمی که گرفتار سنت ها و عقاید کهنه خود است، به دلایلی مخالف این کار است و با داشتن پول کافی، نمی خواهد که به فرزندان خود کمک کند و همین باعث شکل گیری درام اصلی ماجرا می شود!

از همان ابتدای فیلم یک دو دستگی عجیبی بین فرزندان در برابر رفتارهای پدر و مادر به خصوص پدر وجود دارد. لیلا مخالف سرسخت تصمیمات پدر است، اما علیرضا با بازی نوید محمدزاده می خواهد با حفظ احترام به عقاید پدر، با برادرها و خواهرهایش همراه شود تا آن مغازه را صاحب شوند که این دوپارگی ها تا انتهای فیلم ادامه پیدا می کند و باعث می شود تا لیلا در اوج این کشمکش ها با زدن سیلی به پدر عملا از همه خط قرمزهای عرفی و اخلاقی خانواده عبور کند تا به زعم خودش ناجی خانواده باشد.

در همان روزهای نخست انتشار فیلم در فضای مجازی، انتقادهای تندی به فیلم سعید روستایی شد که او در «برادران لیلا» احترام پدر خانواده را زیر پا گذاشته و فرزندان هرگونه توهین، ناسزا و بی احترامی را به پدر دارند، اما منتقدان می گویند که علی رغم رفتارهای بی منطق پدر در این قصه، می شد با حفظ حرمت ها، این بدرفتاری را پاسخ داد تا احترام و جایگاه پدر به عنوان بزرگتر خانواده کماکان باقی بماند؛ هرچند او پدر بدی برای آن خانواده باشد.

اغلب نقدهای این فیلم نه به لحاظ فرمی و کارگردانی، بلکه بر پایه همین محتوای فیلم نوشته و منتشر شده است؛ محتوایی که بسیاری را عصبانی و برخی را شادمان کرده است.

به هر صورت شاید عوامل فیلم، به احتمال زیاد از همان روزی که مشغول نوشتن این فیلمنامه با این دیالوگها و قصه بودند، ته دلشان می دانستند که به یقین این فیلم اجازه اکران در کشور را پیدا نمی کند به همین خاطر عامدانه جشنواره کن را برای نمایش نخست فیلم انتخاب می کنند و بعدتر برخلاف فیلمسازان دیگر که از انتشار نسخه قاچاق فیلم در فضای مجازی ناراحت و شیون سر می دهند، در کمال تعجب اظهار شادمانی می کنند از اینکه فیلم را بسیاری دیده و به تماشا نشسته اند؛ همه این موارد گذاره های روشنی را به ذهن متبادر می کند از اینکه سرمایه هنگفت ساخت این فیلم از کجا تامین شده که به جای ناراحتی از قاچاق فیلم، لبخند رضایت بر لبان کارگردان نقش بسته؟! کارگردانی که شاید از همان روز نخست نوشتن فیلمنامه، این نسخه دارک را برای دلخوشی دوستان آن ور آبی نوشته نه برای مردمی که در ایران زندگی می‌کنند.