انقلابی بلاتشبیه
با گذشت بیش از چهار دهه از پیروزی شکوهمند انقلاب، دشمنان قسم خورده نظام با مأیوس شدن از براندازی ساختار نظام جمهوری اسلامی، با شایعه پراکنی و شبهه افکنی های فراوان علیه کشورمان، درصدد زیر سوال بردن دستاوردهای کم نظیر جمهوری اسلامی در طول سالیان گذشته برآمده اند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ محمدصالح زندی (فعال سیاسی و فرهنگی) در یادداشتی نوشت: رویداد انقلاب اسلامی را می توان به عنوان یکی از بی نظیر ترین وقایع تاریخ معاصر ایران و جهان برشمرد. انقلابی که نه برای نان بود، نه برای اعمال آزادی های سکولار، بلکه انقلابی برای تحقق دیانت و مذهب بود. از این رو تحلیل انقلاب اسلامی ایران نه تنها در تعاریف معمول از انقلاب ها و رفرم ها در طول تاریخ جهان نمی گنجد، بلکه تفاوت هایی بنیادین و ماهوی با سایر دگرگونی های اجتماعی دارد.
جمهوری اسلامی در برهه ای از زمان بر روی کار آمد که تا پیش از آن رژیم سابق، لقب ژاندارمی ایالات متحده را یدک می کشید. تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، اکثر مفسران و تحلیلگران اجتماعی بر این باور بودند که پس از اتمام دو جنگ جهانی، تاریخ مصرف رفرم های گسترده به پایان رسیده است و انقلاب های بزرگ جایشان را به اصلاحات درون ساختاری داده اند!
این در حالی بود که با پیروزی انقلاب اسلامی ملت ایران در سال 1979 میلادی، بی اعتباری و کذب بودن اینگونه نظریات بر همگان به اثبات رسید. اکنون با گذشت بیش از چهار دهه از پیروزی شکوهمند انقلاب، دشمنان قسم خورده نظام با مأیوس شدن از براندازی ساختار نظام جمهوری اسلامی، با شایعه پراکنی و شبهه افکنی های فراوان علیه کشورمان، درصدد زیر سوال بردن دستاوردهای کم نظیر جمهوری اسلامی در طول سالیان گذشته برآمده اند.
بدیهی است که هر انقلابی، هزینه هایی را نیز برای انقلابیون خود در پی دارد؛ چراکه مخالفان انقلاب تازه مولود یافته و موافقان نظام سرنگون شده سابق، سعی دارند تا به انحای گوناگون در پیشروی حرکت آن انقلاب، سنگ اندازی کنند. به گواه دوست و دشمن، رژیم پهلوی از فرق سر تا ناخن پا، مدیون و وام دار اربابان غربی خود بود. از این رو اگر انقلابی می توانست این سلطنت دست نشانده را به زیر افکند، طبیعی بود که غربیون نیز این اقدام را به مثابه اعلان جنگی از طرف انقلابیون علیه منافع ایشان محسوب کنند.
طبیعتاً جبهه غرب که به لیبرالیسم و مدرنیسم و اومانیسم و اقتصاد سرمایه داری شهره است، هر فرد یا جریانی که بر ضد مصالحش اقدام نماید را از مواهب و تسهیلات خود محروم می نماید و آن انقلاب را در مضیقه مادی خواهد گذارد. فلذا نباید انتظار می داشت که با پیروزی انقلاب اسلامی، وضع رفاهی و معیشتی مردم به ناگاه متحول شود و ایرانیان به لحاظ اقتصادی مشکل و معضلی نداشته باشند. حال با توجه به موارد از نظر گذشته و دلایل مذکور، عقل مادی و دنیوی نه تنها این انقلاب را تأیید نمی کند، بلکه آن را نوعی عقبگرد دانسته و مذموم می شمارد!
در همین رابطه این شبهه خودنمایی می کند که فلسفه وجوب انقلاب چه بود و اصلاً چه ضرورتی ایجاب می کرد تا رژیم پهلوی سرنگون شود؟! بی ملاحظه و بدون تعارف باید گفت که اگر مقصود انقلابیون از برپایی انقلاب اسلامی و تشکیل نظام جمهوری، آن بود که کشوری همانند ترکیه کنونی و کره جنوبی فعلی تشکیل شود، به قطع و یقین، تحقق این انقلاب اشتباهی محض بود! اگر که مدینه فاضله و آرمان و آرزوی انقلابیون ایرانی، ترکیه و امارات و قطر و کره و... بود؛ یقیناً با استمرار رژیم پهلوی، ایران شاهنشاهی نه تنها همانند کشورهای نامبرده می بود، بلکه به لحاظ سطح رفاهی و مدرنیزاسیون با کشورهای اروپایی و آمریکایی رقابت می کرد!
مسلماً، هدف از برپایی نظام مقدس جمهوری اسلامی، موارد فوق نبوده و نیست. شاید کشورهای نامبرده به لحاظ سطح رفاه و امکانات از موطن اسلامی و ایرانی ما بالاتر باشند، اما هیچگاه طعم شیرین استقلال و اقتدار را نچشیده و همچنان در چنگال و چنته استعمار نوین باختران، دست و پا می زنند!
