نساجی در معرض حراج؛
مرثیه‌ای برای یک رؤیا؛ پایان غم‌انگیز فوتبال خصوصی در شهر خسته!
باشگاه ریشه‌دار و مردمی نساجی مازندران که یکی از قطب‌های اصلی فوتبال در شمال کشور است، این روزها قربانی بی‌تدبیری و بی‌توجهی شده است.
به گزارش خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع‌رسانی دانا؛ پس از شکست غیرمنتظره تیم فوتبال نساجی مازندران مقابل نوبهار ازبکستان در ورزشگاه آزادی که به قطعی شدن حذف امید شهر خسته در هفته چهارم مسابقات گروهی لیگ قهرمانان آسیا انجامید، شاید کسی انتظارش را نداشت که مالک و مدیرعامل این باشگاه ریشه‌دار شمال کشور تصمیم به واگذاری نساجی به هر قیمتی بگیرند.
نساجی که در کنار ملوان بندرانزلی مدت‌هاست به قطب‌های فوتبال در شمال کشور تبدیل شده و دربی خطه کاسپین را با شور و حرارتی خاص برگزار می‌کنند، این روزها حال و اوضاع مشابهی ندارند. ملوان پس از مدت‌ها مهمانی ناخوانده در لیگ دسته یک، اکنون در لیگ برتر آقایی می‌کند اما نساجی که برای نخستین بار آسیایی شده، در معرض حراج و فروش قرار گرفته است.
مدیرعامل و مالک باشگاه نساجی مازندران پس از بازی با نوبهار، به بی‌توجهی و بی‌تدبیری مدیران استان مازندران اشاره کرده و از آن‌ها گلایه داشتند. پس از این بازی بود که نامه آمادگی مالک باشگاه برای واگذاری و فروش برند و امتیاز نساجی به هر شخص حقیقی یا حقوقی در فضای مجازی دست به دست شد و مدیرعامل باشگاه هم گفت که اگر خریداری پیدا نشود، امتیاز را به استانداری می‌دهیم.
نساجی اولین نماینده تاریخ مازندران در لیگ قهرمانان آسیا به شمار می‌رود اما یک زمین تمرین استاندارد ندارد. نساجی در آسیا بازی می‌کند اما چند سال پس از صعود به لیگ برتر، هنوز ضعف‌های بزرگ استادیوم‌اش را برطرف نکرده‌اند تا در شهر خسته، میزبان بازی‌های آسیایی‌اش باشد. در این بین هم برخی گوشی به دست‌ها هستند که می‌خواهند لقمه چرب و نرم نساجی را به راحتی ببلعند.
در این سال‌ها، سرنوشت باشگاه‌های خصوصی زیادی را تماشا کرده‌ایم. باشگاه‌هایی با هزینه‌های سنگین و هیاهوی زیاد که به سرعت به بن‌بست رسیده‌اند اما نساجی با مالک مازنی‌اش در این وانفسا خیلی خوب دوام آورد. به طور حتم اگر مدیران استانی اجازه می‌دادند، نساجی توان سردمداری فوتبال خصوصی در لیگ برتر را بیش از این‌ها داشت اما گویا سرنوشت شهرخودروها و پدیده‌ها برای این تیم مقدر شده است.
بی‌تردید در فوتبالی که درآمدزایی‌هایش محدود شده و هیچ راهی برای خلق پول نیست، باید نگاهی ویژه به باشگاه‌های خصوصی داشت؛ نه این که مقابل‌شان ایستاد و تنها امید شهر باران‌زده و خسته قائم‌شهر را به محاق کشاند. این رویای ناتمام، تبدیل به آئینه تمام‌نمای فوتبال خصوصی در ایران شده؛ فوتبالی که نه پول دارد و نه بلد است چگونه از بخش خصوصی استقبال کند.
ارسال دیدگاه