بیاد آورید «اجلاس جهانی داووس» در سال 2009 را که رجب طیب اردوغان (نخست وزیر سابق و رئیس جمهور فعلی ترکیه) به نشانه اعتراض به کشتار مردم مظلوم غزه در جریان جنگ 22 روزه، در حضور شیمون پرز (رئیس رژیم صهیونیستی)، سخنانی عتاب آلود خطاب به سران اسرائیل بر زبان آورد و نهایتاً سالن اجلاس را ترک کرد. در آن زمان بود که اکثریت رسانه های جهان، ترکیه را به عنوان رقیب جدی و جایگزین جدید ایران در حمایت از محور مقاومت و فلسطینیان حاضر در منطقه خاورمیانه عنوان کردند، غافل از آنکه این ژست صهیونیسم ستیزانه و آزادی خواهانه ترک تباران، بسیار زودتر از انتظار فروکش خواهد کرد! تنها چند ماه پس از آن اتفاق، سران بلند پایه ارتش ترکیه درصدد انجام کودتا برمی آیند و کارکنان صنعت توریسم و نیز نساجی – که عمدتاً توسط سرمایه گذاران یهودی اداره می شوند – دست به اعتصابات گسترده می زنند! همزمان با این دو اتفاق، وقوع چند انفجار مهیب در شهرهای مختلف این کشور، ترکیه را تا مرز نابودی و فروپاشی پیش می برد! در همین اثنا، با احساس خطر سران حکومتی ترکیه، اندکی از شدت عمل در مواجه با صهیونیست ها کاسته می شود. پس از اتخاذ این استراتژی است که فرماندهان ارتشی کودتاچیان دستگیر و محاکمه می شوند و کارگران صنایع گردشگری و پوشاک به اعتصاب خود پایان می دهند و شرایط ترکیه به وضعیت گل و بلبل سابق باز می گردد!
مصداق عینی عدم استقلال و وابستگی به اجانب، در مثال فوق به وضوح قابل درک است. اینکه چگونه می شود با اعتراضی صوری و مختصر، تمام دودمان آتاترک را به باد صبا سپرد. غرض از یادآوری این اتفاق آن بود که منزلت استقلال و عدم وابستگی را بدانیم و دریابیم که پیشرفت و رفاه بدون استقلال، نه تنها پشیزی ارزش ندارد، بلکه موجبات ننگ و خفت کشورها را فراهم می آورد.
ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، برخلاف پیشینه شرم آور و وابسته خود، به برکت استقرار نظام جمهوری اسلامی، هم اکنون کشوری مستقل، مقتدر و اثرگذار در منطقه و حتی جهان بشمار می رود. کدام کشور جهان را می توان سراغ داشت که به شکلی مستقل و با عزت و افتخار با تمام دنیا به گفتگو بنشیند؟! ایران مقتدر دوران جمهوری اسلامی همان ایران ذلیل دوران پهلوی بود که «کنفرانس تهران» سال 1322 در آن برگزار گردید. کنفرانسی که بدون اجازه، هماهنگی و حتی حضور ایران، در سفارت شوروی در تهران برگزار شد و افرادی چون چرچیل و روزولت و استالین در آن حضور داشتند! جالب آنکه برگزاری این کنفرانس مقارن با اشغال شمال و جنوب ایران توسط نظامیان متفقین و ارتشیان شوروی و انگلیس بود!
با این شرایط چه کسی فکرش را می کرد که تنها پس از گذشت کمتر از 50 سال از کنفرانس تهران، سران و نمایندگان پنج کشور دارای حق وتو، بهمراه آلمان با جمهوری اسلامی ایران به مباحثه و مفاهمه بنشینند! اقتدار و استقلال از این افزون تر که نمایندگان ایرانی در یک طرف میز مذاکره باشند و نمایندگان 5+1 در طرف دیگر آن!
ایران ادوار قاجار و پهلوی، همان ایرانی بود که بدون هیچ منازعه و جنگی، ترکمنستان داد، تاجیکستان داد، آذربایجان و ارمنستان داد، قره باغ و افغانستان و بحرین داد، اما آه از نهاد هیچ وطن پرستی برنخاست! حال آیا انصاف است که اینگونه تساهل، تسامح و وادادگی های ادوار قاجار و پهلوی را با دوران 8 سال جنگ تحمیلی در جمهوری اسلامی قیاس کنیم؟! جمهوری اسلامی ایران به کمک بسیجیان و رزمندگان اسلام و با زعامت خمینی (ره)، 8 سال جنگید، 8 سال خون دل خورد، هزاران شهید و جانباز و شیمیایی داد، اما یک وجب از خاک پاک ایران زمین را به اجنبی نداد.
با این تفاسیر چگونه می توان کرور، کرور ثروت و امکانات و تسهیلات سایر بلاد را با نعمت استقلال و اقتدار ایران اسلامی مقایسه نمود؟! فارغ از برشماری سایر دستاوردهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، علمی، نظامی و امنیتی جمهوری اسلامی که مکرراً در جراید و رسانه های دیداری و شنیداری داخلی و خارجی، بازگو می شود؛ موفقیت سترگ انقلاب اسلامی را می توان در دو مفهوم «تبلور حکومت دینی» و «ولایت مطلقه فقیه» جستجو کرد. محض وجود نعمت ولایت فقیه و حکومت شیعی است که امروزه ایران اسلامی بعنوان قدرتی منطقه ای و حتی فرا منطقه ای محسوب می شود.
به برکت پیروزی انقلاب اسلامی است که مبحث اثرگذار در انتخابات جمهوری آمریکا و مسائل فلسطین و بحران سوریه و مناقشات لبنان و آمریکای جنوبی و خاور دور و...، مواضع و اقدامات تعیین کننده «جمهوری اسلامی ایران» است. فلذا شایسته است که در دوران کنونی قدر عافیت بدانیم و با تمام ظرفیت و قوای خویش از این میراث خمینی کبیر(ره) که همان جمهوری اسلامی ایران باشد، حراست و حفاظت و پاسداری نماییم.
ارسال دیدگاه